Αναδημοσίευση απο την καθημερινή εφημερίδα της Θράκης Η ΓΝΩΜΗ
Γράφει η Καίτη Μακρή Αντιπρόεδρος του SOS Τροχαία Εγκλήματα και Ιδρυτικό Μέλος της International Road Victims Partnership
“Θυσία Πολυξένης”. Μελανόμορφος αμφορέας, του Ζωγράφου Τιμιάδη, περίπου 570-560 π.Χ. Η Πολυξένη οδηγείται πάνω από τον τύμβο του Αχιλλέα όπου είναι αναμμένη η πυρά της θυσίας. Τη μεταφέρουν ο Αμφίλοχος, ο Αντιφάτης και ο Αίαντας. Ο Νεοπτόλεμος πραγματοποιεί τη θυσία, βυθίζοντας το σπαθί του στο λαιμό της Πολυξένης. Πίσω του παρευρίσκονται και παρακολουθούν τη σκηνή ο Διομήδης και ο Νέστορας. Ο Φοίνικας, ο παιδαγωγός του Αχιλλέα, στα δεξιά της σύνθεσης είναι στραμμένος σε αντίθετη κατεύθυνση. _____________ ______________ Άλλη μια παράλογη οδύνη στην Θρακική Γή, άλλο ένα φρέσκο λουλούδι νεότητος κομμένο. Απέναντί μας η Τροία και ήταν συνειρμικά αυθόρμητο να σκεφτώ μαζί με την Πολυξένη μας του Μαϊστρου Αλεξανδρούπολης και την Πολυξένη της Τροίας τη μικρότερη κόρη του Πριάμου και της Εκάβης, γιατί είχαν κοινή μοίρα που -ίσως μεταφορικά και πολυτρόπως- η Πολιτεία προαποφάνθηκε. Ήταν εξ’ ιδίων παθών αυτονόητο να θυμηθώ τα πάθη της Εκάβης, να συναισθάνομαι -αλίμονο- τα νέα πάθη της μάνας της Πολυξένης (οἲ ‘γώ, προλείπω, λύεται δέ μου μέλη, ἅψαι μητρός, ἔκτεινον χέρα, / δός, μὴ λίπηις μ᾽ ἄπαιδ᾽. ἀπωλόμην, φίλαι)
«λύθηκαν οι αρμοί μου» , «αγκάλιασέ με, άπλωσέ μου το χέρι σου, δος μου το, παιδί μου»
Και προτού λαμπυρίσουν τα σπαθιά του αντιλόγου, θα καταστήσω σαφές εξ αρχής ότι είμαι εκ πεποιθήσεως με την θέση του ανθρώπου μέσα στο σύστημα, με την πρόληψη, την προστασία της ζωής απέναντι στο σαρκοβόρο οδόστρωμα και την αδηφάγο πολιτεία, είμαι με τον σεβασμό και την κατανόηση για τους νέους που φεύ «εξ απαλών ονύχων» διδάσκονται από εμάς τους ίδιους να έλκονται από ένα μοντέλο ζωής νυχτωμένο πολύ μακριά από την παιδεία και την υποχρεωτική εκπαίδευση επί των θεμάτων οδικής ασφάλειας, καθώς και από οποιαδήποτε κρατική μέριμνα και σύννομη στοχευμένη στρατηγική επ’ αυτών.
Ναι, οι νέοι παίρνουν ρίσκα και αυτό είναι μέρος της διαδικασίας ενηλικίωσής τους. Το κράτος όμως με ποιο τρομακτικό δικαίωμα ρισκάρει πάνω μας;
Κι εδώ είναι το σημείο όπου ο αναγνώστης που διαφωνεί με την γράφουσα μητέρα με απώλεια, έχει την επιλογή να σταματήσει να διαβάζει το παρόν εκτός κι αν σκεφθεί ότι το οδικό τραύμα είναι η νούμερο ένα αιτία για την απώλεια ζωής των νέων από 15-29 ετών, παγκοσμίως και όλες οι χώρες πρώτου κόσμου ασχολούνται επισταμένως, εκτός της δικής μας.
Σε αναδημοσίευση ξενόγλωσσου άρθρου στο Traction ενημερωνόμαστε πως: « η Ελλάδα εκτός των άλλων, έχει μια πρωτιά που είναι ελάχιστα γνωστή. Διαθέτει τις περισσότερες μοτοσυκλέτες ανά χίλιους 1000 κατοίκους από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Ακόμη και από χώρες όπου λόγω εγχώριας παραγωγής μοτοσυκλετών θα περίμενε κανείς να προηγούνται. Κι όμως στην Ελλάδα κυκλοφορούν περισσότερες μοτοσυκλέτες αναλογικά, από χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία και άλλες.
Όταν ο μέσος όρος είναι 67 μοτοσυκλέτες ανά χίλιους 1000 κατοίκους στις χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα ο αριθμός είναι 160, δηλαδή περίπου 2,3 φορές περισσότερες. Παρότι ο πληθυσμός της Ελλάδας αποτελεί μόλις το 2,3% των κατοίκων της Ευρώπης, το 5,3% των μοτοσικλετών της Ευρώπης βρίσκεται να κυκλοφορεί στην Ελλάδα».
Και να που ενώ οι μοτοσυκλέτες στην Ελλάδα αποτελούν ένα σημαντικό μέγεθος που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, έχουμε παρ’ όλ’ αυτά εμπόριο εισαγωγής αυτοκινήτων και δικύκλων με super ουάου προδιαγραφές ταχύτητας κατάλληλες μόνον για τους ατελείωτους έρημους δρόμους της Νεβάδα… που όμως απευθύνονται σε χρήστες των ελληνικών δρόμων με ό,τι αυτό εγείρει στο νου σας. Και όλα στον βωμό του χρήματος.
Η ανθρώπινη ζωή, όμως, δεν είναι εξάρτημα αυτοκινήτου ή δικύκλου. Είναι μία και μοναδική και δεν αντικαθίσταται. Κι όσο δεν τηρείται ΑΥΣΤΗΡΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ παντοιοτρόπως και ΑΠΟΝΟΜΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, στην άσφαλτο δεν πρόκειται να υπάρξει ΕΙΡΗΝΗ.
Όσο τα παιδιά μας γεννιούνται, μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με τη νοσηρή ισχύουσα πραγματικότητα για τις μετακινήσεις που μόνον ειρηνικές δεν είναι, τότε θα συνεχίσουμε να θρηνούμε νέους με τον σπαρακτικό τρόπο και με τα μοιρολόγια από τον πλούτο της λαϊκής μας παράδοσης…
Πολυπαραγοντική η συγκλονιστική μοιραία σύγκρουση των τριών παιδιών έξω απ’ την Αλεξανδρούπολη στις 12 Ιουλίου και- κατά την άποψή μου- κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τον νέο, τους νέους, την νεανική απειρία, την αγάπη και την φροντίδα των γονέων, τη λαχτάρα για ζωή μέσα σε μια κοινωνία που αυτές τις συνθήκες ανέκαθεν δημιουργεί, αυτήν την εκπαίδευση παρέχει -ή μάλλον δεν παρέχει.
Κι ας φορούσαν κράνος τα παιδιά κι ας πληρούσαν τις προδιαγραφές της παρουσίας τους σε κείνον τον τόπο σε κείνην την δεδομένη χρονική στιγμή.
Η πολιτεία είναι αυτή που δεν πληροί τις προδιαγραφές.
Μία μεθόρια εθνική οδός που δεν δικαιολογεί την ονομασία της ούτε στο ελάχιστο, παρατημένη στις κάθε είδους και σχήματος λακκούβες, κακοφωτισμένη και κουρασμένη, προχειροδιορθωμένη σαν να είναι διάσπαρτη με νάρκες «οδηγούμε και σκεφτόμαστε…»
Το επιτρεπόμενο καθεστώς οδήγησης, όμως;
Η παντελής έλλειψη παραδειγματικής απόδοσης δικαιοσύνης που θα δημιουργούσε αποτρεπτικό καθεστώς με την βαρύτητά του και θα συνέτιζε τους εν δυνάμει παραβάτες αυτής της χώρας;
Η ανύπαρκτη κρατική πρόνοια για ψυχολογική υποστήριξη οικογενειών θυμάτων τροχαίων με ανοιχτές κοινωνικές συζητήσεις που δεν θα έθαβαν ούτε θα ιδιωτικοποιούσαν το πένθος; (κάθε απώλεια αφορά όλους μας κι όχι «καίει εκεί που πέφτει!»)
Οι σχολές Γονέων υποχρεωτικής εκπαίδευσης που δεν ιδρύθηκαν ποτέ;
Το οδικό δίκτυο πέρα ως πέρα στη χώρα μας που μοιάζει με τυχερό παιγχνίδι κι όπου κάτσει η μπίλια;
Η άρνηση για μείωση ταχύτητας και ανάκληση του βάρβαρου ευνοϊκού νόμου περί τροχαίου και εγκατάλειψης (Αρθ 43 ποινικού Κώδικα); Άπειρα τα καταγγέλλοντα άρθρα μας από 15ετίας στο www.soste.gr αλλά έτσι κι αλλιώς αυτή η χώρα επαλλακτικά και πολλάκις εγκαταλείπει τα παιδιά της στο kismet.
Η υποστελεχωμένη αστυνόμευση;
Η οικογενειακή και κοινωνική χρεωκοπία που ακολουθεί μια τραγική τροχαία σύγκρουση;
Οι ευνοϊκοί νόμοι έναντι των δρακόντειων που θα έπρεπε να επιβάλλονται και τότε κανένας δικαστής δεν θα δίκαζε τροχαία εγκλήματα σε αίθουσες πλημμελημάτων μετά από 1500 μέρες και βάλε;
Οι απαιτήσεις μιάς ζωής που τα θέλει όλα τώρα και στο TikTok;
Οι γιορτές και τα πανηγύρια που οργανώνονται παντού στην Ελλάδα που «θέλει να ξεσκάσει» χωρίς να θεωρεί αδιανόητο το γεγονός ότι όταν όλα τελειώνουν οι συμμετέχοντες σε αυτά οδηγούν παρακινδυνευμένα και κανείς δεν σκέφτεται το εξής απλό: πως οι φίλοι δεν αφήνουν τους φίλους τους να πίνουν και να οδηγούν;
Κι αυτό στην ανίδεη Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο τόσο καθημερινό, που όσοι ασχολούμαστε με την οδική ασφάλεια έχουμε εξουθενωθεί να επισημαίνουμε…
Ο Claes Tingvall, που είναι διάσημος παγκοσμίως για τις έρευνες και τις διαλέξεις του για τα τροχαία δυστυχήματα, ως επικεφαλής της οδικής ασφάλειας της Σουηδικής Διοίκησης Οδικών Μεταφορών το 1995 προσπάθησε να εξισορροπήσει την οδική ασφάλεια με άλλους παράγοντες, όπως το κόστος, τις προτιμήσεις των οδηγών και τις επιπτώσεις στην οικονομία από την αλλαγή των κυκλοφοριακών ροών.
«Το νομικό σύστημα αντιμετώπιζε το θύμα του τροχαίου ως υποκείμενο του δυστυχήματος, σα να ήταν δηλαδή αποκλειστικά δική του η ευθύνη για αυτό που συνέβη. Το μοντέλο αυτό ήταν βασισμένο στον «τέλειο άνθρωπο», που ποτέ δε θα έκανε το λάθος και άρα μας οδηγούσε σε λάθος συμπεράσματα».
Ο Tingvall διαπίστωσε ότι τα θύματα “ατυχημάτων” δεν ήταν -όπως πολλοί στον τομέα των οδικών μεταφορών υπέθεταν- μεθυσμένοι και ανεύθυνοι οδηγοί, αλλά ως επί το πλείστον ήταν άνθρωποι που έκαναν μικρά λάθη. Εισήγαγε το όραμα μηδενικών θανάτων ως υπέρτατο στόχο και την προσέγγιση του ασφαλούς συστήματος ως τον τρόπο με τον οποίο επιμερίζεται η ευθύνη και στις Αρχές και σε όλους όσοι εμπλέκονται στο σχεδιασμό και τη λειτουργία του οδικού και κυκλοφοριακού συστήματος, ώστε να προλαμβάνουν και να συγχωρούν τα ανθρώπινα λάθη, εξαλείφοντας τον κίνδυνο ατυχημάτων και τραυματισμών.
Μας λέει λοιπόν: «Αυτό άλλαξε το 1997 με το «Vision Zero». Ξεκινήσαμε να το «δουλεύουμε ήδη από το 1994 ! (Τριάντα χρόνια πριν, παρακαλώ σκεφθείτε το!!!), Σκεφτήκαμε ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα σύστημα που να είναι «ανοιχτό» σε τυχόν λάθη, να μετασχηματίσουμε το οδηγητικό περιβάλλον ώστε τα δυστυχήματα που έτσι κι αλλιώς θα γίνουν να μην είναι τόσο σοβαρά, ώστε να θρηνούμε θύματα. Με απλά λόγια, το πρόγραμμα βασίζεται στη λογική ότι η ζωή και η υγεία είναι πιο σημαντικά από οτιδήποτε άλλο».
Το βασικότερο είναι ότι στο σκανδιναβικό μοντέλο έχουν επενδύσει σε κάτι που διαπερνάει όλη τη λογική των ενεργειών του Vision Zero: την εκπαίδευση. Προγράμματα οδικής ασφάλειας πραγματοποιούνται στα σχολεία και οι επισκέψεις στους οργανισμούς που ασχολούνται με το θέμα είναι μέρος της πρακτικής…
Βελτιώσεις σε δρόμους με κατασκευή νησίδων, roundabouts και άλλων μέτρων ασφαλείας, κάμερες παρακολούθησης κυκλοφορίας και βεβαίως, μείωση ορίων ταχύτητας.
Από τότε, οργανώθηκαν οι δημόσιοι οργανισμοί που εξειδικεύτηκαν στην οδική ασφάλεια και που έχουν καθοριστική σημασία στη νομοθεσία και τις υποδομές για την αντιμετώπιση των τροχαίων δυστυχημάτων ––τα Υπουργεία στη Σουηδία είναι πολύ μικρά, της τάξης των 40 υπαλλήλων και τα θέματα τα χειρίζονται οι εξειδικευμένοι δημόσιοι οργανισμοί που με τις αποφάσεις τους «δεσμεύουν» τους Υπουργούς (μεταφρασμένο άρθρο Drive NEWS.gr 2019)
Όλα αυτά τα ιδανικά όμως στις βόρειες χώρες. Στην Ελλάδα που μας πνίγει, διαπιστώνονται μόνον κενά νόμου. Όπως, για παράδειγμα, αυτό με τα Ε.Π.Η.Ο τα διαβόητα πατίνια, το φαινόμενο της κατάρας που γιγαντώθηκε μέχρι να βγει ένας νόμος-ημίμετρο ωστόσο, που επέτρεψε την έως ανήθικη τερατώδη εισαγωγή τους, την απαίδευτη εισχώρησή τους στο οδικό δίκτυο- να βλέπουμε νέα εύρωστα κορμιά στήθος με στήθος με το ατσάλι των οχημάτων. Και είναι μακρύς και συντριπτικός ο κατάλογος όσων μπορεί κανείς ν’ αναφέρει…
Οι χώρες, λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, που πραγματικά το θέλησαν, μπορούν σήμερα να μιλούν για επιτυχία στον τομέα της οδικής ασφάλειας κι όταν εμείς στην Ελλάδα μόνον το 2022 τοποθετήσαμε σε φέρετρα περισσότερους των 684 ανθρώπους και το 2023 είπαμε το τελευταίο αντίο σε ακόμη 621 – στην Ελλάδα, λέω, που αποτελεί πλούσιο ετήσιο φυτώριο ατόμων με αναπηρία λόγω τροχαίων συγκρούσεων- στις Σκανδιναβικές χώρες, ακόμη και ετήσιοι στατιστικοί αριθμοί 19 ή 8, αποτελούν κοινωνικό άλγος και αγωνία των Αρχών για το Όραμα Μηδέν. Και ξέρετε γιατί; Διότι, όταν αφορά έναν εν δυνάμει δικό μας άνθρωπο τότε τρέμουμε, τότε γνωρίζουμε πως ακόμη και ο αριθμός 1 είναι συγκλονιστικός γιατί δεν είναι απλά ένας αριθμός αλλά ένα πρόσωπο με ονοματεπώνυμο, με όνειρα μισά, με ζωή που φόρεσε τον ξαφνικό μανδύα του θανάτου, με αγαπημένους μας συμπολίτες που σε μια μόνο στιγμή μετατράπηκαν σε μάνες και πατέρες με απώλεια…
Και αυτό-πιστέψτε με- δεν αντέχεται! Και για να τελειώνουμε με τις αμήχανες κοινωνικολογίες, ούτε ο χρόνος τελικά υπήρξε ποτέ γιατρός για τους γονείς με απώλεια και σας το προσυπογράφω κι ας πέρασαν 13 χρόνια απ’ τον Αύγουστο του 2011 που βίωσα την προσωπική μου οικογενειακή καταστροφή με τον χαμό του πολύτιμου 20χρονου γιού μου Στράτου σε τροχαίο.
Ο μόνος χρόνος για τον οποίο πρέπει να μιλάμε αγωνιωδώς είναι αυτός που δεν έχουμε!
Φαντάζει, βέβαια, παράλογο σε μια χώρα που ποτέ δεν ελήφθησαν μέτρα όπως ο περιορισμός των ορίων ταχύτητας (30χλμ εντός αστικού ιστού) και η αυστηρή επιτήρηση τους, η μηδενική ανοχή στη χρήση αλκοόλ από τους οδηγούς (0 συγκέντρωση αλκοόλ στο αίμα είναι το δέον!), σε μια χώρα που ολιγωρεί επί πολλών και το τροχαίο έγκλημα παραμένει θεσμικά ατιμώρητο επί δεκαετίες, να περιμένει κανείς τώρα τη λήψη μέτρων.
Ωστόσο ΤΩΡΑ, ΧΘΕΣ είναι η ώρα!
Εκτός, κι αν αυτό που μας ενδιαφέρει, τελικά, δεν είναι η ανθρώπινη ζωή αλλά … «ποιος την απειλεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου