- NA TA ΠΟΥΜΕ;

Να τα πούμε;
Το μεσημέρι της Τετάρτης 5/1/2011 η Έρρικα, ένα επτάχρονο κορίτσι που γυρνούσε λέγοντας τα κάλαντα με άλλα τρία παιδιά χτυπήθηκε από 22χρονο μοτοσυκλετιστή που έκανε προσπέραση φορτηγού και έχασε τη ζωή της.
Λίγες ώρες αργότερα ο δράστης αφέθηκε ελεύθερος από τον εισαγγελέα που άσκησε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από αμέλεια.
Ακόμα κι αν στο δράστη αποδοθεί πλήρης ευθύνη θα καταδικαστεί σε μια ποινή λίγων μηνών με αναστολή και η ασφαλιστική του εταιρεία θα καταδικαστεί να δώσει την ελάχιστη αποζημίωση. Με το δίπλωμα στο χέρι θαχει μια δεύτερη ευκαιρία…
Αλλοίμονο, για την Ερρικα και την οικογένεια της η ευκαιρία για ζωή ήταν μόνο μία.
Παρόμοια περιστατικά ακούμε δυστυχώς πολύ συχνά σ αυτή τη χώρα που έχει την ευρωπαική πρωτοκαθεδρία στα τροχαία εγκλήματα και ειδικά στις εκτελέσεις παιδιών.
Εδώ όμως υπάρχει μια ιδιαιτερότητα: το συγκεκριμένο συμβάν συνέβη στο Μενίδι, το παιδί - θύμα ήταν Ρομά και ο δράστης αστυνομικός – μοτοσικλετιστής των ομάδων Δίας.
Είναι προφανές ότι αυτός ο συνδυασμός ναρκοθετεί οποιαδήποτε διαδικασία. Όσο γνωστές είναι οι διακρίσεις σε βάρος των Ρομά (επιβεβαιωμένες ακόμα και από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια) άλλο τόσο γνωστό είναι το αίσθημα «αυτοπροστασίας» της αστυνομίας. Το αποτέλεσμα της προανάκρισης που εξελίσσεται είναι εκ των πραγμάτων αμφισβητίσιμο. Η δυνατότητα άμεσης πληροφόρησης και ελέγχου εμπειρογνωμόνων που θα ορίσει η οικογένεια ή η κοινότητα των Ρομά, καθώς και των μελών της διακομματικής επιτροπής της βουλής για την οδική ασφάλεια και των οργανώσεων υπεράσπισης των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και των θυμάτων τροχαίων εγκλημάτων κατά την εξέλιξη της προανάκρισης και όχι η εκ των υστέρων γνωστοποίηση του αποτελέσματος της θα αποτελέσει δείκτη της αξιοπιστίας της.
Δυστυχώς τα τροχαία εγκλήματα είναι εκ των προτέρων αμνηστευμένα. Βαφτίζοντας τα ατυχήματα το κράτος έχει φροντίσει να αθωώσει τους δράστες και να καταδικάσει ουσιαστικά τα θύματα που είχαν την «τύχη» να βρεθούν απέναντι τους.
Όποια λοιπόν και να είναι η προανάκριση αυτό που θα επακολουθήσει θα είναι το ίδιο.
-Αξίζει να αναφερθούμε ιδιαίτερα στις μαζικές διαμαρτυρίες της κοινότητας των Ρομά που ξέσπασαν μετά τον φόνο της Ερρικας. Οι άνθρωποι αυτοί διέσωσαν την ανθρώπινη τιμή και αξιοπρέπεια υπενθυμίζοντας σε όλους εμάς τους πολιτισμένους που δεχόμαστε μοιρολατρικά και με παθητικότητα το θάνατο πως ο φόνος ενός παιδιού είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. Ζώντας έξω από τους θεσμούς δεν περιμένουν απ αυτούς να αποφανθούν επ αυτού. Συ-ζώντας σαν άνθρωποι νοιώθουν την απώλεια σαν κοινωνικό γεγονός και όχι σαν προσωπικό πρόβλημα.
Αν είχαμε αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο στα χιλιάδες τροχαία εγκλήματα που κάθε χρόνο διαπράτωνται στη χώρα μας η κατάσταση μάλλον θα ήταν διαφορετική.
-Μια δεύτερη επισήμανση αφορά την ίδια την αστυνομία και τον σεβασμό του Κ.Ο.Κ.
Είναι γνωστό πως ιδιαίτερα οι υπηρετούντες στις διάφορες ειδικές μονάδες απολαμβάνουν ασυλίας σε ανευ λόγου παραβίαση ορίων ταχύτητας, οδήγηση σε πεζοδρόμους η ανάποδα σε μονόδρομους, αναστροφές, οδήγηση χωρίς ζώνη κλπ κλπ. Οι «επαγγελματικές συνήθειες» αυτού του τύπου δεν ξεχνιούνται βέβαια εκτός υπηρεσίας.
Και πώς να ξεχαστουν άλλωστε; Πάνε μόνο λίγοι μήνες που ο προιστάμενος τους τότε υπουργός Προστασίας του πολίτη, ο πολύς κος Χρυσοχοίδης συνελήφθη στα Τέμπη μετά απο καταδίωξη από περιπολικό γιατι έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα παραβιάζοντας την διπλή διαχωριστική. Το γεγονός πέρασε στα ψιλά.
Σ αυτή τη χώρα το πρωί της 5ης Ιανουαρίου η μικρή Έρρικα βγήκε για να πει τα κάλαντα…
You Are What U Do- Κώστας Κουβίδης