Θάθελα να πω στον οδηγό: γιατί μου σκότωσε τη Μαμά μου;

Στην εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Συγκρούσεων που διοργάνωσε  στο Ηράκλειο Κρήτης ο SOS Τροχαία Εγκλήματα, ένα μικρό παιδί ζήτησε να μιλήσει στην κάμερα του τοπικού καναλιού CRETA. Πριν  τεσσεράμισι  χρόνια, όταν ακόμα ήταν μωρό, είχε χάσει την μητέρα του σε τροχαίο.

Ας ακούσουμε τι ήθελε να πει:

“Θάθελα να πω στον οδηγό

γιατί μου σκότωσε τη μαμά μου,

γιατί έτρεχε,

και γιατί έπινε αλκοόλ”.

Τα ερωτήματα θα μείνουν φυσικά αναπάντητα.

Όχι μόνο από τον οδηγό.

Και απο την Πολιτεία.

Και απο τη Δικαιοσύνη.

Και απο την Κοινωνία.

Ένα μικρό παιδί μεγαλώνει, χωρίς τη μητέρα του, αλλά και μ αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα να το βασανίζουν.

Ποιόν ενδιαφέρει;

Απο πότε ένας ενήλικας, μια κοινωνία, ένα κράτος οφείλει να απαντά στα ερωτήματα των παιδιών;

Που να χωρέσει το παιδικό μυαλό ότι “από αμέλεια” του σκότωσε την μαμά του, αυτός που έτρεχε μεθυσμένος;

Φέτος οι στατιστικές είναι αισιόδοξες. Έτσι μας λένε.

Μπορεί, και μ ενα συνδιασμό αλχημειών, οι θάνατοι απο τροχαία να ειναι λιγότεροι απο 700 το 2017.

Χαράς Ευαγγέλια: Ας ενημερώσουν όλους αυτούς που έχασαν τα παιδιά τους, τ αδέρφια τους, τους συντρόφους, τους γονείς τους, τους φίλους τους για το αισιόδοξο μήνυμα.

Αν υπάρχει μετεμψύχωση, τα θύματα των τροχαίων σε μια επόμενη ζωή αν τους τύχει να ζήσουν ξανά στην Ελλάδα ίσως σταθούν πιο τυχερά!

Μέχρι τότε, οι υπερασπιστές τέτοιων λογικών που θεωρούν 700 ή 600 θανάτους απο τροχαίες συγκρούσεις το χρόνο στους ελληνικούς δρόμους σαν αποδεκτούς στόχους ας μας πούν πόσους ανθρώπους απο την οικογένεια τους θα θεωρούσαν αποδεκτό να χάσουν για να συμβάλουν κι αυτοί σ αυτό το “όραμα”.

Πως λοιπόν όλοι εμείς  που σαν πρόσωπα, σαν οικογένειες θεωρούμε αδιανόητο να χάσουμε ένα δικό μας άνθρωπο, θεωρούμε αποδεκτό σαν σύνολο, σαν κοινωνία, σαν πολιτεία να χάνουμε κάθε χρόνο εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπους;

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

Να πρόκειται για ανθρώπους χωρίς οικογένεια; Χωρίς προγόνους και απογόνους, χωρίς συντρόφους και φίλους;

“Γιατί μου σκότωσε τη Μαμά μου”,

Όσο παριστάνουμε πως δεν ακούμε, όσο δεν απαντάμε στο ερώτημα αυτού του παιδιού, τα τροχαία δεν πρόκειται να περιοριστούν.

Ζούμε σε μια χώρα που οι φόνοι στην άσφαλτο είναι νόμιμοι, που το να τρέχεις και να οδηγάς μεθυσμένος θεωρείται πως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως γνωρίζεις πως μπορεί να προκαλέσεις τον θάνατο.

Τι να απαντήσουμε λοιπόν σ ένα παιδί που του σκότωσαν την Μαμά του;