της Τζίνας Δαβιλά
Την Ελένη την αγαπάω. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Δηλαδή όποιος τη γνωρίσει, μάλλον αυτό νιώθει. Ίσως άλλος από λύπη, ίσως άλλος από συμπόνια, ίσως κάποιος από θαυμασμό. Θα μιλήσω για μένα. Για τα δικά μου συναισθήματα. Στην Ελένη υποκλίνομαι. Την αγαπάω, την εκτιμώ και τη θαυμάζω γιατί είναι μάγκας. Ανήκει στην πάστα ανθρώπων που χαρακτηρίζεται από γενναιότητα, έμφυτη γενναιοδωρία, μαγκιά ψυχής, σπουδαίο, διαυγές πνεύμα και αστείρευτη δύναμη. Είναι συνταξιούχος – ούτε μπήκα ποτέ στον κόπο να ρωτήσω ποιας υπηρεσίας- και πρόεδρος της Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α Ρόδου. Α, και μητέρα τριών παιδιών. Δύο κοριτσιών και ενός αγοριού. Του Δημήτρη. Στο Δημήτρη οφείλεται η ίδρυση της Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. Για να υπάρχει ο Δημήτρης ες αεί και να μας θυμίζει, πώς λειτουργούν οι σπουδαίοι και οι ωραίοι άνθρωποι. Μέσα από τη μορφή της μάνας του. Έτσι είναι οι μαγκίτισσες της ζωής. Ο Δημήτρης είναι άτυχος και τυχερός μαζί. Άτυχος γιατί το μεθύσι ενός οδηγού το 2002 στέρησε από τον ίδιο και τον φίλο του τη ζωή στα 19 τους χρόνια. Σκαρφάλωσε ο μεθυσμένος τύπος με το όχημα στη Συγγρού που περπατούσαν τα παιδιά και τα πήρε σβάρνα. Είναι όμως και τυχερός. Γιατί έχει μάνα την Ελένη. Την Ελένη που στον οδυνηρότερο πόνο της ζωής, βρήκε δύναμη να δώσει το μήνυμα της αξίας της. Δημιούργησε την Εταιρεία Υποστήριξης Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων. Δυστυχημάτων στην πραγματικότητα, αλλά … και δω σπουδαία και με το βλέμμα στραμμένο στο φως και στην προσφορά.Η Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. διοργανώνει ημερίδες, εσπερίδες, παρουσιάσεις, Δέντρο της Αγάπης, Βιβλιοπαρουσιάσεις, εκδηλώσεις για παιδιά για να δώσει ενημέρωση και χαρά. Τα όποια χρήματα μαζευτούν από τις εκδηλώσεις διατίθενται αποκλειστικά σε θύματα τροχαίων ατυχημάτων ή δυστυχημάτων και στις οικογένειες τους για ανάρρωση, κάλυψη αναγκών, πληρωμή ενοικίων, ό,τι προκύψει κάθε φορά. Στην Ελένη όλοι στέκονται με σεβασμό και θαυμασμό. Χτυπούν προσοχή. Τελικά το «μάλιστα κύριε» έχει αξία όταν πηγάζει αβίαστα από το μέσα σου. Ακούν προσεκτικά ό,τι έχει να τους ανακοινώσει. Τη στηρίζουν και της συμπαρίστανται. Η εφημερίδα Δημοκρατική την ανέδειξε «Γυναίκα της χρονιάς 2011» της Ροδιακής Κοινωνίας. Την Ελένη μας δεν ενδιαφέρουν οι τίτλοι. Ενδιαφέρεται μόνο για την Οδική Ασφάλεια. Για την εφαρμογή του ΚΟΚ, για τον σεβασμό στον πεζό, για τον σεβασμό στον μοτοσικλετιστή, στον ποδηλάτη, στον ανάπηρο, στον ανήμπορο. Πασχίζει να περάσει μηνύματα που θα κάνουν πολιτισμένη την καθημερινότητα.
Θέλετε να σας πω τι κάνω από την πλευρά μου; Παρατηρώντας την βλέπω ένα παιδί που χαίρεται κάθε φορά που διοργανώνει κάτι η Ε.Υ.ΘΥ.Τ.Α. Χαμογελά και αγχώνεται να συμμετάσχει ο κόσμος, όπως χθες στην εσπερίδα για την Οδική Ασφάλεια με προσκεκλημένους τον καθηγητή του Μετσόβιου κ Κανελλαϊδη, τον πρόεδρο των συγκοινωνιολόγων Ελλάδας, τον Διοικητή της Τροχαίας Ρόδου. Σπιρτάδα στο βλέμμα, εύστοχος λόγος, ανιδιοτέλεια στη συμπεριφορά, ανυστεροβουλία και παντελής έλλειψη επίδειξης. Και αξιοπρέπεια. Πηγαία αξιοπρέπεια. Τέτοια αξιοπρέπεια που στο κουρασμένο σώμα της ώρες-ώρες βλέπω ένα πανύψηλο γίγαντα. Έχω αδυναμία στα ψηλά κορμιά. Αυτά που φαντάζουν θεόρατα από το μεγαλείο της ψυχής τους. Ε, η Ελένη Καρύδη είναι μια τέτοια γυναίκα. Θεόρατη, σπουδαία, σπάνια. Μια μάνα για να δίνει μαθήματα ζωής σε όλους μας .
Την Ελένη (μας) την αγαπάω. Όπως και οι περισσότεροι που διαβιούμε στη Ρόδο. Όχι από οίκτο, συμπόνια και όποιο άλλο φιλανθρωπικό συναίσθημα. Την αγαπώ γιατί έχω αδυναμία στο μεγαλείο της ψυχής της. Στην μαγκιά της να φέρει τούμπα την κακοτυχία της και να την μετατρέψει σε Φως για τους άλλους. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της να πάψει ο συνάνθρωπος να πονά και να θρηνεί. Στην επιμονή της να διαδίδει την οδική ασφάλεια για τη σωτηρία έστω και μιας μόνο ζωής. Στην άρνηση της να κλειστεί μόνο στα κατάμαυρα ρούχα της – κουβαλά στα ενδύματα το πένθος- καταμαυρίζοντας και το μέσα της. Το μέσα της Ελένης μας είναι πολύχρωμο, φωτεινό, όπως ταιριάζει στους ωραίους ανθρώπους. Και σήμερα που όλα πια έχουν ισοπεδωθεί, κρατιέμαι από το κύμα, τη μουσική μου και τους ωραίους ανθρώπους μου. Και νιώθω ευγνώμων που τους έφερε η ζωή κοντά μου. Η Ελένη είναι η ίδια στάση ζωής. Και χρέος μου είναι, σε αυτό το διαδικτυακό σαλονάκι που συναντιόμαστε όλοι καθημερινά για να τα λέμε, να σας τη γνωρίσω.
Ίσως και να πάρετε θάρρος αναλογιζόμενοι ότι η ζωή είναι αλλού. Εκτός PSI εκτός εξυπναδικισμού, εκτός διαπλοκής, εκτός γκρίνιας. Όπου επιλέξει ο καθένας μας να την τοποθετήσει.
Ένα άρθρο των πρωταγωνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου