Κυριακή 19 Νοεμβρίου. Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων… Ήρθαν πολλά μηνύματα και φέτος από διαφορετικούς- άγνωστους σε μας ανθρώπους από διάφορα μέρη… Μηνύματα που ξεχειλίζουν από πόνο αλλά και από Αγάπη. Διαβάζοντας τα νιώσαμε πως και μόνο γι αυτό, γιατί δώσαμε την ευκαιρία, ένα ερέθισμα ή βοηθήσαμε αυτούς τους ανθρώπους να εκφραστούν ο SOS Τροχαία Εγκλήματα άξιζε να υπάρξει.
Ημέρα Μνήμης…Για ποιο πράγμα μιλάμε ακριβώς; Η Ευαγγελία από την Καλαμάτα το περιγράφει με σαφήνεια στο κείμενο που μας έστειλε για τον 13χρονο αδερφό της Νίκο πού έχασε πριν 15 χρόνια.
Νικόλαος Λάζαρος, ετών 13
Νικόλαος Λάζαρος, ετών 13, πεζός, χτυπήθηκε απο Ι.Χ., εκτοξεύτηκε και έσκασε με το κεφάλι στο κράσπεδο του πεζοδρομίου στην παραλιακή της Καλαμάτας
29 Ιουλίου 2002, ένα αυτοκίνητο και ενώ περνούσε απο διάβαση πεζών στη παραλιακή της Καλαμάτας (και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες έχει πολύ κόσμο και πρέπει να οδηγούμε με 20 χιλιόμετρα), χτύπησε το Νίκο μας, τον εκτόξευσε κάποια μέτρα μακριά και έπεσε με το κεφάλι στο πεζοδρόμιο. Άντεξε έως τις 7 Αυγούστου 2002 όπου μας αποχαιρέτησε κάνοντας δώρο όργανά του σε συνανθρώπους μας.
Η γυναίκα που τον χτύπησε δεν σταμάτησε όταν τον χτύπησε και την ακινητοποίησαν περαστικοί κάποια μέτρα πιο πέρα. Δυστυχώς ενώ το αυτοκίνητό της είχε μια γούβα στο καπό απο την εκτόξευση του σώματος του Νίκου μας στο δικαστήριο το έπαιξε ανιξερη και μάλιστα δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη και ζήτησε απο το δικηγόρο μας να μη τη κατηγορήσουμε γιατί είχε τότε 2 ανήλικα τέκνα. Και εμείς είχαμε ομως αλλά μας το στέρησε. Η ποινή; 4 χρόνια με αναστολή. Και; Ακόμα οδηγεί και μάλιστα ακόμα επικίνδυνα.
Ναι ήταν η μοίρα, ναι ο Θεός τον ήθελε κοντά του αλλα είναι κρίμα να ξύνουμε αυτή τη μοίρα και να προκαλούμε το Θεό. Ας προσέχουμε επιτέλους, είναι κρίμα να φεύγουν άνθρωποι με αυτό το τρόπο ενώ εχουν τόσα όνειρα και μια ζωή να ζήσουν.
Ο Νίκος μας ήταν ένα σπουδαίο παιδί, ένας ονειροπόλος για μεγάλη ζωή και μεγάλη καριέρα. Ένας χαρισματικός και δοτικός άνθρωπος γεμάτος αγάπη στη καρδιά για όλο το κόσμο. Σου έδινε παρά έπαιρνε. Σε αγαπούσε παρά αναζητούσε την αγάπη σου. Προτιμούσε να πληγωθεί εκείνος παρά εσύ.
Η απώλειά του μας διέλυσε και μέχρι σήμερα μας ακολουθεί αυτή η στεναχώρια στη ψυχή. Πως να συνέλθει μια μάνα, πως να σταθεί δυνατός ένας πατέρας; Πως να στηθεί μια οικογένεια με τα νέα δεδομένα; Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια και δεν ξεχνάς ποτέ για αυτό έχουμε φτιάξει στη μνήμη του ένα εκκλησάκι για να μη ξεχαστεί ποτέ γιατί σε αυτό το παιδί δεν αξίζει να ξεχαστεί σαν άλλο ένα θύμα σε τροχαίο.
Πέταξες άγγελέ μου όπως ήθελες. «Πιλότος θέλω να γίνω» έλεγες απο μια σταλιά παιδί. Και ορίστε είσαι ψηλά να μας προσέχεις.
Η αδερφή σου που παραμένει πιστή στην δική σου μοναδική αγάπη,
Ευαγγελία Λαζάρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου