Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 14/9/2018
Στις 2 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν σαράντα ημέρες από την φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Την φοβερή εκείνη ημέρα, στις 23 Ιουλίου 2018 (και τις ημέρες που ακολούθησαν) έχασαν την ζωή τους 99 άνθρωποι ενώ ακόμη 24 εξακολουθούν να νοσηλεύονται, οι τρεις σε ΜΕΘ – δύο εξ αυτών διασωληνωμένοι.
Έχουν ειπωθεί πολλά για το γιατί και το πώς αυτής της τραγωδίας. Μακάρι τα μέτρα που πάρθηκαν, εκ των υστέρων, να αποδειχθούν επαρκή ώστε να αποτρέψουν την επανάληψη παρόμοιου συμβάντος και να απαλύνουν τον πόνο όσων υποφέρουν. Για αρκετούς βέβαια αυτό που υπέστησαν είναι μη αναστρέψιμο και δεν υπάρχει ούτε λόγος, ούτε μέτρο παρήγορο.
Τώρα που η υπόθεση έχει φύγει από τους προβολείς των ΜΜΕ, και ο θάνατος εξάντλησε το χρόνο του στις ολοήμερες συνδέσεις και στα δελτία ειδήσεων, είναι καιρός να πούμε δυο λόγια, όχι τόσο για τα ΜΜΕ, αλλά κυρίως για το πολιτικό σύστημα (κυβέρνηση + αντιπολίτευση) και την στάση του απέναντι στο ζήτημα του θανάτου.
Είναι γνωστή σε όλους η αλυσίδα εξελίξεων που πυροδότησε η πυρκαγιά στο Μάτι. Παρακάμπτοντας τη φτηνή δημαγωγική χρήση που αρκετές φορές υπήρξε κυρίαρχη και κοιτώντας την ουσία, θα βλέπαμε μια συστηματική επί ημέρες ενασχόληση τόσο του κρατικού μηχανισμού, όσο και του πολιτικού συστήματος σε μια προσπάθεια ερμηνείας του τι και γιατί δεν πήγε καλά, το ποιος/ποιοι φέρουν την όποια ευθύνη, το τι πρέπει να διορθωθεί, στο τι μέτρα ανακούφισης πρέπει να ληφθούν.
100 (σχεδόν) νεκροί δεν θα μπορούσαν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο….
Είναι όμως πράγματι έτσι;
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που ανακοίνωσε η Τροχαία και η Ελληνική Στατιστική Αρχή, το πρώτο εξάμηνο του 2018, αυτό που προηγήθηκε της πυρκαγιάς στο Μάτι, 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μόνο στην Περιφέρεια Αττικής, από τροχαίες συγκρούσεις. Άλλοι 80 τραυματίστηκαν σοβαρά, στην ίδια περιφέρεια, στο ίδιο διάστημα, γεγονός που σημαίνει πως κάποιοι ακόμα θα υπέκυψαν αργότερα και κάποιοι θα ζήσουν με μια σοβαρή αναπηρία.
100 νεκροί δεν θα μπορούσαν να αφήσουν κανέναν αδιάφορο….
Και όμως γι αυτούς τους νεκρούς και τους τραυματίες, που είχαμε στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο τόπο δεν ακούστηκε ΤΙΠΟΤΑ. Να φταίει άραγε το ότι χάθηκαν σε έξι μήνες και όχι σε μια μέρα; Το ότι χάθηκαν σ ολόκληρη την Περιφέρεια Αττικής και όχι σε ένα μέρος της μόνο;
Αν μιλούσαμε για τα ΜΜΕ πιθανόν τα παραπάνω να αποτελούσαν στοιχεία ερμηνείας της στάσης τους. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτά.
Μιλάμε για τους κυβερνητικούς «υπεύθυνους» και το πόσο υπεύθυνοι νιώθουν για μια τέτοια αλυσίδα θανάτων και το τι κάνουν για να την σπάσουν. Μιλάμε για την αντιπολίτευση που σ αυτή την περίπτωση δεν είχε τίποτα να πει και τίποτα να ζητήσει.
Γι αυτούς τους 100 νεκρούς και τους 80 βαριά τραυματίες:
Κανείς δεν ανέλαβε καμία ευθύνη.
Κανείς δεν ζήτησε συγγνώμη.
Κανείς δεν ζήτησε από τον άλλο να ζητήσει συγγνώμη.
Κανείς δεν παραιτήθηκε.
Κανείς δεν ζήτησε από κανένα να παραιτηθεί.
Δεν έγινε καμία σύσκεψη από κανένα.
Δεν πάρθηκε κανένα έκτακτο ή μόνιμο μέτρο.
Τελικά, 100 νεκροί δεν είναι πάντα ένα πρόβλημα. Ιδιαίτερα αν αυτοί είναι θύματα τροχαίων.
Δεν ανησυχούν ούτε την Κυβέρνηση, ούτε την Αντιπολίτευση, ούτε τη Δικαιοσύνη, ούτε τους Δήμους, ούτε την Περιφέρεια. Γιατί τα τροχαία στην Ελλάδα αποτελούν φυσικό φαινόμενο.
Είναι αποκλειστικά θέμα τύχης, εξ ου και η γαϊδουρινή εμμονή στην χρήση του όρου «ατύχημα» όταν ο Π.Ο.Υγείας και όλοι οι οργανισμοί και οι χώρες που προσπαθούν να τα περιορίσουν, το πρώτο πράγμα που επισημαίνουν είναι ότι τα τροχαία είναι προβλέψιμα και μπορούν να προληφθούν, δεν είναι «ατυχήματα» και πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο.
Διότι όταν η τροχαία σύγκρουση θεωρείται «ατύχημα», τότε ποιον να κατηγορήσεις; Δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον υπεύθυνο οδηγό πως είχε την ευθύνη, απλά τον θεωρείς «αμελή» (αμελής οδηγός= μεθυσμένος, παραβάτης ορίων ταχύτητος, παραβάτης του κόκκινου, ομιλών στο κινητό, εγκαταλείπων το θύμα του κα – σύμφωνα με το λεξικό της νέας ελληνικής ή τον Κ.Ο.Κ.). Κατά μείζονα λόγο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον υπουργό, τον περιφερειάρχη, το δήμαρχο, για έναν ή για 100 «ατυχήματα» ή για 50.000 νεκρούς τα τελευταία 40 χρόνια.
Μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν αυτά τα «ατυχήματα»;
Προφανώς όχι αφού όλα είναι θέμα τύχης: τυχαίο μάλλον θα είναι και το ότι έχουμε από τα υψηλότερα όρια ταχύτητας στην Ευρώπη και από τα υψηλότερα όρια επιτρεπτής συγκέντρωσης αλκοόλ στο αίμα των οδηγών καθώς και το ότι έχουμε από τα χαμηλότερα επίπεδα επιτήρησης στους δρόμους.
Παρακολουθώντας τα έκτακτα μέτρα που πάρθηκαν (και μακάρι να υλοποιηθούν) μετά την τραγωδία στο Μάτι καταλάβαμε τελικά ακόμα μια φορά πως θάνατος και θάνατος δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Πως 100 νεκροί δεν ισούνται πάντα με 100 νεκρούς.
Πως οι νεκροί από τα τροχαία εγκλήματα φαίνεται πως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην ελληνική κοινωνία. Ως εκ τούτου η μονιμοποίηση τους είναι μονόδρομος.
Και καθήκον θα λέγαμε μιας προοδευτικής διακυβέρνησης.
Κανένα έκτακτο μέτρο δεν χρειάζεται γι αυτούς που ήδη χάθηκαν, ούτε γι αυτούς που θα ακολουθήσουν.
Γιώργος Κουβίδης, πρόεδρος SOS Τροχαία Εγκλήματα.
ΥΓ. Για να μην είμαι άδικος το προηγούμενο διάστημα πάρθηκαν δύο σημαντικά μέτρα από τον ΥΜΕ κο Σπίρτζη: α) η εξαίρεση της παραβίασης του ορίου ταχύτητος από τις επικίνδυνες παραβάσεις και η κατά 50% μείωση του προστίμου γι αυτή, και β) η άρση της απαγόρευσης της κυκλοφορίας «γουρούνων» στο οδικό δίκτυο, απαγόρευση που είχε επιβάλει ο ίδιος τρεις μήνες πριν. Συμπτωματικά η τελευταία απόφαση ψηφίστηκε από τη Βουλή λίγο πριν ξεσπάσει η φωτιά στο Μάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου