Αντίο Βιβή,
στη θάλασσα που τόσο αγάπησες οφείλεις τη λύτρωσή σου. Βότσαλα και κοχύλια στα μαλλιά σου, όταν ήρθα να σ’ αποχαιρετήσω. Κι ένα αχνό χαμόγελο, μισό χαμόγελο.
Όπως και η ζωή σου τα τελευταία 24 χρόνια.
Ένα μισό χαμόγελο για μένα «που έφτασες 42 κι ακόμα Χριστιανούλα είσαι για μένα» έλεγες.
Κι ένα μισό θλιμένο χείλι για κείνον, το λατρεμένο μας Παναγιώτη, που πριν 24 χρόνια το ίδιο ξαφνικά συνθλίφτηκε στις λαμαρίνες ενός λεωφορείου.
Τότε θυμάμαι χάθηκε το μισό σου χαμόγελο, τότε και σ’ αυτό το δρόμο που ακόμα περνά μπροστά από το σπίτι μας κι απ’ το νεκροταφείο.
Εις το επανειδείν λοιπόν…
Τα τελευταία μου λόγια θα στα πω αύριο Τετάρτη στο Σταυροπούλειο Πνευματικό Κέντρο Βραχνεΐκων. Στις 17:00, να είσαι εκεί.
Στεφάνια δε χρειάζεσαι, έχεις κοχύλια στα μαλλιά.
Όσοι σ’ αγάπησαν θα συμβάλλουν με τον τρόπο τους για να μεγάλωσει η φωνή και η δύναμη του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα,
γιατί δε σταμάτησαν τα τροχαία μαμά
κι ακόμα κλέβουν τα χαμόγελα των ανθρώπων.
Χριστιάνα Βλαχάκη
Ένα πλοίο ξεμακραίνει και χάνεται στον ορίζοντα
Τί είναι η πραγματικότητα
Τί είναι τα γεγονότα
Επίμονα και βασανιστικά τα αρχέγονα ερωτήματα πάνε κι έρχονται, κύμα στην ακροθαλασσιά
Με τον ίδιο κυματισμό πηγαινοέρχονται κι οι απαντήσεις τους, μικροσκοπικοί κόκκοι άμμου στην περίκλειστη κλεψύδρα των ανθρώπινων στεναγμών
Ένα πλοίο ξεμακραίνει
Χάνεται απ’τα μάτια μας
Στον ορίζοντα των παντοτινών γεγονότων
Όλα συνεχίζουν να υπάρχουν
Κόκκοι άμμου στην κόγχη των ματιών μας
Ένα πνιχτό δάκρυ στο λαιμό μας
Θοδωρής Παρασκευάς