OΔΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ....

Το πρόβλημα της οδικής ασφάλειας δημιουργήθηκε μαζί με το πρώτο αυτοκίνητο και μεγάλο μέρος των ανθρώπων έχει καταλάβει την ύπαρξη του, όμως, ενώ:

Είναι απλό και προφανές να καταλάβει κανείς την έλλειψη Οδικής Ασφάλειας, γιατί καθημερινά βλέπει και διαβάζει για ατυχήματα με εντελώς μάταιο θάνατο και τραυματισμό ανθρώπων με φυσική συνέπεια την έντονη συναισθηματική φόρτιση.
το τι φταίει και τι πρέπει να γίνει, δεν είναι ούτε προφανές, ούτε απλό, ούτε άμεσα κατανοητό και κάθε άλλο παρά έντονα συναισθήματα χρειάζεται.
Αυτό γιατί η οδήγηση και γενικότερα η κυκλοφορία των αυτοκινήτων, είναι, κυρίως, ένα τεχνικό θέμα με πολλές παραμέτρους.
Σε όσες χώρες έχει γίνει αντιληπτή η ειδική τεχνολογική φύση του προβλήματος, και αυτό αντιμετωπίζεται σαν τέτοιο, η κατάσταση ελέγχεται αν όχι ολοκληρωτικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό, με μιά ποικιλία τεχνικών μέτρων και δράσεων.
Γιατί λοιπόν, ενώ ήδη φαίνεται ότι υπάρχουν λύσεις, στην Ελλάδα δεν γίνεται σχεδόν τίποτα ;
Γιατί οι λύσεις είναι πολύπλοκες, χρειάζονται ταυτόχρονα πολλές παράλληλες δράσεις από διάφορους κρατικούς φορείς, οι οποίες μάλιστα δράσεις, πρέπει να διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πρέπει π.χ. να γίνουν στατιστικές αναλύσεις πιθανοτήτων για να βρεθούν τα πραγματικά επικίνδυνα σημεία, μετά πρέπει με βάση τα προηγούμενα να γίνουν τεχνικό-οικονομικές μελέτες για την κατασκευή-επισκευή των δρόμων η/και άλλων συγκοινωνιακών και πολεοδομικών έργων και επειδή αυτά θα είναι ιδιαίτερα μεγάλου κόστους και χρόνου υλοποίησης, απαιτείται μακροπρόθεσμος σχεδιασμός και συνδυασμένες δραστηριότητες Δημοσίων Υπηρεσιών. Επίσης θα πρέπει να φτιαχθεί ένα σύστημα εκπαίδευσης οδηγών με άμεση παρακολούθηση της αποτελεσματικότητάς του και τέλος όλα αυτά θα πρέπει να παρακολουθούνται συστηματικά εάν γίνονται σωστά.
Αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι τεχνικό, σύνθετο και πολύπλοκο, επομένως όχι άμεσα και εύκολα κατανοητό στο ευρύ κοινό και για να λυθεί χρειάζονται συντονισμένες, μακροχρόνιες και πολλές παράλληλες δράσεις από διάφορους κρατικούς φορείς, κάτι στο οποίο η Νέο Ελληνική κοινωνία σχεδόν ποτέ δεν τα κατάφερε καλά.
Επίσης, επειδή όλα τα παραπάνω, εν πολλοίς είναι ακατανόητα στην τεχνολογικά τραγικά καθυστερημένη Ελληνική πνευματική ηγεσία, και είναι και δύσκολο να εξηγηθούν στον πολύ κόσμο, έχει επικρατήσει και προβάλλεται, μία δήθεν κοινωνική διάσταση του προβλήματος, ότι δηλαδή από τους Έλληνες ελλείπει η «παιδεία» και όταν την αποκτήσουν θα οδηγούν σωστά.
Με αυτόν τον τρόπο, για πολλά χρόνια, συντηρείται ένας τοίχος παραπληροφόρησης και σκόπιμης αμάθειας και το πρώτο που πρέπει να γίνει, είναι, να σπάσει αυτός ο τοίχος άγνοιας, σύγχυσης και έως ενός σημείου, σκόπιμης παραπληροφόρησης.
Πρέπει να επιδιώξουμε να περάσουν στον πολύ κόσμο τα βασικά τεχνικο-οικονομικά στοιχεία του προβλήματος, έτσι ώστε ο κάθε πολίτης να είναι σε θέση να σχηματίσει την δική του άποψή, βασισμένη όμως σε πραγματικά δεδομένα.
Πρέπει να γίνει ενημέρωση σχετικά με τον κίνδυνο που έχει γενικά η οδήγηση, αλλά, και ειδικότερα αυτή στους Ελληνικού δρόμους σήμερα. Τι ξέρουμε για αυτόν τον κίνδυνο, πώς μπορούμε να μάθουμε περισσότερα και από που. Πώς να μετριάσουμε τον κίνδυνο σε προσωπικό επίπεδο, δηλαδή ποιοι γενικοί κανόνες και τρόποι υπάρχουν για να μπορούμε να παίρνουμε τις κατά το δυνατόν σωστές αποφάσεις και
Ο τελικός στόχος είναι να μετριάσουμε τον κίνδυνο σε επίπεδο κοινωνίας δηλαδή να εντοπισθούν τα σημαντικά προβλήματα στον τόπο μας και να διαμορφωθούν μερικές πραγματοποιήσιμες ιεραρχημένες προτάσεις για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση, και να πλησιάσουμε τουλάχιστον στα Ευρωπαϊκά επίπεδα.
Αναγκαστικά η προσπάθεια μας δεν μπορεί να μπει με λεπτομέρεια σε εξειδικευμένα θέματα. Αυτό είναι δουλειά των επιστημονικών ιδρυμάτων και φορέων.
Το καθήκον και η υποχρέωσή μας ως πολίτες είναι να ενημερωθούμε, να κάνουμε εμείς τα πράγματα σωστά και μετά να κινητοποιηθούμε και να πιέσουμε, ζητώντας να διορθωθούν οι λάθος καταστάσεις και πρακτικές.