ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Αθήνα, 7 Απριλίου 2011
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
παρακολουθούμε με ιδιαίτερη ανησυχία τον τελευταίο καιρό δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία ζητείται από το ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ και τις ασφαλιστικές εταιρίες από την πολιτεία : Α) Η αντικειμενικοποίηση των αποζημιώσεων (χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, ή ψυχικής οδύνης, δηλ. να κοστολογηθούν με πίνακες η απώλεια ενός χεριού ή ποδιού, η επιληψία, τα ψυχοσύνδρομα, εν γένει η αναπηρία και η ψυχική οδύνη των συγγενών κλπ) Β) Η θέσπιση πλαφόν ποσού αποζημίωσης μέχρι 100.000 ευρώ για κάθε τροχαίο ατύχημα από το ‘Επικουρικό Κεφάλαιο’ ΝΠΙΔ. Πλην όμως είναι γνωστό ότι η έλλειψη εποπτείας από τους αρμόδιους φορείς δημιούργησε κυρίως δε συντήρησε ασφαλιστικές εταιρείες, των οποίων τελικά οι άδειες λειτουργίες ανακλήθηκαν μετά από πολλά έτη. Η ανάκληση των αδειών των ασφαλιστικών αυτών εταιρειών οδήγησε σε επιβάρυνση του κατά Νόμο διαδόχου των δηλαδή του ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ σε σημείο που το τελευταίο σήμερα επικαλείται δυσβάσταχτο οικονομικό βάρος. Το ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ιδρύθηκε από την εθνική νομοθεσία κατόπιν κοινοτικών οδηγιών προκειμένου να προστατευτούν τα θύματα των τροχαίων ατυχημάτων και μόνο σε αυστηρώς περιοριστικά αναφερό-μενες περιπτώσεις έτυχε ευεργετικών αλλά εντόνως αμφισβητουμένων προνομίων [συγκεκριμένα αυτή της τοκοφορίας του 6 % των απαιτήσεων, της απαλλαγής του Ε.Κ από υποχρέωση καταβολής σε ασφαλιστικούς φορείς οφειλομένων παροχών προς τους παθόντες, αλλά και όσων καταβάλει ο ασφαλιστικός φορέας προς τον παθόντα σύμφωνα με τον Νόμο 489/76, όπως τροποποιήθηκε αυτός]. Πέραν όμως αυτών των ευεργετικών προνομίων - των οποίων μάλιστα αμφισβητείται έντονα η συνταγματικό-τητά τους σήμερα - δεν προβλέπεται (και δεν πρέπει να προβλεφθεί) καμία άλλη προνομιακή μεταχείριση ειδικά δε όσον αφορά το ύψος και την έκταση της αποζημίωσης προς τους τρίτους παθόντες των τροχαίων συμβάντων, αφού κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε πλήρη αντίφαση προς τον καταστατικό σκοπό ύπαρξης και λειτουργίας του Ε.Κ και θα αποτελούσε κατάφωρη τόσο κοινοτική, όσο και συνταγματική παραβίαση. Η θέσπιση του Ε.Κ, ως ν.π.ι.δ, ήταν ευεργετική για την προστασία των θυμάτων και δη των αναπήρων. Μάλιστα σε μια πολιτεία που οι παροχές προς τους αναπήρους σχεδόν ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν προς τις ανάγκες τους, η λειτουργία του ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις ήταν και παραμένει ιδιαίτερα σημαντική. Στην σημερινή εποχή, της λεγόμενης οικονομικής κρίσης, ο περιορισμός παροχών και ειδικά των αναπηρικών συντάξεων διατηρεί επιτακτική την ανάγκη ύπαρξης και λειτουργίας του ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, υπό το υπάρχον και υφιστάμενο νομοθετικό καθεστώς. Η όποια οικονομική δυσλειτουργία της πολιτείας αναφορικά με την εποπτεία των ασφαλιστικών εταιριών (για κάλυψη της αστικής ευθύνης έναντι τρίτων από τροχαία ατυχήματα), δεν μπορεί να επιβαρύνει ‘τις πλάτες των θυμάτων’ από τα τροχαία ατυχήματα που στην χώρα μας δυστυχώς είναι πολλά, έτσι ώστε τα τελευταία να υποστούν μείωση και εξαθλίωση της οφειλομένης δικαιωματικά από τον Νόμο αποζημίωσης τους, τόσο από τις ασφαλιστικές εταιρείες, όσο και από το ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Ετσι στην περίπτωση που καθορισθεί ένα όριο αποζημίωσης (είτε έως 100.000 ευρω, είτε μεγαλύτερο, αλλά σε κάθε περίπτωση μικρότερο του προβλεπομένου από τις ασφαλιστικές συμβάσεις) για το Ε.Κ, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι για αρκετές περιπτώσεις που δυστυχώς όμως είναι συνήθεις στα τροχαία συμβάντα, (όπως ακρωτηριασμοί άνω η/και κάτω άκρων, παραπληγίες, τετραπληγίες,, βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις με μακρόχρονη νοσηλεία σε κατάσταση κώματος και επακόλουθο ψυχοσύνδρομα ή επιληψία, θανάτωση ενός ή περισσοτέρων ατόμων με υποχρεώσεις σε ανήλικα τέκνα, βαρειές μόνιμες αναπηρίες πολυτραυματιών κ.α) θα οδηγήσει στον πλήρη ευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και αξιοπρέπειας και θα αποτελέσει το τελειωτικό κτύπημα και την χαριστική βολή στην ήδη τρωθείσα υγεία αυτών των ατόμων. Οι περιπτώσεις αυτές μόνο σπάνιες δεν είναι και δυστυχώς αφορούν κάθε έναν από εμάς και την οικογένεια η το περιβάλλον μας. Άλλωστε για όλους τους παραπάνω λόγους και της διαρκούς αυξήσεως του κόστους ζωής και αναπόφευκτα των αναγκών των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, η Ε.Ε αύξησε σταδιακά κατά πολύ τα προβλεπόμενα κατώτατα όρια αποζημιώσεων, ανερχόμενα σήμερα σε 750.000 ευρω ανά θύμα. Η όποια δυσλειτουργία, ή οικονομική κρίση λοιπόν της Ελληνικής πολιτείας δεν μπορεί να οδηγήσει στην θέσπιση «πλαφόν» προς όφελος του ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ και εν τέλει των ασφαλιστικών εταιρειών και σε βάρος των ατυχών θυμάτων από τροχαία συμβάντα. Η δε σκέψη ότι, για το υπόλοιπο της αποζημίωσης του ο παθών θα μπορεί να στρέφεται εναντίον είτε του υπαιτίου, είτε εναντίον της ασφαλιστικής εταιρείας που έκλεισε, μόνο ως ουτοπία μπορεί να εκληφθεί. Εν κατακλείδι το οικονομικό πρόβλημα του Επικουρικού Κεφαλαίου στην σημερινή εποχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί με τέτοιου είδους νομοθετικές ρυθμίσεις που πλήττουν κατάφωρα αναφαίρετα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πλέον ευπαθών ομάδων πληθυσμού, όπως των αναπήρων ατόμων, τις οποίες κοινωνικές ομάδες, ο ίδιος ο καταστατικός σκοπός ύπαρξης αυτού έχει υποχρέωση να διαφυλάττει και να προστατεύει. Τυχόν αποδοχή μίας τέτοιας νομοθετικής ρύθμισης θα είναι αντίθετη στις κοινοτικές οδηγίες, στην έννοια περί Δικαίου αισθήματος και στις βασικές αρχές της Κοινωνικής Δικαιοσύνης που η Πολιτεία μας με το θέσπιση του θεσμού του Ε.Κ θέλησε να προστατεύσει και όχι να περιορίσει και μάλιστα των πλέον αδύναμων κρίκων της ελληνικής κοινωνίας, αυτής των θυμάτων και των μόνιμα αναπήρων από τροχαία ατυχήματα. Έτσι η Πολιτεία μας, εάν θεσπιστεί τελικά τέτοια ρύθμιση, θα λειτουργήσει ως ΤΙΜΩΡΟΣ, περιστέλλοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα παράνομα και καταχρηστικά, αντί για ΑΡΩΓΟΣ και ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ! Απέναντι σε αυτή την κατάσταση ως λειτουργοί της Δικαιοσύνης στην οποία έχουμε δώσει όρκο ζωής οφείλουμε να αντιδράσουμε, αφού τέτοια μέτρα καταστρατηγούν κάθε έννοια στοιχειώδους νομοθετικής προστασίας των θυμάτων από τροχαία ατυχήματα, των οικογενειών τους, αλλά και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα, τα δικαιώματα των οποίων ως νομικοί έχουμε ταχθεί να διαφυλάττουμε και να προασπίζουμε. Για τους λόγους αυτούς ζητούμε την άμεση και δυναμική παρέμβαση σας, ώστε να προληφθεί μια τέτοια άδικη, κοινωνικά επικίνδυνη και νομικά απαράδεκτη ρύθμιση.- Αθήνα, 7 Απριλίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου