Έξη χρόνια μετά το φόνο και την εγκατάλειψη του 15χρονου πεζού Σόλωνα Καρυδάκη στην Λ. Κηφισίας (Δεκέμβρης 2009), τέσσερα χρόνια αφότου (Νοέμβρης 2011) η οικογένεια του, το σχολείο και δωρητές παρέδωσαν σε χρήση την πεζογέφυρα στον τόπο του συμβάντος, στο ύψος του Κολλεγίου Αθηνών, η Δικαιοσύνη αδυνατεί να βρεί το μίτο που θα ξετυλίξει την υπόθεση.
Σήμερα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας εκδικαζόταν μετά από δεκάμηνη αναβολή το πρωτόδικο!
Ο δράστης, κατηγορούμενος για κακούργημα (διατάραξη συγκοινωνιών, φόνος εξ αμελείας και εγκατάλειψη θύματος) που αφέθηκε βέβαια ελεύθερος και με την άδεια οδήγησης μόλις παρουσιάστηκε (μετά την παρέλευση του αυτοφώρου) μετά από πρόταση της εισαγγελέως θα προσέλθει εκ νέου και αν οι συνθήκες το επιτρέψουν θα δικαστεί στις 4 Απριλίου 2016!
Η απόφαση αυτή για νέα αναβολή της δίκης ελήφθη κατά πλειοψηφία από το Επταμελές Μ.Ο. Δικαστήριο προκειμένου στο μεταξύ να λάβει γνώση της απόφασης του Μονομελούς (πρωτόδικου) Αστικού Δικαστηρίου, η αγωγή ενώπιον το οποίου εκκρεμεί από τον Μάρτιο του 2013!
Η πολιτική αγωγή ζητώντας την άμεση έναρξη της δίκης επεσήμανε το παράδοξο της πρότασης ένα επταμελές ποινικό δικαστήριο που είχε στη διάθεση του όλο το φάσμα των μαρτύρων και των πραγματογνωμώνων να περιμένει από ένα (πρωτόδικο) Μονομελές να το διαφωτίσει ενώ υποστήριξε ότι στην προβλεπόμενη πολυήμερη διαδικασία υπήρχε άνεση για να προσέλθουν δυο από τους μάρτυρες που δεν παρευρίσκονταν κατά την εκφώνηση αλλά το δικαστήριο έκρινε διαφορετικά…
Κανείς φυσικά δεν εγγυάται ότι την ορισθείσα ημερομηνία θα έχει εκδοθεί η απόφαση του αστικού δικαστηρίου, οπότε ξανά όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοικτά.
Αποτελούν άραγε οι φόνοι 15χρονων παιδιών υποθέσεις ρουτίνας για την ελληνική Δικαιοσύνη;
Που ακριβώς βρίσκεται ο σεβασμός στα θύματα και τις οικογένειες τους; Η μήπως για τους φόνους στην άσφαλτο αναγνωρίζονται μόνο τα “ιερά δικαιώματα” των κατηγορουμένων/δραστών;
Αντί σχολίου
Αντί σχολίου στα παραπάνω θλιβερά, αναδημοσιεύουμε παρακάτω από την Εφημερίδα των Συντακτών το Χρονογράφημα του Πέτρου Μανταίου που προφανώς όχι τυχαία επέλεξε να δημοσιευτεί στην εφημερίδα στις 17 Νοέμβρη. Είναι σημαντικό που επιτέλους ένας άνθρωπος επί χρόνια δραστήριος σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που πλήρωσε γι αυτό το ανάλογο τίμημα, συνέδεσε αυτή την ημέρα με τα θύματα των τροχαίων. Γιατί ο θάνατος στο δρόμο μόνο τυχαίος δεν είναι. Γιατί αποτελεί πολιτικό έγκλημα, όχι με την στενή διαδεδομένη και ιδιοτελή αντίληψη της πολιτικής αλλά με μια πολιτική που αφορά την κοινωνία.
Ο Πέτρος, θύμα και ο ίδιος, βαριά τραυματίας στο τροχαίο που χάθηκε η γυναίκα του θέλησε να μνημονεύσει τους δικούς του νεκρούς από τροχαία. Θα εκπλαγεί κανείς από τον αριθμό (δεν μιλάμε εδώ για την προσωπικότητα των συγκεκριμένων ανθρώπων) από μια παρέα ανθρώπων που δεν είχε καμία σχέση με τα γκάζια και την επιθετικότητα. Αυτή είναι μια σταγόνα του προβλήματος που αν, λέμε αν η Δικαιοσύνη δεν ήταν τυφλή ίσως σαν κολλύριο να βοηθούσε στην βελτίωση της όρασης της.
Να γίνουν πρωτεύοντα μαθήματα, του Πέτρου Μανταίου
Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τότε που ο ΟΗΕ αναγνώρισε την 3η Κυριακή Νοεμβρίου ως Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων.
Είναι και τα τροχαία μορφή βίας, αυτεπίστροφης αλλά και εναντίον άλλων, κυρίως αθώων.
Βία εξακολουθητική, πολυαίμακτη!
Δέκα χρόνια: πάνω από 12 εκατομμύρια νεκροί, άλλοι τόσοι ανάπηροι, παγκοσμίως, μας πληροφορεί ο Πανελλαδικός Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα».
Να με συμπαθούν οι αναγνώστες για τον προσωπικό τόνο και κάποιες, εντελώς προσωπικές, στιγμές, από τροχαία δυστυχήματα που σημάδεψαν τη ζωή μου:
Αλέκος Αργυροκαστρίτης, φίλος της καρδιάς, 1976.
Γιώργος Κουπαρούσος, φίλος, συγκρατούμενος στις φυλακές της χούντας, 1981.
Ευτυχία Μανταίου, γυναίκα του αδελφού μου, 1984.
Χριστίνα Μανταίου, η γυναίκα μου, 2013.
Σπύρος Γουναρόπουλος, φίλος αδελφικός, οδηγός του αυτοκινήτου που επέβαινε η γυναίκα μου.
Κάποιοι επιζήσαντες δεν μιλούν. Εκτιμώ αφάνταστα και σέβομαι τη σιωπή τους.
Εγώ επέλεξα τον ήχο αντί της σιωπής, με την ελπίδα μήπως και ένας, ένας έστω, άνθρωπος με ακούσει και σωθεί ή σώσει. Και μιλάω και γράφω.
Σε εκδηλώσεις μόνο δεν μετέχω. Δεν μπορώ. Εκτός από σχολεία. Αν προσσκληθώ σε σχολείο να μιλήσω, θα το κάνω.
Το είχα κάνει και παλιότερα∙ σε… ανύποπτο χρόνο που λέμε. Είχα μιλήσει, το ’95 και το 2010, σε παιδιά της τρίτης γυμνασίου, στο Α’ Γυμνάσιο και στο Βαρβάκειο, αντίστοιχα.
Είχα πει –αν και προσκεκλημένος να μιλήσω για την Αθήνα– πως όλα τα μαθήματα διαβάζονται και μαθαίνονται.
Εκείνα που δεν μαθαίνονται με διάβασμα, αλλά πρέπει να τα νιώθεις, γιατί έτσι η ζωή σου -μαζί και η ζωή των άλλων- θα είναι καλύτερη και ασφαλέστερη, είναι η κοινωνική και η κυκλοφοριακή/οδηγική συμπεριφορά.
Αυτά -έλεγα και λέω- στις σημερινές κοινωνίες πολλαπλής, στυγερής βιαιότητας «δι’ ασήμαντον αφορμήν», πρέπει να είναι τα πρωτεύοντα μαθήματα. Μαθηματικά, Ελληνικά, Ιστορία, Φυσική κ.λπ. θέλουν γνώση.
Για τις συμπεριφορές απαιτείται ήθος!
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου