Φαντάσου ότι κυκλοφορείς σε μια πόλη, όπου τα αυτοκίνητα δεν είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Υπάρχουν μεν, αλλά δε μαρσάρουν, δεν τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον αστικό ιστό, δίνουν προτεραιότητα στον πεζό, περιμένουν όταν έχουν πράσινο σε δεξιά στροφή να περάσει πρώτα ο ποδηλάτης. Σέβονται το παιδί που κυκλοφορεί μόνο του στο δρόμο, παρκάρουν μόνο σε προκαθορισμένες θέσεις. Φαντάσου οδηγούς που σέβονται τα όρια ταχύτητας, ακόμα και όταν αυτά είναι 20 ή 30 μίλια ανά ώρα.
Φαντάσου μια πόλη φιλική στους ανθρώπους που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Μόνοι τους χωρίς συνοδό κινούνται στους ποδηλατόδρομους με ταχύτητα που αγγίζει αυτή των ποδηλατών σε πλήρη αρμονία με αυτούς.
Φαντάσου στάσεις λεωφορείων όπου περιμένουν μαζί νέοι, ηλικιωμένοι, μαμάδες με καρότσια και μια παρέα που μόλις βγήκε από ένα εστιατόριο γελώντας, ενώ ένα μέλος της παρέας είναι σε αμαξίδιο. Φαντάσου ένα λεωφορείο που έχει ειδική πόρτα με σήμανση για αμαξίδια και παιδικά καρότσια και που κανένας δε θεωρεί χάσιμο χρόνου το 1′ που χρειάζεται για να επιβιβαστούν σ’ αυτό τα άτομα με κινητικές δυσκολίες.
Φαντάσου εκατοντάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών να πηγαίνουν καθημερινά στις δουλειές τους με ποδήλατο, γονείς να μεταφέρουν τα παιδιά τους στον παιδικό σταθμό επίσης με ποδήλατο, μικρούς μαθητές νηπιαγωγείου που κάνουν μάθημα ποδηλάτου και πατινιών στην πλατεία της γειτονιάς με τις δασκάλες τους.
Φαντάσου φαρδιά πεζοδρόμια με ξεκάθαρους χώρους κίνησης πεζών και ποδηλατών όταν αυτοί συνυπάρχουν ή ακόμα ειδικά διαμορφωμένους ποδηλατόδρομους και στις δυο πλευρές του δρόμου στους οποίους χωράνε 3 και 4 ποδήλατα το ένα δίπλα στο άλλο. Φαντάσου ακόμα φανάρια για ποδηλάτες κάτω από τα φανάρια των αυτοκινήτων, που μάλιστα ανάβουν νωρίτερα από αυτά των μηχανοκίνητων οχημάτων, δίνοντας ουσιαστικά προ
τεραιότητα στον ποδηλάτη.Φαντάσου μια πόλη με 10 τουλάχιστον πάρκα στο μέγεθος αεροδρομίων, με ελεύθερους χώρους σε κάθε γειτονιά, με πλατείες και ευφάνταστες παιδικές χαρές, που δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να σκαρφαλώσουν, να βραχούν, να παίξουν με χώμα και με άμμο, να λερωθούν.
Φαντάσου μια πόλη που όταν ανοίγεις το παράθυρό σου δε μυρίζεις καυσαέριο και το μπαλκόνι δεν είναι μαύρο απ’τη μουτζούρα. Μπορείς να μυρίσεις τη βροχή που έρχεται, τα λουλούδια που ανθίζουν, ακόμα και το βρεγμένο χώμα μετά τη βροχή.
Τώρα κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως κινείσαι σε μια τέτοια πόλη. Σκέψου πως μεγαλώνεις τα παιδιά σου εκεί. Πως νιώθεις?
Κράτα αυτό το συναίσθημα, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το δρόμο κάτω από το σπίτι σου – αν μένεις στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή κάποια άλλη ελληνική πόλη νιώθεις αμέσως το χάσμα.
Κι όμως η πόλη που φαντάστηκες δεν είναι ουτοπία. Οι φωτογραφίες αποδεικνύουν πως αυτά που στην Ελλάδα μοιάζουν με σενάρια επιστημονικής φαντασίας σ’ άλλες χώρες είναι η “πεζή
καθημερινότητα”
.
Κι όταν μιλάς με Σουηδούς πολίτες και ρωτάς: Μα πως σας ήρθε το Όραμα Μηδέν;” καταλαβαίνεις πλήρως την απάντηση που σου δίνουν : “ Μπορεί να ακούγεται ουτοπία το Μηδέν, αλλά όταν σχεδιάζεις εθνικό πλάνο για την οδική ασφάλεια κανένα άλλο πλάνο δε φαίνεται ικανοποιητικό εκτός από το μηδενισμό των θανάτων από τροχαία”
* Φωτογραφίες από Βερολίνο και Κοπεγχάγη, Ιούλιος 2016. Μέλη του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα βρέθηκαν εκεί φέτος το καλοκαίρι και δε μπόρεσαν να μην παρατηρήσουν τις «πολιτισμικές» διαφορές!
.
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου