Οπως και να έχει δηλαδή ενα τροχαίο θα γινόταν!
Αχ πέρασαν και τα χρόνια θα μου πεις μη ξύνεις πληγές.
Βρε τι νομίζεις οτι εγώ γουσταρω να τα θυμάμαι; Δεν ξεχνιέται, και κάθε φορά που ποναω αχ δυναμωνουν όλα, μα πιο πολύ η οργή μου.
Αυτές τις μερες, σχεδόν μήνα δηλαδή με ταλαιπωρεί μια δυνατή ουρολοίμωξη.
Ξέρεις; μην θεωρείς τίποτε δεδομένο, ούτε το κατουρημα. Να μην βγω σε μαγαζί για να μην πάω τουαλέτα εξω και επιδεινωθεί. Να πιω πολλά νερά, μα όχι τοσα πολλά για να φτάσουν οι καθετήρες. Πάρε αντιβιοτικά φάε αυτό, πιες εκείνο, μη αυτό δεν κανει, όχι το άλλο πειράζει. Πόνοι, παυσίπονα, αλλεργίες,παρενέργειες.
Βαρέθηκα,βαρέθηκα,κουράστηκα!
Ποσο θέλω ρε να ξυπνησω ενα πρωί αχ,να ξυπνησω όχι απο πόνο ουτε απο τσούξιμο και αναγκη για ούρα.
Να μην πάρω φάρμακα.
Να πάω στη δουλειά μου, δασκάλα ήθελα να γίνω, θα γίνω;
Αχ μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο, με τα φάρμακα, με την οργή, με το παράπονο.
Μαθαίνεις;
Κάθε μέρα μια ψυχή φεύγει απο ενα τροχαίο,τουλαχιστον μια ψυχή.
Ας αφήσουμε τα δεδομένα κι ας εκτιμήσουμε τη ζωή που έχουμε.
Ποιος ξέρει ποτε θα σκάσει η βόμβα του καθενός ε;
Και ναι λέω βόμβα γιατί εμείς κλαίμε για προσωπικές βόμβες κι όχι για κυριολεκτικές.
Όπως οι πρόσφυγες!
Τι δεν καταλαβαίνεις;

ΠΗΓΗ: www.soste.gr
Φιλίζ Καντουχάρ