Αλυσίδες.
Είμαστε κρίκοι που κάνουμε αλυσίδες.
Μας ενώνει τι;
Η οικογένεια, οι φίλοι, οι χαρές, οι λύπες, η εργασία, η τέχνη, η μουσική, η αρρώστια, η θεραπεία, ο πόνος, η ψυχολογία, η ζωή, ο θάνατος.
Εγώ ένας κρίκος κι ο άλλος κρίκος εσύ, δίπλα μου άλλος κρίκος και δίπλα σου άλλος στέκει.
Τι μας ενώνει, τι μας χωρίζει, τι μας κρατάει και τι μας απομακρύνει .
Τίποτα δεν μας κρατάει και τίποτα δεν μας απομακρύνει.
Κυλάει η ζωή, φεύγει χάνεται, αναμνήσεις γινόμαστε ρε .
Ένα κόκκινο φανάρι, ένα ποτηράκι παραπάνω, η ταχύτητα, η παραβίαση του stop, το «έλα μωρέ τι θα πάθω, ξέρω εγώ να οδηγώ » η εγκατάλειψη του θύματος τροχαίου στην άσφαλτο.
Τότε ακριβώς είναι που πρέπει η αλυσίδα να γίνει μεγαλύτερη, πιο δυνατή, πιο μεγάλη, να ενωθούν οι άνθρωποι. Να ουρλιάξουμε μαζί, να κλάψουμε μαζί, να το αντιμετωπίσουμε μαζί, να συνεχίσουμε μαζί όσο δύσκολο κι αν είναι. Αφού το κράτος δεν βάζει αλυσίδες σε αυτούς που πρέπει, ας κρατήσουμε γερές τις δικές μας να να μειώσουμε όπως μπορούμε τα εγκλήματα στους δρόμους…
Φιλίζ Καντουχάρ,
θύμα τροχαίου, αλλά κρίκος μιας ατελείωτης αλυσίδας, που λέγεται ζωή, αλληλεγγύη, συμπαράσταση κι ενσυναίσθηση. Μας ενώνει η ζωή, μας ενώνει ο θάνατος.
Αναδημοσίευση: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου