Χαρά και αισιοδοξία μας γεμίζει το ενδιαφέρον των μαθητών της Γ΄τάξης του γυμνασίου Αφάντου,όπου μετά το τέλος της ομιλίας μελών της ΕΥΘΥΤΑ ανταποκρίθηκαν άμεσα στην πρόσκληση που τους απευθύναμε. Δεν βιάστηκαν να φύγουν,δεν βαρέθηκαν και έλαβαν σοβαρά υπόψιν τους το μεγάλο πρόβλημα των τροχαίων ατυχημάτων. Έδειξαν με το δικό τους τρόπο ότι η οδική ασφάλεια,τους αφορά άμεσα. Έδειξαν με τις ερωτήσεις που έκαναν και κοιτώντας τους φίλους και συμμαθητές τους πως θέλουν να είναι ξανά μαζί και μετά από χρόνια.Η ίδια παρέα. Χωρίς να λείπει κανείς. Έφτιαξαν λοιπόν τη δική τους ομάδα. Δεν θέλουν να είναι απλά θεατές σ' αυτήν την άνιση μάχη της ασφάλτου. Ίσως δεν αντέχουν,λέω εγώ,να ακούν εμάς τους μεγαλύτερους να τους καταλογίζουμε ευθύνες. Ίσως βαρέθηκαν τα στατιστικά μας. Αιτία των τροχαίων το αλκοόλ,η ταχύτητα,το κράνος,τα δίκυκλα,οι νέοι...Ίσως αποφάσισαν να σηκώσουν το γάντι που τους πετάξαμε. Μάλλον ήρθε ο καιρός να απαντήσουμε και εμείς στα δικά τους ερωτήματα. Και ίσως στο μεγαλύτερο:Γιατί δεν τα καταφέραμε μέχρι τώρα;Τι έχουμε κάμει εμείς οι μεγαλύτεροι γι' αυτό το θέμα;Εμείς που τα γνωρίζουμε όλα ενώ αυτοί δεν γνωρίζουν τίποτα. Εμείς οι" ώριμοι" και αυτά τα "ανώριμα"μικρά και "άμυαλα". Αυτά τα παιδιά που "αποκτούν"μυαλό και ωριμότητα κάθε τέσσερα χρόνια. Που είναι ώριμα να φυλάξουν την πατρίδα στα 18 τους. Που είναι ώριμα να αποφασίσουν τι επάγγελμα θα ακολουθήσουν. Δεν είναι όμως ώριμα όταν κάνουν προτάσεις για το μέλλον τους και την ίδια τους τη ζωή. Τότε για όλους εμάς τους "δήθεν¨είναι "άμυαλα". Δεν ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον τους. Ένα συμφέρον που πρέπει πρώτα απ' όλα να συμβαδίζει με το δικό μας συμφέρον.
Έρχονται να μας υπενθυμίσουν αυτό που εμείς οι "μεγάλοι"ξεχάσαμε:το πρώτο φλερτ,τους πρώτους νεανικούς έρωτες,το πρώτο φιλί. Το δικαίωμα να ζήσουν.Να ζήσουν και αυτοί ότι όμορφο ζήσαμε και εμείς μέχρι τώρα .Να αποκτήσουν και αυτοί ότι πιο όμορφο και πολύτιμο έχουμε και εμείς.Παιδιά. Ένα δικαίωμα το οποίο εξ' αιτίας των δικών μας παραλήψεων και της δικής μας αμνησίας σιγά,αλλά με μαθηματική ακρίβεια, τείνουμε να τους το στερήσουμε.
Τους ζητούμε να μην σπάνε,να μην καίνε και να τηρούν τους νόμους. Στην ερώτηση τους όμως:γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος και στην άσφαλτο, στα έργα,στα στέγαστρα και σε ότι έχει σχέση με τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας απάντηση δεν πήραν. Και δεν πρόκειται να πάρουν. Γιατί είναι "μικρά"και δεν πρέπει να ρωτούν. Πρέπει ν' ακούν!Γέμισα λοιπόν ελπίδα συζητώντας με αυτά τα παιδιά. Με ακόμη μεγαλύτερη όταν έμαθα ότι δεν ήταν ο ενθουσιασμός εκείνης της ώρας. Αλλά περιμένουν καρτερικά να βοηθήσουν.Περιμένουν το δικό μας σήμα. Ίσως τελικά η λύση και η αντιμετώπιση του προβλήματος να βρίσκεται εκεί. Ίσως να ήταν μπροστά μας και δεν τη βλέπαμε. Δεν θέλαμε να τη δούμε.
Ίσως γιατί πολλές φορές το αυτονόητο ενοχλεί και είναι δωρεάν.
Παπαντωνίου Παναγιώτης
Γραμματέας
ΕΥΘΥΤΑ-ΡΟΔΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου