Οπτική Γωνία «Συλλυπητήρια ή σιωπή»: Αλίμονο αν σωπάσουμε για τον θάνατο του Mad Clip

 Κανένας σεβασμός για την επιθετική οδήγηση στην πόλη.

Η σιωπή μπορεί να φέρει μόνο κι άλλα πρόωρα συλλυπητήρια ή ζωές κατεστραμμένες ως τα βαθιά γεράματα. Πηγή φωτογραφίας: ΣΚΑΪ

 

ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΟ TWITTER ότι δεν χρειάζεται σήμερα να μιλήσουμε για την οδική ασφάλεια και οφείλουμε όλοι να περιοριστούμε είτε σε ειλικρινή συλλυπητήρια είτε σε απόλυτη σιωπή.

 Αναμφισβήτητα πρόκειται για ανθρώπους που δεν έχουν στον κύκλο τους θύματα τροχαίων που επέζησαν – αφού πρώτα χτυπήθηκαν πεζή, καθώς διέσχιζαν μια διάβαση με πράσινο ή ενώ βόλταραν αμέριμνοι με τον σκύλο τους στο πεζοδρόμιο, ακούγοντας δυνατά στα ακουστικά την αγαπημένη τους μουσική.

 Και είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, όσοι καλούν σήμερα σε σιωπή, αντιμετωπίζουν την επικίνδυνη οδηγική συμπεριφορά ως μία ακόμα «απλή», ατομική, κακή συνήθεια –όπως το τσιγάρο π.χ.–, σαν μία επιλογή δήθεν πολύ προσωπική, που βλάπτει εγγυημένα και αποκλειστικά το άτομο που την υιοθετεί. 

 Όποιος σκοτώνεται σε τροχαίο από υπερβολική ταχύτητα δεν είναι μόνο θύμα του τροχαίου αλλά και θύτης του εαυτού του που, πάρα πολλές φορές, παίρνει μαζί του και άλλα, ανυποψίαστα, τυχαία θύματα.

 Όπως όμως θα σας διαβεβαιώσουν οι άνθρωποι που έχουν καθηλωθεί σε αμαξίδια ή κρεβάτια για μια ολόκληρη ζωή από οδηγούς που ίσως δεν παραδέχονταν δημοσίως ότι τους αρέσουν τα γκάζια και στα @@ τους ο ΚΟΚ, ένα αυτοκίνητο με υπερβολική ταχύτητα δεν είναι νικοτίνη που κατεβαίνει στα πνευμόνια, αλλά ένας ανεξέλεγκτος, κινούμενος μεταλλικός τοίχος μέσα στην πόλη, που απειλεί να κοπανήσει και να σκοτώσει ή να κόψει στη μέση οποιονδήποτε βρεθεί στο πέρασμά του.  

 

Τι θα συνέβαινε αν ένας κάτοικος της περιοχής περπατούσε σε εκείνο το σημείο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Ή μάλλον ας το κάνουμε πιο προσωπικό: τι θα παθαίναμε εμείς, αν είχαμε σταθεί αμέριμνοι δίπλα στην κολόνα που έμελλε να κοπεί στα δύο, ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα; Αν βγαίναμε από το σημείο ζωντανοί μεν, αλλά χωρίς πόδια και με παρά φύσιν έδρα ισοβίως, θα ήμασταν ok με την σημερινή απαίτηση για «συλλυπητήρια ή σιωπή»;

 Το να μην μπορείς να ελέγξεις το αυτοκίνητό σου σε στεγνό οδόστρωμα δεν είναι απλώς μία κακή συνήθεια, είναι μία δυνητικά φονική, εγκληματική συμπεριφορά. 

 Και όποιος σκοτώνεται σε τροχαίο από υπερβολική ταχύτητα δεν είναι μόνο θύμα του τροχαίου αλλά και θύτης του εαυτού του που, πάρα πολλές φορές, παίρνει μαζί του και άλλα, ανυποψίαστα, τυχαία θύματα.

 Δεν είναι λοιπόν έλλειψη σεβασμού η συζήτηση για τα αυτονόητα σήμερα, αντίθετα ίσως αποδειχθεί το πιο εποικοδομητικό μνημόσυνο για έναν 34χρονο που μπορούσε να είναι ακόμα μαζί μας, αν μόνο είχε τηρήσει τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σοβαρά, ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να είναι σήμερα στη ζωή. 

 Η σιωπή μπορεί να φέρει μόνο κι άλλα πρόωρα συλλυπητήρια ή ζωές κατεστραμμένες ως τα βαθιά γεράματα.

 Συλλυπητήρια επομένως, αλλά οπωσδήποτε χωρίς σιωπή. Ποτέ ξανά σιωπή.

 

Πηγή: www.lifo.gr