Γιώργος Σταματόπουλος, Εφημερίδα των Συντακτών 27/7/2017
Δύο λεωφορεία κινούνται το ένα πίσω από το άλλο στη Λιοσίων – βρίσκομαι στο δεύτερο. Σταματάει το πρώτο σε μια στάση και αποβιβάζονται επιβάτες· ρίχνουν μια ματιά στο απέναντι ρεύμα και προσπαθούν να διασχίσουν κάθετα τον δρόμο. Αίφνης στριγγλιές, φρεναρίσματα, κλάξον, βρισιές…
Ενας «βιαστικός» (;) οδηγός πίσω από το δεύτερο λεωφορείο προσπερνά εμάς και επιχειρεί να προσπεράσει και το πρώτο, χωρίς να έχει ορατότητα βεβαίως – αλλά δεν φάνηκε να τον νοιάζει. Τελευταία στιγμή προλαβαίνει να φρενάρει και αποφεύγεται το δυσάρεστο της σύγκρουσης με τα σώματα των αποβιβασθέντων, που προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι.
Ας απολαύσουμε όμως τον οδηγό: «Πού πας, μωρή γαμ…λα» βρίζει αναίσχυντα τη γυναίκα που ήταν ήδη κίτρινη από την τρομάρα της. Τον κοιτάζει άναυδη: «Εγώ πού πάω, βρε γελοίε, ή εσύ; Δεν ντρέπεσαι να βρίζεις κιόλας;». Ε, βγαίνει από τα ρούχα του ο βιαστικός οδηγός, ένας νεομεσόκοπος με αγριωπή φάτσα.
«Εγώ να ντραπώ ή εσύ; Πας να μου κλείσεις το σπίτι, παλιοκαρ…λα». Ευτυχώς αντιδρά άμεσα ο οδηγός του πρώτου λεωφορείου! «Φωνάζεις και βρίζεις –του λέει σε έντονο ύφος– αντί να ζητήσεις συγγνώμη από την κυρία; Δεν βλέπεις ότι απαγορεύεται η προσπέραση (σ.σ.: διπλή γραμμή) και, ανθρωπέ μου, δεν ξέρεις ότι απαγορεύεται αυστηρά να προσπερνάς λεωφορείο ειδικά όταν αποβιβάζει επιβάτες;».
Ο οδηγός του Ι.Χ. τα χάνει προς στιγμήν, αλλά δεν πτοείται – οδηγεί αλλού την αντιπαράθεση: «Εντάξει, ρε μάστορα, αλλά με τέτοια ζέστη είναι τεντωμένα τα νεύρα, καταλαβαίνεις…». «Οχι, δεν καταλαβαίνω» απαντά ο οδηγός, προς ανακούφιση των περισσοτέρων, «έχεις άδικο και επιμένεις – κι αυτό μου δείχνει ότι είσαι απολίτιστος»…
«Εγώ, ρε μαλάκα, απολίτιστος; Εσύ είσαι απολίτιστος και αυτή η σκρόφα, που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα. Ακου εγώ, εγώ (!), απολίτιστος. Αντε γ…σου, καραγκιόζη»… πατάει το γκάζι κι εξαφανίζεται… υπό τις αποδοκιμασίες πολλών επιβατών…
Καθημερινές ιστορίες εσωτερικής και εξωτερικής βίας. Δεκάδες τέτοιες καθημερινές ιστορίες σε όλη την Αθήνα, σοβαρές και ιλαρές ταυτοχρόνως – δεν μπορείς να τις αποφύγεις· έχουν πολλαπλασιαστεί, έχουν γίνει σχεδόν ρουτίνα, έχουν ενταχθεί στην καθημερινότητά μας. Βεβαίως, στις λεπτομέρειες κρινόμαστε.
Ο πολιτισμός ξεκινάει από τον σεβασμό προς τον διπλανό – πώς αλλιώς; Ετσι, όμως, είναι η παιδεία μας (πολλών εξ ημών): λειψή έως ανύπαρκτη. Πώς να υπάρξει επικοινωνία και «χαρμοσύνη»; Πώς να ελευθερωθεί ο «χώρος» του άλλου, όταν είναι κατειλημμένος από το συνήθως ασυνάρτητο «εγώ» μας; Οταν, πάση θυσία, πρέπει να επικρατήσει αυτό το «εγώ»;
Δυστυχώς, η καθημερινότητα δεν εγγυάται έναν συνεκτικό τρόπο ζωής, μια συνάφεια με το σώμα και το πνεύμα, αφού ποτέ δεν σχηματίστηκε (η καθημερινότητα) από μια μακρόσυρτη διάρκεια πολιτισμού και υγιούς πολιτικού συστήματος.
Ουδέποτε σεβαστήκαμε νόμους και κανόνες, που φροντίζουν να θεμελιωθεί και να παγιωθεί μια ανθρώπινη, ήπια και ειρηνική σχέση στην ημερήσια συνύπαρξη ανθρώπων και πραγμάτων.
Αυτή την καθημερινή «παρανόηση» φαίνεται να την αγνοεί η κυβέρνηση. Ισως πει κάποιος «και τι φταίει η κυβέρνηση για τον ανύπαρκτο πολιτισμό μας;». Αν φταίει, λέει… Ας μη διολισθαίνουμε, εντούτοις, σε αυθαίρετα συμπεράσματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου