Οι κυβερνητικές ανακοινώσεις για την σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων που είχαν ληφθεί για τον περιορισμό της διασποράς του COVID-19 στο ζήτημα των μετακινήσεων  δυστυχώς όχι μόνο διέψευσαν τις προσδοκίες αυτών που περίμεναν πως κάποια διδάγματα θα είχαν βγει πάνω σ αυτό το ζήτημα (ενδεικτικά οι προσδοκίες για την ενίσχυση της ποδηλασίας από μερίδα κυβερνητικών στελεχών και  πανεπιστημιακών ιθυνόντων ΕΔΩ), αλλά κινούνται αντίθετα προς τις συστάσεις του Π.Ο.Υγείας, όσο και σ αυτά που υλοποιούν οι περισσότερες αναπτυγμένες χώρες.

Με την εξαγγελία μέτρων που θα σημάνουν την επάνοδο στην εργασία τους στις 4 Μαΐου μόλις του 1/10 των εργαζομένων που τελούν  σε αναστολή, εξαγγέλθηκε: “Σύσταση για χρήση ΙΧ, αναστολή δακτυλίου για τις μετακινήσεις πληθυσμού στην Αθήνα και ελεύθερο πάρκινγκ στα μητροπολιτικά κέντρα με στόχο την αποσυμφόρηση των ΜΜΜ κατά το πρώτο κρίσιμο δίμηνο”.
Στη χώρα που μέχρι χθες δυσκολευόσουν να βρεις μάσκες, που μέχρι σήμερα είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν μαζικά – στοχευμένα τεστ δεν είναι το ίδιο δύσκολο να βρεις ΙΧ.
Πάνω από 8.000.000 μηχανοκίνητα οχήματα υπάρχουν στην Ελλάδα. Φαίνεται πως το ΙΧ αποτελεί σύμφωνα με τις κυβερνητικές απόψεις μέρος της υγειονομικής ασπίδας κατά του COVID-19 και κατά συνέπεια κάθε διευκόλυνση στη χρήση του θεωρήθηκε αυτονόητη.
Προφανώς στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς απαιτείται η λήψη όλων εκείνων των μέτρων για την ασφαλή λειτουργία τους που δυσκολεύουν τη χρήση τους.
Ωστόσο αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις “ξέχασαν” (όπως συμβαίνει επι δεκαετίες) πως ο άνθρωπος εκτός από μεταφερόμενος  είναι και αυτο-κινούμενος.
Δεν υπάρχουν μόνο τα ΙΧ και τα ΜΜΜ, υπάρχει και το περπάτημα και η ποδηλασία που προυπήρξαν μάλιστα των μηχανοκίνητων μέσων γι αυτό ίσως στους εκάστοτε «εκσυγχρονιστές» της χώρας να φαντάζουν και γραφικά – οπισθοδρομικά.
Μια σειρά από χώρες με αφορμή την πανδημία αποφάσισαν να προχωρήσουν σε δέσμη  μέτρων που θα ενισχύσουν αποφασιστικά άμεσα αλλά και στη συνέχεια την ασφαλή ποδηλασία και το περπάτημα εις βάρος της μηχανοκίνησης. Τα προβλήματα που έχουν προκύψει παγκόσμια από την υπερσυσώρευση ανθρώπων στις πόλεις και από την συρρίκνωση του δημόσιου χώρου σ αυτές έχουν γίνει αντιληπτά σχεδόν παντού σε διαφορετικό βαθμό βέβαια και επιχειρείται να αντιμετωπιστούν με διαφορετική ιεράρχηση από χώρα σε χώρα ανάλογα με τις πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων.
Δυστυχώς στη Ελλάδα όσο προετοιμασμένος και να είσαι ότι θα ακούσεις τα χειρότερα, όσον αφορά στο θέμα των μετακινήσεων – μεταφορών πάντα υπάρχει περιθώριο να εφευρεθεί ένα ακόμα πιο εφιαλτικό σενάριο. Απέναντι σ αυτή της λογική που προβάλλεται και ως μέρος ενός σχεδίου συλλογικής ασφάλειας ας αντιπαραθέσουμε μερικές «παράλογες» προτάσεις:
α) Δεδομένου ότι δεν είχαμε γενικευμένη άρση των μέτρων, δεν θα έπρεπε να έχουμε δυνατότητα γενικευμένης χρήσης του ΙΧ απ όλους. Για τους χρήστες ΙΧ θα έπρεπε να διατηρηθεί η ενημέρωση με SMS κλπ για τον προορισμό τους, καθώς και ο έλεγχος, για να αποφευχθούν οι άσκοπες μετακινήσεις. Η άρση του δακτυλίου όχι μόνο δεν έπρεπε να γίνει αλλά αντίθετα θα έπρεπε να επεκταθεί και τα Σαββατοκύριακο και σ όλες τις μεγάλες πόλεις. (Αν η λογική των κυβερνώντων λέει ότι το ταξί αποτελεί κλειστό χώρο όπου επιβάλλεται η χρήση μάσκας και μπορεί να μεταφέρει μόνο ένα άτομο εκτός από τον οδηγό πως στο ΙΧ επιτρέπεται η μεταφορά δύο ατόμων εκτός του οδηγού, χωρίς αναφορά σε χρήση μάσκας;)
β) Με δεδομένες τις ιδιαίτερες ψυχολογικές συνθήκες μέσα στις οποίες έζησαν και ζουν οι οδηγοί που επανακάμπτουν στου δρόμους μια σειρά άμεσα μέτρα θα έπρεπε να θεσπιστούν με ΠΝΠ απέναντι σε χρόνια προβλήματα που ωστόσο τώρα πιθανόν να λάβουν εκρηκτικές διαστάσεις όπως η πλήρης απαγόρευση της χρήσης αλκοόλ από τους οδηγούς, η ελάττωση των ορίων ταχύτητας (30km στις πόλεις, 110km στους αυτοκινητοδρόμους) και η ένταξη της παραβίασης των ορίων ταχύτητας στις ιδιαίτερα επικίνδυνες παραβάσεις, η μετατροπή της εγκατάλειψης τραυματία στην άσφαλτο από πλημμέλημα σε κακούργημα κα
γ) Πλήρης απαγόρευση της κυκλοφορίας ΙΧ στις κεντρικές ζώνες των μεγάλων πόλεων όπου θα επιτρέπεται η μετακίνηση μόνο με τα πόδια ή με ποδήλατο σε διαγραμμισμένους ποδηλατόδρομους. Ταχεία ανάπτυξη ποδηλατολωρίδων στους υφιστάμενους δρόμους με απαγόρευση εισόδου ΙΧ σ αυτές.
δ) Ημίωρη ελάττωση του ωραρίου εργασίας για όσους επιλέγουν να μεταβαίνουν στην εργασία τους με τα πόδια ή με ποδήλατο.
ε) Βελτίωση της κυκλοφορίας των ΜΜΜ στην μέγιστη δυνατή συχνότητα, ώστε να είναι δυνατή η ασφαλής μετακίνηση μ αυτά του μεγίστου δυνατού αριθμού ανθρώπου.
Ας μην συνεχίσουμε τον παραλογισμό.
Τις τελευταίες αρκετές ημέρες, τις καραντίνας βιώσαμε έναν παραλογισμό απαράδεκτο για τη χώρα μας:
  • Οι θάνατοι και οι τραυματισμοί από τροχαίες συγκρούσεις μειώθηκαν κατακόρυφα εξ αιτίας του περιορισμένου αριθμού οχημάτων στην κυκλοφορία (σχέση που οι ντίλερ της αυτοκίνησης πολιτικοί, οικονομικοί και επιστημονικοί πάντα «παραβλέπουν»). Πέρα από το άμεσο όφελος, τις ζωές που σώθηκαν, το γεγονός αυτό αποτέλεσε μια τεράστιας σημασίας συμβολή στη μάχη κατά του COVID-19 αποφορτίζοντας της εντατικές, τα χειρουργεία, τα ΤΕΠ, και το ΕΚΑΒ.
  • Οι αέριοι ρύποι στις μεγαλουπόλεις περιορίστηκαν σε επίπεδα που ελάχιστοι άνθρωποι είχαν ξαναζήσει, γεγονός επίσης άμεσα υποστηρικτικό προς τους πάσχοντες από τον COVID-19 και ανακουφιστικό για όλους.
  • Ο θόρυβος από την μηχανοκίνητη κυκλοφορία υποχώρησε τόσο που ακόμα και στις μεγαλύτερες πόλεις και στα πιο απίθανα μέρη ξανακούστηκε το κελάηδισμα πουλιών. Η υποχώρηση του θορύβου αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές στο να βιωθεί ηπιότερα ο περιορισμός στο σπίτι.
  • Σαν αποτέλεσμα τις ελαχιστοποίησης τις κυκλοφορίας πολλοί άνθρωποι βρήκαν ένα φυσικό χώρο άσκησης στους δρόμους, περπατώντας τρέχοντας, κάνοντας ποδήλατο ή πατίνι, γεγονός επίσης μεγάλης σημασίας για την διατήρηση της σωματικής τους υγείας και της ψυχικής τους ηρεμίας.
Προφανώς όλα τα παραπάνω και αρκετά ακόμα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε (που οφείλονται όχι στον COVID- 19 αλλά στον περιορισμό της μηχανοκίνησης) αποτελούν στοιχεία «μη κανονικής ζωής» για τη χώρα μας. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς «τραγωδίες στην άσφαλτο», μας ενοχλεί ο καθαρός αέρας, η έλλειψη θορύβου και τόσα άλλα που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας. Την «κανονικότητα».
Μόνο συμπτωματικό δεν είναι το γεγονός πως το πρώτο που επιστρέφει σ αυτήν, με τέρμα τα γκάζια, πριν ακόμα και από τους ανθρώπους στο σύνολο τους, και μάλιστα με ισχυρότερους όρους από πριν είναι το ΙΧ: χωρίς δακτύλιο και με ελεύθερο πάρκινγκ με πλήρη κυριαρχία απέναντι σε κάθε άλλο μέσο μετακίνησης.
Ποδηλασία, περπάτημα… όνειρο ήταν και πάει. Όπως παλιότερα κι ο σιδηρόδρομος θα σαρωθούν από την «πρόοδο».
Για χρόνια στη χώρα μας ηγεμόνευσε ιδεολογικά ο μύθος του «ασφαλούς αυτοκινήτου». Εκατοντάδες χιλιάδες «ασφαλή αυτοκίνητα» που μπήκαν στην κυκλοφορία δεν οδήγησαν στη μείωση του αριθμού των θυμάτων στο δρόμο. Σήμερα μας προέκυψε μια νέα διάσταση στο μύθο. Η ασφάλεια που παρέχει το αυτοκίνητο, ιδίως το ΙΧ, επεκτείνεται πέραν της κυκλοφορίας και στην προφύλαξη από τον COVID-19. Ένα πελώριο ψέμα και γι αυτούς που θα είναι έξω απ αυτό και γι αυτούς που θα είναι μέσα.
Γιώργος Κουβίδης
ΥΓ. Αυτοί που για οποιοδήποτε λόγω τους ενδιαφέρει μόνο ο COVID-19, επειδή η συσχέτιση με υποκείμενα νοσήματα όσων έχασαν τη ζωή τους απ αυτόν μέχρι σήμερα είναι διαρκής, μήπως θα μπορούσαν να καταγράψουν πόσα απ αυτά τα «υποκείμενα νοσήματα» σχετίζονται με την μηχανοκίνηση;
…………………………………………………………………………………………………
Υπογράφουμε και προωθούμε το ψήφισμα που δημοσιοποίησε η φυσιολατρική συλλογικότητα Gymnosophy (Διεθνής Γυμνή Ποδηλατοδρομία) για Ασφαλές Δίκτυο Ποδηλατόδρομων Τώρα!  ΕΔΩ 
Αναλυτική τεκμηρίωση για το θέμα της ποδηλασίας σήμερα απο την ίδια συλλογικότητα: Ποδήλατο εναντίον Κορονοιού στον κόσμο! Η Ελλάδα εκτός μάχης… ΕΔΩ