Γιώργος Κουβίδης*
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών, 31/1/2018
Στη χώρα μας, η εγκατάλειψη τραυματία από τον υπαίτιο τραυματισμού του θεωρείται ιδιαίτερα σοβαρή πράξη, υψηλής κοινωνικής απαξίας. Γι’ αυτό ο νομοθέτης προέβλεψε για την έκθεση σε κίνδυνο την ποινή των έξι τουλάχιστον ετών κάθειρξης για όσους το διαπράττουν, αν το θύμα υποκύψει στα τραύματά του (άρθρο 306 του Ποινικού Κώδικα).
Ωστόσο, για «άγνωστους λόγους», εδώ και δεκαετίες, η πολιτεία έχει θεσπίσει ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό καθεστώς θετικών νομικών διακρίσεων για όσους υποπέσουν σ’ αυτό το αδίκημα, έχοντας την ιδιότητα του οδηγού μηχανοκίνητου.
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο δράστης θα τιμωρηθεί με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών (και στις δύο περιπτώσεις οι ποινές αφορούν μόνο το αδίκημα της εγκατάλειψης θύματος και όχι την ποινή για τον θάνατό του, που στα τροχαία είναι επίσης σε πλημμεληματικό επίπεδο).
Δεν γνωρίζουμε ποιο ήταν το σκεπτικό του νομοθέτη αυτής της διάταξης που από τη δεκαετία του ’70 τουλάχιστον περιλαμβάνεται αναλλοίωτη σε όλες τις αναθεωρήσεις και, φυσικά, και στον ισχύοντα ΚΟΚ.
Γνωρίζουμε, όμως, πως αυτός ήταν ένας πολύ πρακτικός τρόπος για να μην τιμωρείται η συντριπτική πλειονότητα των δραστών αυτού του είδους των εγκλημάτων στη χώρα μας.
Τα επίσημα στοιχεία λένε πως το 85% περίπου του συνόλου των ανθρωποκτονιών που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στη χώρα μας λαμβάνουν χώρα στο δίκτυο της κυκλοφορίας…
Αυτό σημαίνει ότι, με την εφαρμογή του άρθρου 43 του ΚΟΚ για την εγκατάλειψη θύματος, υπάρχει επί δεκαετίες μια «διακριτική» μεταχείριση για την τεράστια πλειονότητα των δραστών.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως στις σχετικές περιπτώσεις οι κατά τόπους εισαγγελείς έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν δίωξη στους οδηγούς που εγκαταλείπουν τα θύματά τους με βάση το 306 του Π. Κώδικα και οι δράστες να δικαστούν μ’ αυτό. Θεωρητικά, ναι. Πρακτικά, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, ουδέποτε συνέβη.
Οι μεγαλύτεροι, που έζησαν στη δεκαετία του ’60, θα θυμούνται τις ιστορίες με τους γιους του έκπτωτου Σαουδάραβα μονάρχη Ιμπν Σαούντ, που είχε βρει για δύο χρόνια καταφύγιο στην Αθήνα. Τρέχοντας ξέφρενα με πολυτελή/θηριώδη αυτοκίνητα, κάθε τρις και λίγο παράσερναν και κάποιον πεζό. Ο Τύπος της εποχής έγραφε πως, για να ξεμπερδεύουν με το θύμα του, πετούσαν απ’ το παράθυρο ένα χρυσό Rolex και ο καθένας συνέχιζε το δρόμο του.
Προϊόν αυτής της εποχής κι αυτών των βιωμάτων είναι το άρθρο 43 του ΚΟΚ.
Η οικογένεια Σαούντ έφυγε κάποτε από την Ελλάδα. Ομως, άφησε πίσω δεκάδες χιλιάδες συνεχιστές του έργου της στο δίκτυο της κυκλοφορίας. Που χτυπάνε και εγκαταλείπουν τα θύματά τους. Δεν πετάνε πια χρυσά ρολόγια από το παράθυρο. Τώρα τιμωρούνται… με έξι μήνες (εξαγοράσιμους ή με αναστολή).
Η οργανωμένη πολιτεία, που εδώ και δεκαετίες εγκαταλείπει τα θύματα των τροχαίων στην τύχη τους, δεν μπορεί παρά να είναι η άλλη (συλλογική) όψη του δράστη που εγκαταλείπει το θύμα του.
Ο ένας στηρίζει τον άλλον. Και η ζωή συνεχίζεται. Οχι βέβαια για όλους…
Τον περασμένο Μάιο, ο υπουργός Δικαιοσύνης κος Κοντονής έθεσε σε δημόσια διαβούλευση ένα νομοσχέδιο που ανάμεσα σε πολλά άλλα πρότεινε την τροποποίηση του άρθρου 43, με διπλασιασμό των ποινών για τους οδηγούς που εγκαταλείπουν θύματά τους (από φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους).
Αλλά ακόμα κι αυτή η άτολμη και πλήρως απαξιωτική της ανθρώπινης υπόστασης διάταξη αφαιρέθηκε από το σχετικό νομοσχέδιο, όταν κατατέθηκε και ψηφίστηκε τελικά από τη Βουλή, τον Δεκέμβριο.
Κανέναν βουλευτή κανενός κόμματος δεν απασχόλησε το γιατί συνέβη αυτό…
Αν οποιοσδήποτε θέλει να κάνει κάτι για το θέμα της εγκατάλειψης θυμάτων τροχαίων από τους δράστες τους, αυτό είναι κάτι πολύ απλό.
Οχι, δεν είναι τα… μαθήματα στα σχολεία. Είναι η κατάργηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ. Είναι το να σταματήσει ο οδηγός μηχανοκίνητου να αποτελεί ιδιαίτερη κατηγορία πολίτη.
Οσο η «έκτακτη» υπέρ των οδηγών νομοθεσία εξακολουθεί να παραμένει σε ισχύ, θα περιμέναμε από τον υπουργό Δικαιοσύνης τουλάχιστον (και όχι βέβαια από των Μεταφορών – αρμόδιο για τον ΚΟΚ) να βγει δημόσια και να υπερασπιστεί την ηθική και λογική βάση αυτής της διάκρισης.
-Ακούστε τη συζήτηση για το ιδιο θέμα του Μάνου Νιφλή με τον Γιώργο Κουβίδη στο ραδιόφωνο του Real FM στις 31/1/2018 : ΕΔΩ
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών, 31/1/2018
Στη χώρα μας, η εγκατάλειψη τραυματία από τον υπαίτιο τραυματισμού του θεωρείται ιδιαίτερα σοβαρή πράξη, υψηλής κοινωνικής απαξίας. Γι’ αυτό ο νομοθέτης προέβλεψε για την έκθεση σε κίνδυνο την ποινή των έξι τουλάχιστον ετών κάθειρξης για όσους το διαπράττουν, αν το θύμα υποκύψει στα τραύματά του (άρθρο 306 του Ποινικού Κώδικα).
Ωστόσο, για «άγνωστους λόγους», εδώ και δεκαετίες, η πολιτεία έχει θεσπίσει ένα ιδιαίτερα ευνοϊκό καθεστώς θετικών νομικών διακρίσεων για όσους υποπέσουν σ’ αυτό το αδίκημα, έχοντας την ιδιότητα του οδηγού μηχανοκίνητου.
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο δράστης θα τιμωρηθεί με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών (και στις δύο περιπτώσεις οι ποινές αφορούν μόνο το αδίκημα της εγκατάλειψης θύματος και όχι την ποινή για τον θάνατό του, που στα τροχαία είναι επίσης σε πλημμεληματικό επίπεδο).
Δεν γνωρίζουμε ποιο ήταν το σκεπτικό του νομοθέτη αυτής της διάταξης που από τη δεκαετία του ’70 τουλάχιστον περιλαμβάνεται αναλλοίωτη σε όλες τις αναθεωρήσεις και, φυσικά, και στον ισχύοντα ΚΟΚ.
Γνωρίζουμε, όμως, πως αυτός ήταν ένας πολύ πρακτικός τρόπος για να μην τιμωρείται η συντριπτική πλειονότητα των δραστών αυτού του είδους των εγκλημάτων στη χώρα μας.
Τα επίσημα στοιχεία λένε πως το 85% περίπου του συνόλου των ανθρωποκτονιών που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στη χώρα μας λαμβάνουν χώρα στο δίκτυο της κυκλοφορίας…
Αυτό σημαίνει ότι, με την εφαρμογή του άρθρου 43 του ΚΟΚ για την εγκατάλειψη θύματος, υπάρχει επί δεκαετίες μια «διακριτική» μεταχείριση για την τεράστια πλειονότητα των δραστών.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως στις σχετικές περιπτώσεις οι κατά τόπους εισαγγελείς έχουν τη δυνατότητα να ασκήσουν δίωξη στους οδηγούς που εγκαταλείπουν τα θύματά τους με βάση το 306 του Π. Κώδικα και οι δράστες να δικαστούν μ’ αυτό. Θεωρητικά, ναι. Πρακτικά, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, ουδέποτε συνέβη.
Οι μεγαλύτεροι, που έζησαν στη δεκαετία του ’60, θα θυμούνται τις ιστορίες με τους γιους του έκπτωτου Σαουδάραβα μονάρχη Ιμπν Σαούντ, που είχε βρει για δύο χρόνια καταφύγιο στην Αθήνα. Τρέχοντας ξέφρενα με πολυτελή/θηριώδη αυτοκίνητα, κάθε τρις και λίγο παράσερναν και κάποιον πεζό. Ο Τύπος της εποχής έγραφε πως, για να ξεμπερδεύουν με το θύμα του, πετούσαν απ’ το παράθυρο ένα χρυσό Rolex και ο καθένας συνέχιζε το δρόμο του.
Προϊόν αυτής της εποχής κι αυτών των βιωμάτων είναι το άρθρο 43 του ΚΟΚ.
Η οικογένεια Σαούντ έφυγε κάποτε από την Ελλάδα. Ομως, άφησε πίσω δεκάδες χιλιάδες συνεχιστές του έργου της στο δίκτυο της κυκλοφορίας. Που χτυπάνε και εγκαταλείπουν τα θύματά τους. Δεν πετάνε πια χρυσά ρολόγια από το παράθυρο. Τώρα τιμωρούνται… με έξι μήνες (εξαγοράσιμους ή με αναστολή).
Η οργανωμένη πολιτεία, που εδώ και δεκαετίες εγκαταλείπει τα θύματα των τροχαίων στην τύχη τους, δεν μπορεί παρά να είναι η άλλη (συλλογική) όψη του δράστη που εγκαταλείπει το θύμα του.
Ο ένας στηρίζει τον άλλον. Και η ζωή συνεχίζεται. Οχι βέβαια για όλους…
Τον περασμένο Μάιο, ο υπουργός Δικαιοσύνης κος Κοντονής έθεσε σε δημόσια διαβούλευση ένα νομοσχέδιο που ανάμεσα σε πολλά άλλα πρότεινε την τροποποίηση του άρθρου 43, με διπλασιασμό των ποινών για τους οδηγούς που εγκαταλείπουν θύματά τους (από φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών, φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους).
Αλλά ακόμα κι αυτή η άτολμη και πλήρως απαξιωτική της ανθρώπινης υπόστασης διάταξη αφαιρέθηκε από το σχετικό νομοσχέδιο, όταν κατατέθηκε και ψηφίστηκε τελικά από τη Βουλή, τον Δεκέμβριο.
Κανέναν βουλευτή κανενός κόμματος δεν απασχόλησε το γιατί συνέβη αυτό…
Αν οποιοσδήποτε θέλει να κάνει κάτι για το θέμα της εγκατάλειψης θυμάτων τροχαίων από τους δράστες τους, αυτό είναι κάτι πολύ απλό.
Οχι, δεν είναι τα… μαθήματα στα σχολεία. Είναι η κατάργηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ. Είναι το να σταματήσει ο οδηγός μηχανοκίνητου να αποτελεί ιδιαίτερη κατηγορία πολίτη.
Οσο η «έκτακτη» υπέρ των οδηγών νομοθεσία εξακολουθεί να παραμένει σε ισχύ, θα περιμέναμε από τον υπουργό Δικαιοσύνης τουλάχιστον (και όχι βέβαια από των Μεταφορών – αρμόδιο για τον ΚΟΚ) να βγει δημόσια και να υπερασπιστεί την ηθική και λογική βάση αυτής της διάκρισης.
*Πρόεδρος πανελλαδικού συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα
-Ακούστε τη συζήτηση για το ιδιο θέμα του Μάνου Νιφλή με τον Γιώργο Κουβίδη στο ραδιόφωνο του Real FM στις 31/1/2018 : ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου