Στις 26 Σεπτεμβρίου 1937 η Bessie Smith γνωστή και ως η «Αυτοκράτειρα των Μπλούζ» έχασε την ζωή της μετά από μια τροχαία σύγκρουση (η ίδια ήταν συνοδηγός) στο δρόμο του μπλουζ: Route 61 μεταξύ Memphis (Tennessee) και Clarksdale (Mississippi). Η Bessie χάθηκε στα 43 της χρόνια, το μπλουζ συνέχισε το δρόμο του, όμως άλλη αυτοκράτειρα δεν υπήρξε.
Ξεκινώντας από την απόλυτη φτώχια, παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (δέκα αδέρφια) και ορφανή από τα οκτώ της χρόνια έφτασε να κάνει 160 ηχογραφήσεις μονο για την Columbia, συνοδευόμενη από τους μεγαλύτερους μουσικούς της εποχής όπως οι Louis Armstrong, Coleman Hawkins, Fletcher Henderson, James P. Johnson, Joe Smith, and Charlie Green κα, εμφανίστηκε σε μιουζικαλ στο Broadway γύρισε κινηματογραφικά φίλμ και μέσα σ όλα αυτά διατήρησε ατόφιο τον εκρηκτικό, αυθεντικό και πολυτάλαντο χαρακτήρα της. Αρνούμενη να παίξει σε αίθουσες με αποκλειστικά λευκά ακροατήρια, μοιράζωντας απρόβλεπτα τα χρήματα της και την αγάπη της σε ότι την συνάρπαζε αλλα και σε κάποιον(α) που τα είχε ανάγκη.« Ενσάρκωσε το νόημα του μπλούζ, ζώντας τη ζωή για την οποία τραγουδούσε.Η Bessie Smith, καθόρισε το πρότυπο για τους τραγουδιστές μπλουζ σχετικά με τον τρόπο που αυτό θα πρεπε να γίνει.» γράφει στην βιογραφία της o James Nadal στο Allaboutjazz.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή της εποχής σημαντικό ρόλο για την απώλεια της Bessie έπαιξε η άρνηση μια σειρά νοσοκομείων μόνο για λευκούς να την δεχτούν και να την περιθάλψουν. Αυτή η άποψη διατυπώθηκε από τον παραγωγό της Jazz John Hammond to 1937 στο περιοδικό Down Beat και οδήγησε στην συγγραφή και παρουσίαση του μονόπρακτου «o Θάνατος της Bessie Smith» από τον Edward Albee το 1959.
Χρειάστηκε να περάσουν 35 χρόνια από το συμβάν ώσπου στα 1972 να κατατεθεί μια άλλη εκδοχή από τον Chris Albertson στό Bessie: Empress of the Blues που αμφισβητεί αυτή την παράμετρο. Είναι εντέλει αδιάφορο άν αυτή είναι η αλήθεια η μια politically correct επαναδιατύπωση του συμβάντος. Δύο πράγματα δεν μπορούν όπως και νάχει να αμφισβητηθούν:το ένα είναι ότι οι ΗΠΑ και ιδιαιτερα ο Νότος στην δεκαετία του 30 (αλλά και για δεκαετίες μετά) παρέμεναν μια ακραία ρατστιστική κοινωνία και το δεύτερο πως η Bessie Smith υπήρξε θύμα του αυτοκινήτου, του πολλά υποσχόμενου μέσου για την πραγματοποίηση του αμερικάνικου ονείρου.
Από το 1899 μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ ο συνολικός αριθμός νεκρών από τροχαίες συγκρούσεις ανέρχεται σε 3.547.113. Η Bessie Smith είναι μία απ αυτούς. Και επειδή ακριβώς είναι ΜΙΑ είναι εδώ για να μας θυμίζει πως τα εκατομμύρια των θυμάτων των τροχαίων εγκλημάτων δεν είναι αριθμοί αλλά ΠΡΟΣΩΠΑ.
«Ενός λεπτού σιγή είμαστε όλοι» έγραψε ο εκπληκτικός μουσικός ( τουμπίστας ) και ποιητής Γιάννης Ζουγανέλης. 3.547.113 λεπτά σιγής, το κάθε ένα μοναδικό, ένα απο αυτά η Bessie μερικά άλλα (από το χώρο της μουσικής στις ΗΠΑ) ο τρομπετίστας Clifford Brown -25 ετών, o πιανίστας Richie Powel -25, o μπασίστας Scott Lafaro -25, o πρωτοπόρος του rockabilly Edie Cohran-21, ο κιθαρίστας Howard Duane Allman -25, ο μπασίστας Raymond Berry Oakley III -24 (και οι δυο μέλη των Allman Brothers Band), ο τραγουδιστής και συνθέτης Richard Wayne Mullins -42, ο,η,ο…
Ποια θα ήταν η μελωδία του κόσμου αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να παίζουν, να χορεύουν και να τραγουδούν; Αν εμείς εξακολουθούσαμε να παίζουμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε. Αν ο ήχος από τα μοτέρ των μηχανών δεν είχε καλύψει τα πάντα, αν ο θόρυβος δεν είχε καλύψεί την μουσική και το χάος την αρμονία;
Πάνω από 90 χρόνια από τις πρώτες της ηχογραφήσεις, πάνω από 70 χρόνια από τον θάνατο της ο κόσμος εξακολουθεί να ακούει την Bessie και να μιλάει γι αυτήν. Ενός λεπτου σιγή.
Γιώργος Κουβίδης
Περισσότερα για την Bessie Smith: ΕΔΩ στα ελληνικα, και ΕΔΩ ατα Στις 26 Σεπτεμβρίου 1937 η Bessie Smith γνωστή και ως η «Αυτοκράτειρα των Μπλούζ» έχασε την ζωή της μετά από μια τροχαία σύγκρουση (η ίδια ήταν συνοδηγός) στο δρόμο του μπλουζ: Route 61 μεταξύ Memphis (Tennessee) και Clarksdale (Mississippi). Η Bessie χάθηκε στα 43 της χρόνια, το μπλουζ συνέχισε το δρόμο του, όμως άλλη αυτοκράτειρα δεν υπήρξε.
Ξεκινώντας από την απόλυτη φτώχια, παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας (δέκα αδέρφια) και ορφανή από τα οκτώ της χρόνια έφτασε να κάνει 160 ηχογραφήσεις μονο για την Columbia, συνοδευόμενη από τους μεγαλύτερους μουσικούς της εποχής όπως οι Louis Armstrong, Coleman Hawkins, Fletcher Henderson, James P. Johnson, Joe Smith, and Charlie Green κα, εμφανίστηκε σε μιουζικαλ στο Broadway γύρισε κινηματογραφικά φίλμ και μέσα σ όλα αυτά διατήρησε ατόφιο τον εκρηκτικό, αυθεντικό και πολυτάλαντο χαρακτήρα της. Αρνούμενη να παίξει σε αίθουσες με αποκλειστικά λευκά ακροατήρια, μοιράζωντας απρόβλεπτα τα χρήματα της και την αγάπη της σε ότι την συνάρπαζε αλλα και σε κάποιον(α) που τα είχε ανάγκη.
« Ενσάρκωσε το νόημα του μπλούζ, ζώντας τη ζωή για την οποία τραγουδούσε.Η Bessie Smith, καθόρισε το πρότυπο για τους τραγουδιστές μπλουζ σχετικά με τον τρόπο που αυτό θα πρεπε να γίνει.» γράφει στην βιογραφία της o James Nadal στο Allaboutjazz.
Σύμφωνα με την κυρίαρχη εκδοχή της εποχής σημαντικό ρόλο για την απώλεια της Bessie έπαιξε η άρνηση μια σειρά νοσοκομείων μόνο για λευκούς να την δεχτούν και να την περιθάλψουν. Αυτή η άποψη διατυπώθηκε από τον παραγωγό της Jazz John Hammond to 1937 στο περιοδικό Down Beat και οδήγησε στην συγγραφή και παρουσίαση του μονόπρακτου «o Θάνατος της Bessie Smith» από τον Edward Albee το 1959.
Χρειάστηκε να περάσουν 35 χρόνια από το συμβάν ώσπου στα 1972 να κατατεθεί μια άλλη εκδοχή από τον Chris Albertson στό Bessie: Empress of the Blues που αμφισβητεί αυτή την παράμετρο. Είναι εντέλει αδιάφορο άν αυτή είναι η αλήθεια η μια politically correct επαναδιατύπωση του συμβάντος. Δύο πράγματα δεν μπορούν όπως και νάχει να αμφισβητηθούν:το ένα είναι ότι οι ΗΠΑ και ιδιαιτερα ο Νότος στην δεκαετία του 30 (αλλά και για δεκαετίες μετά) παρέμεναν μια ακραία ρατστιστική κοινωνία και το δεύτερο πως η Bessie Smith υπήρξε θύμα του αυτοκινήτου, του πολλά υποσχόμενου μέσου για την πραγματοποίηση του αμερικάνικου ονείρου.
Από το 1899 μέχρι σήμερα στις ΗΠΑ ο συνολικός αριθμός νεκρών από τροχαίες συγκρούσεις ανέρχεται σε 3.547.113. Η Bessie Smith είναι μία απ αυτούς. Και επειδή ακριβώς είναι ΜΙΑ είναι εδώ για να μας θυμίζει πως τα εκατομμύρια των θυμάτων των τροχαίων εγκλημάτων δεν είναι αριθμοί αλλά ΠΡΟΣΩΠΑ.
«Ενός λεπτού σιγή είμαστε όλοι» έγραψε ο εκπληκτικός μουσικός ( τουμπίστας ) και ποιητής Γιάννης Ζουγανέλης. 3.547.113 λεπτά σιγής, το κάθε ένα μοναδικό, ένα απο αυτά η Bessie μερικά άλλα (από το χώρο της μουσικής στις ΗΠΑ) ο τρομπετίστας Clifford Brown -25 ετών, o πιανίστας Richie Powel -25, o μπασίστας Scott Lafaro -25, o πρωτοπόρος του rockabilly Edie Cohran-21, ο κιθαρίστας Howard Duane Allman -25, ο μπασίστας Raymond Berry Oakley III -24 (και οι δυο μέλη των Allman Brothers Band), ο τραγουδιστής και συνθέτης Richard Wayne Mullins -42, ο,η,ο…
Ποια θα ήταν η μελωδία του κόσμου αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να παίζουν, να χορεύουν και να τραγουδούν; Αν εμείς εξακολουθούσαμε να παίζουμε, να χορεύουμε και να τραγουδάμε. Αν ο ήχος από τα μοτέρ των μηχανών δεν είχε καλύψει τα πάντα, αν ο θόρυβος δεν είχε καλύψεί την μουσική και το χάος την αρμονία;
Πάνω από 90 χρόνια από τις πρώτες της ηχογραφήσεις, πάνω από 70 χρόνια από τον θάνατο της ο κόσμος εξακολουθεί να ακούει την Bessie και να μιλάει γι αυτήν. Ενός λεπτου σιγή.
Γιώργος Κουβίδης
Περισσότερα για την Bessie Smith: ΕΔΩ στα ελληνικα, και ΕΔΩ στα Αγγλικά.
www.soste.gr
ΕΥΘΥΤΑ ΡΟΔΟΥ, Ιδρυτικό Μέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου