ΤΡΟΧΑΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ Ή ΕΓΚΛΗΜΑ

40.000 άνθρωποι, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι έχουν χάσει τη ζωή τους στους δρόμους της Ελλάδας από το 1990 μέχρι σήμερα, ενώ υπερδιπλάσιοι επέζησαν με βαριές αναπηρίες.

Στον επίσημο απολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προσπάθεια περιορισμού των τροχαίων συγκρούσεων τη δεκαετία 2001 – 2010, η Ελλάδα βρέθηκε στην τελευταία θέση. Πιό κάτω απ’ ό,τι το 2000!

Το να κυκλοφορείς στην Ελλάδα, σημαίνει διπλάσια πιθανότητα θανάτου από τροχαίο απ’ ό,τι στην Ευρώπη συνολικά και πενταπλάσια απ’ ό,τι στη Σουηδία.

Οι απίστευτοι αυτοί δείκτες δε φαίνεται να ανησυχούν κανέναν από τους «αρμοδίους». Ο ισχυρισμός πως αυτή η πραγματική γενοκτονία αποτελεί ένα απλό άθροισμα ατυχημάτων -πράγμα απόλυτα προσβλητικό για τα θύματα των τροχαίων και τις οικογένειές τους- αμνηστεύει και στην ουσία επιβραβεύει τους δράστες και τους κάθε είδους υπεύθυνους ενώ αποτελεί τη βάση για να μην υιοθετείται μία μακρόχρονη συστηματική πολιτική για την ανατροπή αυτής της φρικιαστικής πραγματικότητας.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βαφτίζουμε αλλιώς τα εγκλήματα.

Όλες οι χώρες που επεδίωξαν να περιορίσουν δραστικά τα τροχαία σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό τροχαίο «ατύχημα». Τον αντικατέστησαν με τον όρο τροχαία «σύγκρουση». Είχαν προηγηθεί οργανώσεις θυμάτων και επιστημονικές ενώσεις που κατέρριψαν το μύθο του ατυχήματος και έδειξαν πως η οδική ασφάλεια είναι εφικτή.

Ας αποβάλλουμε από το μυαλό μας και από τη γλώσσα μας τη λέξη «ατύχημα» όταν μιλάμε για τα τροχαία. δεν είναι μόνο υποχρέωση απέναντι στα θύματα. Είναι προϋπόθεση για να τα σταματήσουμε.

Σε μια εποχή όπου ο αριθμός των θανάτων, η ηλικία των θυμάτων, τα αίτια και οι τόποι των συγκρούσεων, οι τύποι των εμπλεκομένων οχημάτων και τόσα άλλα είναι εκ των προτέρων γνωστά – ουσιαστικά το μόνο που μένει να σημειωθεί είναι το ονοματεπώνυμο των θυμάτων – το να εξακολουθεί να μιλάει κανείς για «ατυχήματα» μόνο αφέλεια δεν αποτελεί.