Με την ευκαιρία της δημοσίευσης της πρόσφατης κοινής υπουργικής απόφασης (ΚΥΑ 46526- 22.7.20) για την υπαίθρια διαφήμιση, καταγράφω τις εμπειρίες του παρελθόντος που θα έπρεπε να μας τρομάζουν και να είμαστε προσεκτικοί, σίγουροι για τις διαδικασίες και την επάρκεια ελεγκτικών μηχανισμών και να προσέχουμε γιατί φοβάμαι “ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου”.
Πολλά έχουν αλλάξει από το 2010 αλλά το “περιβάλλον” στον χώρο της υπαίθριας διαφήμισης -το τότε με το τώρα- είναι πολύ συγγενικό και πραγματικά ελπίζω να διαψευστούν τα κακά σενάρια που έρχονται στο μυαλό μου.
Για να φτάσω στο σήμερα είναι χρήσιμο πιστεύω να πάω πίσω. Όσο πίσω δηλαδή θυμάμαι και έχω αναμειχθεί εγώ η ίδια: Οι πρώτες προσπάθειες αποξήλωσης διαφημιστικών πινακίδων στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, αποξήλωσης δηλαδή αυτών που “έβγαζαν μάτι”, ή και των εμφανώς επικίνδυνων, ξεκίνησαν από την ΕΑΧΑ ΑΕ (Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας) και ήδη το 2001-οπότε και πήγα στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων- είχε “καθαρίσει” το Σύνταγμα όπου στις ταράτσες των περισσότερων κτιρίων δέσποζαν φωτισμένες τεράστιες και κακόγουστες διαφημίσεις, αλλά και αρκετά πεζοδρόμια. Η ΕΑΧΑ μάλιστα είχε προωθήσει ένα νομοθετικό σχέδιο το οποίο απαγόρευε οποιαδήποτε διαφήμιση σε εξωτερικό χώρο (εξαιρούνταν οι στάσεις λεωφορείων) μέσα στο κέντρο της πόλης, εκτός και εάν έδινε η ίδια άδεια.Αποτέλεσμα αυτής της νομοθεσίας ήταν η “δυσκολία” να προωθηθούν οι χορηγοί των Αγώνων οι οποίοι είχαν συνηθίσει σε όλες τις διοργανώσεις να έχουν παρουσία στην πόλη που διοργανώνει τους Ολυμπιακούς. Με τους χορηγούς υπήρχε η συμφωνία να εμφανίζονται σε διαφημίσεις μόνο αυτοί με αποτέλεσμα, να αποξηλωθούν πολλά διαφημιστικά πλαίσια ενώ με συγκεκριμένες προδιαγραφές αναρτήθηκαν πανό κλπ χορηγών μόνο για την χρονική περίοδο των Αγώνων.
Τότε λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2010 το γραφείο του Πρωθυπουργού (Γ.Α.Παπανδρέου) πήρε υπό την Αιγίδα του την δράση για την απομάκρυνση των επικίνδυνων και παράνομων διαφημιστικών πινακίδων από τον δημόσιο χώρο. Με την εμπειρία μου στο θέμα, κλήθηκα να αναλάβω τον συντονισμό της διυπουργικής επιτροπής “Οδικής Ασφάλειας” αλλά και όποιων δράσεων θα πλαισίωναν την προσπάθεια.Τις αντιστάσεις/αντιδράσεις που είχαμε από όλα τα μέτωπα δεν θα ήθελα να θυμηθώ ή να περιγράψω εδώ γιατί δεν έχουν καμία αξία. Θυμάμαι έντονα όμως και τους φίλους που βοήθησαν με τις νομικές τους γνώσεις ανιδιοτελώς, πιστεύοντας σε αυτή την προσπάθεια. Τότε επίσης μια μικρή ομάδα ανθρώπων με κέφι αποφασίσαμε και υλοποιήσαμε την πρώτη εφαρμογή για κινητό, στην Ελλάδα, όπου οι πολίτες ανεβάζοντας μια φωτογραφία μπορούσαν να “καταγγείλουν” μια παράνομη διαφημιστική πινακίδα! Ταυτόχρονα το σημείο έμπαινε σε διαδραστικό χάρτη και έτσι έβλεπες πότε αποξηλωνόταν η πινακίδα την οποία είχες “καταγγείλει”!. Tο 2012 το project Illegal Signs, όπως το ονομάσαμε ήταν shortlisted στο World Summit Award. Τα μηνύματα ενθάρρυνσης και συμμετοχής που είχαμε τότε από πολίτες ήταν πρωτόγνωρα.
Ερχόμενοι στα σημερινά, η ΚΥΑ πιστεύω ανοίγει ορέξεις και βεβαίως απαγορεύει διαφημιστικές πινακίδες σε ράμπες ΑΜΕΑ (αλίμονο), και “οπουδήποτε, εφόσον μπορεί να επηρεάσει τους χρήστες της οδού και την κυκλοφορία” …και άντε τώρα να ελεγχθεί αυτό το τελευταίο… Δεν έχουν δείξει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ότι είναι αποτελεσματικοί, πράγμα το οποίο εκμεταλλεύονται κάποιοι προς ίδιον όφελος σε βάρος των πολλών. Πάλι ο δημόσιος χώρος και όλοι εμείς θα χάσουμε.
Αναδημοσίευση: http://entopia.org/urbanimagineering/?p=77&fbclid=IwAR18y_8nJVIRPTF5p3Z6F-_nK_jMOn-VyzylZSZTup6FK4lzuuatSNvyflQ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου