Τι είναι η Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α.


Η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ- ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Εταιρεία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων είναι ένας Μη Κερδοσκοπικός, Μη Κυβερνητικός Οργανισμός, στο χώρο της Οδικής Ασφάλειας.
Στη Ρόδο λειτουργεί από τον Ιούνιο 2004 , πρωτοβουλία της Προέδρου Καρύδη Ελένης, θύμα τροχαίου ατυχήματος, μετά από τον χαμό του γιου της Δημήτρη 19 χρόνων στις 12 Φεβρουαρίου 2002, πλαισιωμένη από επιστήμονες, θύματα, συγγενείς τροχαίων δυστυχημάτων και ευαισθητοποιημένα άτομα στο θέμα της Οδικής Ασφάλειας.
Είναι μέλος:

-Της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων-FEVR (Σύμβουλος του Ο.Η.Ε και του Π.Ο.Υ)
-Υποστηρικτής της Παγκόσμιας Οργάνωσης « MAKE ROADS SAFE »
-Το 2008 υπέγραψε την Ευρωπαϊκή Χάρτα Οδικής Ασφάλειας, για λιγότερα θύματα με την υποστήριξη της Ε.Ε.
-Αρωγό μέλος του Ε.Δ.Ι.ΠΑ.Β (Εθνικό Δίκτυο Πρόληψης Ατυχημάτων , συμπεριλαμβανομένων των τροχαίων)
-Μέλος της Διακομματικής Επιτροπής Δήμου Ρόδου
-Ιδρυτικό μέλος του Πανελλαδικού Συλλόγου
"SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ"
-Υποστηρίζει την Δεκαετία Δράσης 2011-2020 για την Οδική Ασφάλεια
-Συνεργάζεται με φορείς του Δημόσιου του Ιδιωτικού τομέα, με Παγκόσμιους & Ευρωπαϊκούς Φορείς και Οργανισμούς.

Ποιοι είναι οι σκοποί :

+Η υποστήριξη των θυμάτων των Τροχαίων Ατυχημάτων από ομάδα συμβούλων ( νομικών, ιατρών, ειδικών εμπειρογνωμόνων, συγκοινωνιολόγων, μηχανολόγων, εκπαιδευτικών, ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών ).

+Η ανάπτυξη αλληλεγγύης μεταξύ των θυμάτων των Τροχαίων Ατυχημάτων( ηθική υποστήριξη ).

+Η οργανωμένη παρέμβαση και η κοινωνική πίεση προς τους φορείς της πολιτείας, για τη βελτίωση της οδικής ασφάλειας και την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων.

+Η υποστήριξη η ανάληψη και προώθηση δραστηριοτήτων σε θέματα τα οποία προάγουν την οδική ασφάλεια, την κυκλοφοριακή αγωγή, την έρευνα, την ενημέρωση , την ευαισθητοποίηση των πολιτών των ιδιαίτερα ευάλωτων ηλικιών (μαθητών, ηλικιωμένων).

Ποιο είναι το Δυναμικό της:

Η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, διαθέτει ένα τεχνοκρατικό πυρήνα από επιστήμονες- μέλη διαφόρων κλάδων ( Υγειονομικούς, Νομικούς, Εκπαιδευτικούς, Μηχανολόγους- Μηχανικούς, Πραγματογνώμονες, Συγκοινωνιολόγους, Οικονομολόγους, Αναλυτές Η/Υ, Ψυχολόγους, Κοινωνικούς Λειτουργούς).

Το δυναμικό της ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, ανταποκρίνεται απόλυτα στις υψηλές απαιτήσεις σοβαρών ερευνητικών προγραμμάτων, με θέμα την Οδική Ασφάλεια, την πρόσληψη και την μείωση των Τροχαίων Ατυχημάτων.

Διαθέτει επίσης ένα αξιόλογο επιτελείο έμπειρων επιστημόνων, που της επέτρεψε ως τώρα να πραγματοποιήσει πολλαπλές εκπαιδευτικές- ενημερωτικές δράσεις με στόχο τη βελτίωση της Οδικής Συμπεριφοράς.

Ποιες είναι οι Δραστηριότητές της:

Η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, συμβάλλει δραστικά στην ενημέρωση των πολιτών για την Οδική Ασφάλεια, την πρόληψη και την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων και παρέχει σε μόνιμη βάση Νομική, Ιατρική, Ψυχολογική και Κοινωνική Υποστήριξη σε θύματα και συγγενείς θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων όταν αυτή ζητηθεί.

Η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, έχει διοργανώσει εκδηλώσεις ( Ημερίδες, Έκθεση φωτογραφίας , Δράσεις σε ανοικτούς χώρους, Διδασκαλία σε Σχολεία Α/ας και Β/ας Εκπαίδευσης, Σεμινάρια σε κέντρα εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων, Ενημερωτικές ομιλίες σε Δήμους της Ρόδου) στο πλαίσιο της ενημέρωσης των πολιτών σε θέματα που προάγουν την Οδική Ασφάλεια και έχει κάνει ουσιαστικές παρεμβάσεις στους φορείς σε θέματα Οδικής Ασφάλειας.

Έχει εκδώσει ενημερωτικά έντυπα με έγκυρη επιστημονική πληροφόρηση σε θέματα Οδικής Ασφάλειας.

Η ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, πιστεύει ότι για την επίτευξη αποτελεσμάτων χρειάζεται δραστηριοποίηση από τους πολίτες, υποστήριξη από τον κρατικό μηχανισμό και αλλαγή της αρνητικής νοοτροπίας στοιχεία που θα μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε από την ιδιότητα της Ευρωπαϊκής χώρας με μεγάλο αριθμό Θυμάτων Τροχαίων δυστυχημάτων και με επικίνδυνους δρόμους για ασφαλή οδήγηση.

http://www.efhtita.gr















24 Ιουλ 2017

Κωσταντής Κουβίδης. Δέκα χρόνια μετά…

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την παρέμβαση της Χαρίκλειας Τσοκανή, Επίκουρης Καθηγήτριας, Μουσικής και Επικοινωνίας στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, στην παρουσίαση του βιβλίου Άνεμος Ήσουν και σαν Άνεμος Έφυγες – Κώστας Κουβίδης 1976 – 2007, που πραγματοποιήθηκε  στο POLIS ART CAFΕ στην Αθήνα στις 4 Ιουλίου.Image may contain: one or more people, people standing, crowd and outdoor
Καλησπέρα  σας
Κυρίες  και  Κύριοι
Όσοι  γνώρισαν  τον Κωσταντή,  έχω την αίσθηση  ότι δεν  μπορούν  να  ξεχάσουν  τη μορφή  αυτού  του   νέου με   την   ξεχωριστή διαύγεια  στο βλέμμα, με την   ασυνήθιστη  καθαρότητα.  Από την πρώτη  στιγμή που τον  γνώρισα,   ένιωσα    πως μέσα  σε  ό,τι   έλεγε  και σε  ό,τι  έκανε  υπήρχε  μια πρόθεση  που  δεν θα   διστάσω  να  την χαρακτηρίσω  αγνή. Μια  πρόθεση  που  δεν  την συνόδευαν  ούτε  υπονοούμενα,  ούτε    επιφυλάξεις  σαν  κι αυτές   που   κρατούν  εκείνοι   που  δηλώνουν   πως  έχουν μια άποψη  ή  μια ιδέα  αλλά  που   στην πραγματικότητα  δεν  την πολυπιστεύουν .  Στα  μάτια  μου λοιπόν  – και  νομίζω  και στα  μάτια  των  φίλων  του  που  συνδέθηκαν  μαζί του  περισσότερο -αυτός  ο νέος  αντιπροσώπευε  έναν  άνθρωπο  που ήταν έτοιμος να δοθεί  σε  ό,τι  θεωρούσε  πιο σημαντικό.  Η  αγνότητά  του  δεν ήταν παθητική : περιείχε  θέληση, αφοσίωση σ’ ένα  σκοπό, μια  επιμονή στο μουσικό του όραμα  που  του άνοιγε   τον  δρόμο  για  την αυτοβελτίωσή του.  Ήταν  φανερό  πως  ο  Κωνσταντής  δεν  πελαγοδρομούσε  όπως  τόσοι και  τόσοι   στην ηλικία  του, αλλά πως  προχωρούσε  πάνω  σε μια  γραμμή  ζωής   που  ήταν και άξονας  νοήματος.  Μπορώ  να πω  ότι  την πορεία  τού Κωνσταντή  δεν  την όριζαν οι συμπτώσεις,  γι   αυτό και  το  συμβάν  που  του  αφαίρεσε  την  ζωή  μοιάζει  με  σκάνδαλο.
Είναι  αλήθεια  πώς  κάθε  ατύχημα  φέρει μέσα  στον ανθρώπινο κόσμο  το παράλογο. Είναι  εκτός  σχεδίου,  εκτός  της  δυνατότητας  να  καταλάβει κανείς  το  «γιατί». Αλλά  είναι  ακόμη  πιο παράλογο  όταν  το  ατύχημα  έρχεται  να  βάλει  τέλος  στην προσπάθεια  ενός  ανθρώπου  ο οποίος    είναι  ακριβώς  αφιερωμένος  στην  αναζήτηση  του  νοήματος.  Ο  Κωνσταντής  τέτοιος  ήταν :  ήθελε  με  την μουσική του και  με  την  ζωή του  κάτι  να  πει, κάτι  καινούριο  να  ανακοινώσει  που θα  το μοιραζόταν με  άλλους.  Γι αυτόν,  νόημα  ήταν  προπάντων   η συμμετοχή του  σε  μια  κοινή  υπόθεση
Ο  θάνατος  σταμάτησε  αυτή  την προσπάθεια.   Ήλθε  το  αναίτιο, μ’ έναν  τρόπο  βίαιο  και ηλίθιο,  για   να  πει  πως  δεν  χωρούν  πάντα   εξηγήσεις  σε  όσα  ενσκήπτουν, πως  είναι μάταιο να  αναζητά  κανείς  αιτίες και   αποτελέσματα,  όταν   ένας  βάναυσος   δάκτυλος   μπορεί   να  κόψει  το νήμα  ανά  πάσα   στιγμή.
Ωστόσο,  αυτή  η  αχαλίνωτη   βία  δεν  έχει  πάντα  τις  ολοκληρωτικές συνέπειες που θα  φανταζόταν κανείς.  Συμβαίνει  μερικές  φορές,  ο θάνατος  να μην είναι  τελειωτικός.  Μπορεί   η  ατομική ύπαρξη   να  χάνεται  με  όρους  φυσικούς, ένα  μέρος,  όμως,  αυτής  της  αναπνοής  που  κόβεται,   μάς  φαίνεται  πως  περνά  σε άλλους    πνεύμονες.  Έτσι,  η   πνοή  αυτή  συνεχίζει  να  μας  αγγίζει. Αυτό  συμβαίνει  κι  εδώ. Ο  νέος  άνδρας  που  γνωρίσαμε  κάποτε,  επιζεί  μ’ έναν  ορισμένο τρόπο  και  όχι  μόνο  μέσα  από τις  αναμνήσεις  μας.   Συνεχίζει  να  υπάρχει, χάρη  και  στο  γεγονός   ότι  οι  γονείς  του   ανέλαβαν  να  αποκαταστήσουν,  όσο  γίνεται,  το  ευρύτερο  νόημα  που  εμπεριείχε   η  ζωή του. Ο  αγώνας  τους  μάς είναι  ήδη  γνωστός.
Πρόκειται  για  μια πράξη  στην οποία  πρέπει  να  σταθούμε, γιατί  δεν  αφορά  μόνο μια  οικογένεια,   το πένθος  της  και τη  διέξοδο  απ’ αυτό, αλλά  αποτελεί  μια πρωτοβουλία   με  την οποία προβάλλει  καθαρά  μπροστά  μας  μια  κοινωνική  πληγή.  Η  Ελλάδα  ματώνει  καθημερινά από τη θανάσιμη  επιπολαιότητά  της,  από την  αδιαφορία της  για  το  τι  επιτρέπεται  και  το  τι  απαγορεύεται. Η  νεολαία  είναι ήδη  σημαδεμένη απ’ αυτό  το  βαρύ  ελάττωμα.  Με  τον τρόπο τους,  η  Ισμήνη και  ο Γιώργος, μαζί  με  άλλους   ομοιοπαθείς  γονείς  και  φίλους,  έχουν  αναδείξει  αυτό το πρόβλημα  με  τον πιο  αδρό  τρόπο.  Στα  τροχαία,  η  κοινωνία  μας  δείχνει  τον  χειρότερο  εαυτό της, αυτό λένε  τα  στοιχεία  και  αυτό επιβεβαιώνει  η  εμπειρία καθενός, όμως  το  ζήτημα  αυτό έχει προεκτάσεις  παντού.
Αυτή  την  απροθυμία    ορισμένων   να   βάλλουν   κάποιο  φρένο  στις παρορμήσεις  τους, αυτή  την περιφρόνησή τους   στους  κανόνες  της  συμβίωσης, την υφιστάμεθα  και  την πληρώνουμε εδώ  και  χρόνια.  Όποιος  έχει  τα  μάτια  ανοιχτά  διαπιστώνει  το πρόβλημα. Δεν  υπάρχει  η  στοιχειώδης  αυτοσυγκράτηση, όχι  μόνο  το  ελάχιστο  της  ευγένειας,  αλλά ούτε  καν  της  τήρησης  των  πιο  αναγκαίων  συμβάσεων.  Όταν  η  αγένεια  και  η  χυδαιότητα  εκρήγνυνται,  κάθε  τόσο,   ακόμη και μέσα  στους  χώρους  της εκπαίδευσης,  όταν     καθιερώνονται  στις  τηλεοπτικές  εκπομπές,    και    όταν  δίνουν,  όλο και   συχνότερα,   τον  τόνο    και  στις  συνεδριάσεις  του  Κοινοβουλίου, τότε,  πώς  να μην έχουμε  στην  άσφαλτο  τόση  αγριότητα;
Το  τιμόνι  το  κρατά  πλέον η  ασυδοσία.   Σχήμα  οξύμωρο   θα  μου  πείτε.  Όμως  αυτή  είναι η πραγματικότητα.  Η  ασυδοσία  τρέχει  χωρίς  να ξέρει  που  πάει,   γιατί  δεν  θέλει  να  ξέρει, και  δεν  θέλει  να  της  λένε  ότι οφείλει  να ξέρει.  Στο  τέλος , πέφτει  πάνω  σε  όποιον  βρει.  ‘Ετσι  συντρίβεται  το  νόημα, συντρίβονται   οι  ανύποπτοι. Ο  Κωνσταντής  ήταν  ένας από  απ’  αυτούς    τους  ανύποπτους,  τους  αφοσιωμένους  στο  έργο  τής    ανθρώπινης  δημιουργίας.  Δεν  υποψιαζόταν  ότι  υπάρχει  τόση  συμπίεση  μέσα  στην κοινωνία, τόση  κενότητα  συμπιεσμένη  που  κάθε  τόσο   τινάζει  ορμητικά    το ελατήριο  προς  τα  έξω… κι  όποιον πάρει  ο    Χάρος.  Οι  αρχαίοι   έλεγαν  πως  όταν οι  γονείς  κηδεύουν τα παιδιά  τους, αυτό  σημαίνει   πως  δεσπόζει  ο  πόλεμος. Σήμερα,  έχει  πράγματι  ξεσπάσει  ένας τέτοιος  πόλεμος,  που απειλεί  τα  ίδια  τα  θεμέλια  πάνω  στα  οποία  οικοδομήθηκε  η  ανθρώπινη  κοινότητα.  Εκείνοι  που  θέλουν  κάτι  να  δημιουργήσουν  κυκλώνονται  από  τις  δυνάμεις  της  καταστροφής  και  της  αυτοκαταστροφής.
Πιστοί  στο  πνεύμα  του  γιού  τους,  η  Ισμήνη και ο  Γιώργος  έχουν ταχθεί  σ’ έναν  αγώνα  υπεράσπισης   των  δημιουργικών  ανθρώπων. Πολεμώντας  τα  τροχαία, μάχονται εναντίον ενός παραλόγου, που  τελικά   δεν   είναι   και  τόσο παράλογο.  Δείχνουν  ότι  τα  ατυχήματα   έχουν   σε  μεγάλο βαθμό την  ρίζα  τους  στο άρρωστο  συλλογικό μας  σώμα.  Κάνουν έτσι   μια  ένεση  εξυγιαντική, σαν  γιατροί  που είναι, σ’ αυτό το  σώμα. Και  με  την παρέμβασή τους  όλοι  ζωηρεύουμε  ξανά,  ελπίζουμε  για  το καλύτερο, και  ο  Κωνσταντής  ξαναζεί  μαζί μας.
Σας  ευχαριστώ
Χαρίκλεια  Τσοκανή 
ΠΗΓΗ:www.soste.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: