Στις 24 Ιουλίου στην Καλοκαιρινή Ενημέρωση της ΕΡΤ 1 ο πρόεδρος του SOS Τροχαία Εγκλήματα Γιώργος Κουβίδης συζητά με τον Θάνο Σιαφάκα και την Μαριλένα Κατσίμη. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ασφάλεια όταν δεν μιλάμε για την Οδική Ασφάλεια.
Η αλαζονεία των Ελλήνων οδηγών
Αυστηρές ποινές για τους εποχούμενους παραβάτες περιέχει το νομοσχέδιο για τον νέο κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που μπορεί να φτάσουν έως και ισόβια σε περίπτωση πρόκλησης πολύνεκρου τροχαίου δυστυχήματος. Είναι μια αρχή αφού πολλοί Ελληνες οδηγοί από μόνοι τους αρνούνται να αποκτήσουν κουλτούρα ασφαλούς οδήγησης, θεωρώντας ταυτόχρονα ότι είναι ταυτισμένοι με το όχημά τους, ότι το όχημα αυτό τους προσδίδει ανωτερότητα [έναντι ποιων;], κύρος και λοιπά. Είναι πολύ δύσκολο για αυτούς τους οδηγούς να αποκτήσουν οδηγητική συνείδηση, να σεβαστούν τους άλλους οδηγούς και κυρίως να σεβαστούν τους πεζούς.
Εξαιρουμένης της Ανατολής, δεν νομίζω να υπάρχουν χειρότεροι οδηγοί από τους Ελληνες. Σε οποιαδήποτε χώρα εάν κάποιος συλληφθεί να οδηγεί υπό το κράτος του Διόνυσου, αυτόματα του αφαιρείται άδεια οδήγησης και του επιβάλλεται πρόστιμο τέτοιο που τον αποτρέπει από την επανάληψη της επαίσχυντης πράξης του, εάν δε προκαλέσει θάνατο εκτίει ποινή χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Είναι πράγματι εντυπωσιακό: ο μέσος όρος ταχύτητας μέσα στις πόλεις στην Ευρώπη και αλλαχού είναι τα τριάντα χιλιόμετρα – εδώ είναι τα πενήντα. Γιατί; Με το ευρωπαϊκό όριο η οδήγηση είναι απόλαυση, είναι ξεκούραση και βόλτα, χαίρει κανείς τα αγαθά της βραδύτητας, της οποίας έχουμε ξεχάσει τα οφέλη και την παιδαγωγική δύναμη.
Λέγαμε κάποτε ότι φταίει η κακοτεχνία των δρόμων, μεταθέτοντας τις δικές μας ευθύνες – δικαιολογούσαμε άκομψα και σχεδόν πρόστυχα την αλαζονική μας συμπεριφορά στην οδήγηση κυρίως στους εθνικούς δρόμους, όπου τρέχαμε δαιμονισμένα και δυσανασχετούσαμε όταν μας μοίραζαν κλήσεις λόγω υπέρβασης του ορίου ταχύτητας ή του αλκοόλ ή άλλων εθιστικών ουσιών. Τώρα, οι δρόμοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά εμείς τον χαβά μας. Αμ, το άλλο παράδοξο; Να κατασκευάζονται τα οχήματα με δυνατότητες να τρέχουν πάνω από διακόσια χιλιόμετρα την ώρα τη στιγμή που η ανάπτυξη τέτοιων ταχυτήτων είναι απαγορευτική, είτε στις πόλεις είτε σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας; Δεν ξέρω αν αυτό είναι ερμηνεύσιμο από τον κοινό νου [ίσως υπάρχουν άλλοι λόγοι, που μου διαφεύγουν].
Η αυστηρότητα του νόμου συνήθως μένει στα χαρτιά και οι παραβάτες, ό,τι και αν προξενούσαν, κυκλοφορούσαν ελεύθεροι, εννοώ με την άδεια κυκλοφορίας στο τσεπάκι τους και χωρίς καμία τύψη για το κακό που είχαν προξενήσει. Να φανταστούμε την πυρηνική έκρηξη στα σπίτια των αδικοχαμένων στην άσφαλτο. Αυτή η αλαζονική συμπεριφορά των οδηγών πρέπει να λάβει ένα τέλος – υπάρχουν τόσοι άλλοι τομείς που μπορεί ο καθείς να επιδείξει την ανωτερότητά του και τα προσόντα του ή να νιώσει [διότι ακούγεται και αυτό] το ξεπέρασμα των ορίων μέσω της ταχύτητας· αλλού πρέπει να δοκιμαστούν αυτά τα όρια.
Στη χώρα μας η πιθανότητα να πέσεις θύμα τροχαίου δυστυχήματος είναι τρεις φορές μεγαλύτερη απ’ ό,τι σε εξελιγμένες ευρωπαϊκές χώρες – η παιδεία μας πάσχει σε αυτόν τον τομέα· να ήταν και ο μόνος… Πάντως ο νέος κώδικας έγινε δεκτός με ανακούφιση από εκείνους που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μας εμφυσήσουν την αναγκαιότητα για ήπια και ασφαλή οδήγηση [πονεμένους υποθέτω και παρ’ όλα αυτά να επιμένουν – και εύγε τους]. Μένει να αποδειχτούν όλα αυτά στην πράξη· η αυστηρότητα να μη χάσει τη σημασία της.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 25.7.2019
Κρατική αδιαφορία για τα τροχαία
Έγραφα χθες για την αλαζονική [δολοφονική, έπρεπε να πω] συμπεριφορά των Ελλήνων οδηγών εξ αφορμής των αλλαγών που υπάρχουν στον νέο κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Μερικοί -και φίλοι- ξίνισαν τα μούτρα τους, θεωρώντας πως τάσσομαι υπέρ της αυστηρότητας των μέτρων και ότι δεν μπορεί τάχα η αυστηρότητα να αλλάξει τη νοοτροπία που έχει «χτιστεί» τις τελευταίες δεκαετίες της [επίπλαστης] ευμάρειας.
Έγραψα ότι είναι μια αρχή, όχι ότι θα επέλθει κάποια τελική λύση. Πρέπει απλώς να τονιστεί ότι αυτή απαράδεκτη συμπεριφορά των οδηγών δεν άνθησε από μόνη της, χωρίς δηλαδή τη σιωπηρή συγκατάβαση του ελληνικού κράτους.
Πώς συναίνεσε η ελληνική πολιτεία σε αυτή τη στρεβλή και βίαιη [λόγω των πολλών τροχαίων δυστυχημάτων] συμπεριφορά; Απαξιώνοντας κατ’ αρχάς το φιλικότατο προς το περιβάλλον τρένο. Όλες οι μεταφορές στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ εκτελούνται με τρένα κι έτσι επιτυγχάνεται η αποσυμφόρηση στα οδικά δίκτυα φορτηγών και νταλικών, που είναι κίνδυνος θάνατος για τα μικρότερα αυτοκίνητα.
Υπάρχουν τόσες νταλίκες στην Ελλάδα όσες σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Είναι και η νταλίκα ένα μέσο επίδειξης πλουτισμού για τον κάτοχό της. Αυτό που συμβαίνει στη χώρα πραγματικά σπάνια το βλέπεις αλλού: νταλίκες να αναπτύσσουν υπερβολική ταχύτητα και μάλιστα να περνούν μέσα από κατοικήσιμες περιοχές, μερικές εκ των οποίων είναι και σημαντικά τουριστικές.
Ασε το άλλο με τους οδηγούς. Έχω συνομιλήσει με μερικούς εξ αυτών και μου έχουν διηγηθεί τις φρικιαστικές συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται. Είναι τόση η πίεση που υφίστανται από τους εργοδότες τους για να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα ταξίδια ώστε σπάνια τους μένει χρόνος να ξαποστάσουν, να φάνε και να κοιμηθούν, όπως κοιμούνται και τρώνε οι περισσότεροι άνθρωποι. Αναγκάζονται έτσι να οδηγούν υπό άθλιες συνθήκες και -το ομολογούν και οι ίδιοι- ποτέ δεν ξέρουν τι κακό θα τους συμβεί, γιατί είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τους συμβεί.
Μου έχουν διηγηθεί απίστευτες ιστορίες και πώς αποφεύχθη το μακελειό την τελευταία στιγμή, από σύμπτωση κυρίως και από μεγάλη δόση τύχης -ναι, αλλά η τύχη δεν θα χαμογελάει πάντα. Εκτός από το ανεκδιήγητο ελληνικό κράτους έχουμε και τους ιδιοκτήτες των νταλικών που προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξίγκι.
Μου λένε ότι ο λόγος που μπαίνουν σε αστικές-τουριστικές περιοχές παρακάμπτοντας τις εθνικές οδούς είναι για να αποφύγουν να πληρώσουν το αντίτιμο που τους αναλογεί στα διόδια. Εντολή εργοδοτών και τα σκυλιά δεμένα. Αυτό βεβαίως είναι σε γνώση των δημοτικών αρχών, αλλά και αυτές ποιούνται την νήσσαν -ποιος ξέρει τι συμφωνίες κάνουν μεταξύ τους [οι δημοτικοί άρχοντες με τους εργοδότες].
Η χώρα πάσχει και σε ατομικό και σε κρατικό επίπεδο και η πάθηση αυτή οφείλεται πρωτίστως στην πολιτεία και τους υπαλλήλους της, οι οποίοι περί άλλα τυρβάζουν σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των οδηγών -δηλαδή, τι, πρέπει να τους τύχει [φτου…φτου…] κάτι κακό για να βάλουν μυαλό και να πάρουν τις ορθές αποφάσεις;
Υπάρχουν τόσα θύματα από τροχαία στην Ελλάδα, λες και είμαστε σε εμφύλιο -και ας μη γίνει λόγος για ακρωτηριασμούς, αναπηρίες. Τραγωδίες.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 26.7.2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου