Σε μια χώρα που δε σώζονται ούτε οι …διασώστες, μάλλον δεν έχουμε καμία ελπίδα.Με τέτοιες σκέψεις αποχαιρετάμε τους άξιους “Εκαβίτες”, Τον διευθυντή του ΕΚΑΒ Κρήτης, αναισθησιολόγο Δημήτρη Βουρβαχάκη και τον πρόεδρο των εργαζομένων, διασώστη Βαγγέλη Κελαράκη.
Πίσω από τον θρήνο για τους δύο ανθρώπους ξεπηδάνε πολύ γρήγορα οι συζητήσεις για τις ελλείψεις στο χώρο της υγείας.
Οι καταγγελίες όσων έμειναν πίσω είναι πολύ σοβαρές. Αλλά και τα λόγια των ίδιων των θυμάτων, που κατά καιρούς είχαν αναδείξει τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες κάνουν τη δουλειά τους.
- Για τα ασθενοφόρα, που έχουν ήδη συμπληρώσει 250 χιλιάδες χιλιόμετρα και στα οποία εμπιστεύονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αλλά και όλοι εμείς οι υπόλοιποι τις ζωές μας. Ζωές που μάλλον δεν έχουν αξία για τον αξιότιμο κύριο υπουργό. Αρκεί να συμφωνεί η Τρόικα με το ύψος των περικοπών ανά υπουργείο.
- Για τα λάστιχα, που αλλάζουν πολύ καθυστερημένα και με «ρεφενέ» με ένα δεκάευρο από την τσέπη του κάθε υπάλληλου. -
- Για το μικρό υπηρεσιακό όχημα (clio) που τους άφησε στη μέση του δρόμου …επίσης κακοσυντηρημένο και αυτό. Για τις εικασίες ότι αν δεν τους είχε πάρει το ασθενοφόρο ίσως να μην πέθαιναν. Ίσως αν δεν ήταν οι φιάλες οξυγόνου…
- Για το οδικό δίκτυο που ρωτάνε σήμερα όλοι οι δημοσιογράφοι των Αθηνών: Μα καλά η Κρήτη έχει ακόμα αυτούς τους ίδιους δρόμους; Για τη …στοιχειωμένη νησίδα που ακόμα δε βρήκαμε τρόπο να τη βάλουμε στη μέση για να γλιτώνουμε έστω τις μετωπικές.
Για όλα αυτά και για άλλα τόσα. Μια συζήτηση που δυστυχώς θα εξαντληθεί και πάλι στους όμορφους επικήδειους σήμερα. Που θα ξαναδώσει τη θέση της στην απροσεξία μας, που έρχεται χέρι χέρι με την απροθυμία του κράτους να σώσει τους ανθρώπους του. Αρκεί να βγαίνουν τα νούμερα, αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι εταίροι στο γιουρογκρούπ.
Ξανά η ερώτηση:
- Αν σε αυτή τη χώρα δεν σώζονται οι διασώστες, τότε τί ελπίδα έχουμε εμείς οι υπόλοιποι;
Μάριος Διονέλλης
www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου