Για την αδρεναλίνη ρε γαμώτο…
ή
για τη Μαρίνα, τον Πέτρο, τον Γιάννη (Νοσοκομείο Ηρακλείου), τη Βίκυ, την Άλκηστη τον Άγγελο (Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου), την Ιωάννα, τη Μαρία, τη Δέσποινα, τη Μαριλένια και την Κατερίνα (Νοσοκομείο Ιεράπετρας)
Δεν χρειάζεται άδεια για κυνήγι παιδιών.
Ζάκ Πρεβέρ
"Έπιασα 358 km/h γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη πριν από μερικές εβδομάδες. Ο εγκέφαλος του αυτοκινήτου αποθηκεύει τη μέγιστη ταχύτητα. Δεν κατάλαβα με πόσα πήγαινα, ούτε και πρόλαβα να κοιτάξω το κοντέρ. Μόλις συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πήγαινα, αμέσως τράβηξα το πόδι μου από το γκάζι. Ξεκίνησε για πλάκα, όταν ένας τύπος με προσπέρασε με τη μηχανή του κάνοντας σούζα, ενώ πήγαινα με 265 χιλιόμετρα! Εκεί άρχισε μια άτυπη ‘κόντρα’, που με έκανε να ξεχαστώ …Τρομερή αδρεναλίνη… ‘Έκανα Αθήνα – Θεσσαλονίκη ακριβώς σε τρείς ώρες"
Γιούρκας Σεϊταρίδης, περιοδικό Maxim 31 Ιουλίου 2009
Πριν στεγνώσει το μελάνι από τη συνέντευξη του διεθνούς ποδοσφαιριστή, που την αναπαρήγαγαν πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που απευθύνονται στη νεολαία, ένας 20χρονος που «έτρεχε σαν τρελός» κατά τις μαρτυρίες των θυμάτων (όχι βέβαια με 358 km/h, ούτε καν με 265 μιας και δεν ήταν κάτοχος Lamborghini αλλά ενός Renault twingo) επιχειρώντας να προσπεράσει μια μηχανή συγκρούστηκε μαζί της και έπεσε πάνω σε μια ομάδα παιδιών που περίμεναν στη στάση να πάρουν το λεωφορείο λίγο έξω από την Ιεράπετρα. Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, (4 Αυγούστου) εξετάζεται το ενδεχόμενο να έκανε κόντρα: 16 τραυματίες, οι 13 ηλικίας 6-12 ετών, ανάμεσα τους και αδέλφια άλλοι ελαφρότερα, άλλοι βαρύτερα με εσωτερική αιμορραγία και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τεράστια επιχείρηση του ΕΚΑΒ για μεταφορά τραυματιών σε τρία νοσοκομεία διαφορετικών νομών και ετοιμότητα για διακομιδές στην Αθήνα, κινητοποίηση του ιατρικού προσωπικού δυο τουλάχιστον νομών και ταυτόχρονα χειρουργεία. Κινητοποίηση της τροχαίας, της πυροσβεστικής και πολλών άλλων. ….Αδρεναλίνη…
Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις γι αυτά τα παιδιά –κάποια από αυτά παραμένουν διασωληνωμένα και σε καταστολή- και τις οικογένειες τους, σωματικές και ψυχολογικές, είναι πολύ νωρίς και μείς πολύ μακριά για να ξέρουμε. Έτσι κι αλλιώς πια ο τύπος έχει σταματήσει να μας ενημερώνει για το «μικρό» γι αυτόν θέμα με το οποίο ασχολήθηκε με μονόστηλα (!) την πρώτη ημέρα.
O οδηγός αφέθηκε ελεύθερος την επομένη κατηγορούμενος για «πρόκληση ατυχήματος από αμέλεια». Και δίπλωμα είχε και το αυτοκίνητο ήταν δικό του. Εκκρεμούν (;) ακόμα οι τοξικολογικές αλλά το μόνο που ίσως ανιχνευθεί είναι η αδρεναλίνη.
Αυτό που συνέβη στην Ιεράπετρα δεν ήταν ούτε ατύχημα, ούτε αμέλεια. Ήταν αναμενόμενο και μέσα στις εθνικές μας προδιαγραφές.
Η έκθεση του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου Ασφαλείας Μεταφορών (ETSC) ( Ιούνης 2009) κατατάσσει την Ελλάδα στις χώρες με την υψηλότερη ευρωπαϊκή θνησιμότητα παιδιών (0-14 ετών) από τροχαίες συγκρούσεις και ταυτόχρονα με την μικρότερη τάση ελάττωσης. Συνολικά σε 28 χώρες της Ευρώπης από το 1998 μέχρι το 2007 υπήρχε ένας μέσος όρος ετήσιας μείωσης 7%. Στην Ελλάδα η μείωση ήταν μόλις 4% ( 24η θέση σε 28 χώρες)
Ενώ πανευρωπαϊκά η ομάδα 0- 14 ετών συγκρινόμενη με την ομάδα μεγαλύτερων των 15 ετών , παρουσίασε μείωση των νεκρών κατά 3%, στην Ελλάδα παρουσίασε αύξηση κατά 0,5%. (26η θέση σε 27 χώρες)
Λογική συνέπεια ενώ στην Ευρώπη 10% των θανάτων παιδιών (ποσοστό καθόλου χαμηλό φυσικά) οφείλεται σε τροχαία, στην Ελλάδα το ποσοστό είναι 15%.
Στις παραπάνω περιπτώσεις πρέπει φυσικά να προστεθεί ένας μεγάλος αριθμός τραυματιών που θα ξεκινήσουν την ζωή τους πληρώνοντας τις συνέπειες των πράξεων των ενηλίκων.
Τώρα τι γνώμη νάχει άραγε ο κος Σουφλιάς με την αγωνία του να πάρουμε ακόμα περισσότερα αυτοκίνητα η ο κος Σειταριδης με την ανάγκη του για αδρεναλίνη για το στόχο που βάζει η ETSC για μείωση των θανάτων από τροχαία ειδικά σ αυτήν την ηλικιακή ομάδα κατά 60% στη δεκαετία 2010 – 2020; Ας την να λέει…
Σ αυτή τη χώρα περισσεύει η υποκρισία, παράλληλα με την μαγκιά, το αντριλίκι και τη διαφθορά.
Ο εθνικός μας ήρωας κος Σειταριδης μπορεί να νομίζει πως το όριο ταχύτητος στη χώρα είναι τα 265 km/h και πως τα 385 είναι μια ελαφρά υπέρβαση του, πως ίσως όπως οι πρόγονοι μας γκρέμιζαν τα τείχη για τους ολυμπιονίκες εμείς οι απόγονοι γκρεμίζουμε τα όρια ταχύτητας για τους τ. πρωταθλητές Ευρώπης. Αν αυτές οι ταχύτητες θαχουν ως συνέπεια θύματα, για «ατύχημα εξ αμελείας» θα πρόκειται.
Γαλουχημένη μ αυτά τα πρότυπα η «ανήσυχη νεολαία» θα επιδράμει στις ζωες των απροστάτευτων. Και έπειτα όλα θα ξεχαστούν. Είναι απίστευτο να καταλαμβάνει τόσο χώρο στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ η νέα γρίπη, ιστορία χωρίς θύμα ευτυχώς μέχρι σήμερα, ενώ για τα θύματα των τροχαίων εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες από την μέρα που εμφανίστηκε στη χώρα μας το πρώτο κρούσμα γρίπης να μην γράφεται τίποτα με εξαίρεση κάποιου μονόστηλου σε περίπτωση πολύνεκρων συγκρούσεων.
Παράξενη χώρα. Μοιάζει να έχει επιλέξει τα παιδιά της σαν ομάδα στόχο. Αφού τα κατηγορήσει σαν κακομαθημένα (από ποιούς;) θα τα στήσει κυριολεκτικά στον τοίχο.
Στην Αθήνα 30% των νεκρών από τροχαία είναι πεζοί και 45% είναι οδηγοί ποδηλάτων και δίκυκλων. Ποια είναι η λύση τελικά; Να μην αγοράζουν οι γονείς στα παιδιά τους μηχανές, λέει εκκινώντας από ειλικρινές ενδιαφέρον η κα E. Ηλιοπούλου στην Ελευθεροτυπία στις 7/8. Ούτε ποδήλατα θα έλεγε η πραγματικότητα, ούτε να τα αφήνουν να βγαίνουν στο δρόμο. Να αποσυρθούμε από την πόλη, να αφήσουμε ελεύθερους τους δρόμους, να σταματήσουμε να ενοχλούμε τον κο Γιουρκα και τους ομοϊδεάτες τους.
Εργαζόμενος σαν γιατρός πάνω από 25 χρόνια σε δημόσια νοσοκομεία είχα όλους τους λόγους να είμαι απαισιόδοξος για την έκβαση αυτής της ιστορίας, ώσπου ήρθε να προστεθεί ακόμα ένας: ένας εθισμένος στην αδρεναλίνη 18χρονος σκότωσε και το δικό μου παιδί, τον Κώστα. Στη Σταδίου στις 12.30 το βράδυ παραβιάζοντας το κόκκινο με πάνω από 100km/h. Συμφώνα με το δικαστήριο επρόκειτο για «αμέλεια» και για «ατύχημα». Τώρα εμείς πρέπει να πειστούμε για αυτό…
Είναι ανάγκη να ξεκινήσει μια συζήτηση ανάμεσα στα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων και τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου (πεζοί, ποδηλάτες, παιδιά, ηλικιωμένοι, δικυκλιστές) για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Μόνο αυτοί μπορούν να την κάνουν ειλικρινά και σε βάθος, και να οδηγήσουν σε αποτελέσματα και αν δεν το κάνουν αυτοί δεν θα το κάνει κανένας άλλος. Θα παραμείνουμε στο επίπεδο των ευχών και θα αναμένουμε την επόμενη Ιεράπετρα παρακολουθώντας τις πάσης φύσεως εθνικές επιτυχίες: ναι νικήσαμε την Πορτογαλία στο ποδόσφαιρο, όμως η Πορτογαλία είναι η πρώτη στη μείωση της παιδικής θνησιμότητας από τροχαία με ποσοστό 15% και μείς από τους τελευταίους. Ο κάθε ένας διαλέγει το δρόμο του και μείς προφανώς διαλέξαμε το θάνατο στο δρόμο.
Γιώργος Κουβίδης
You Are What U Do Kostas Kouvidisή
για τη Μαρίνα, τον Πέτρο, τον Γιάννη (Νοσοκομείο Ηρακλείου), τη Βίκυ, την Άλκηστη τον Άγγελο (Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου), την Ιωάννα, τη Μαρία, τη Δέσποινα, τη Μαριλένια και την Κατερίνα (Νοσοκομείο Ιεράπετρας)
Δεν χρειάζεται άδεια για κυνήγι παιδιών.
Ζάκ Πρεβέρ
"Έπιασα 358 km/h γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη πριν από μερικές εβδομάδες. Ο εγκέφαλος του αυτοκινήτου αποθηκεύει τη μέγιστη ταχύτητα. Δεν κατάλαβα με πόσα πήγαινα, ούτε και πρόλαβα να κοιτάξω το κοντέρ. Μόλις συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πήγαινα, αμέσως τράβηξα το πόδι μου από το γκάζι. Ξεκίνησε για πλάκα, όταν ένας τύπος με προσπέρασε με τη μηχανή του κάνοντας σούζα, ενώ πήγαινα με 265 χιλιόμετρα! Εκεί άρχισε μια άτυπη ‘κόντρα’, που με έκανε να ξεχαστώ …Τρομερή αδρεναλίνη… ‘Έκανα Αθήνα – Θεσσαλονίκη ακριβώς σε τρείς ώρες"
Γιούρκας Σεϊταρίδης, περιοδικό Maxim 31 Ιουλίου 2009
Πριν στεγνώσει το μελάνι από τη συνέντευξη του διεθνούς ποδοσφαιριστή, που την αναπαρήγαγαν πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ, που απευθύνονται στη νεολαία, ένας 20χρονος που «έτρεχε σαν τρελός» κατά τις μαρτυρίες των θυμάτων (όχι βέβαια με 358 km/h, ούτε καν με 265 μιας και δεν ήταν κάτοχος Lamborghini αλλά ενός Renault twingo) επιχειρώντας να προσπεράσει μια μηχανή συγκρούστηκε μαζί της και έπεσε πάνω σε μια ομάδα παιδιών που περίμεναν στη στάση να πάρουν το λεωφορείο λίγο έξω από την Ιεράπετρα. Σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία, (4 Αυγούστου) εξετάζεται το ενδεχόμενο να έκανε κόντρα: 16 τραυματίες, οι 13 ηλικίας 6-12 ετών, ανάμεσα τους και αδέλφια άλλοι ελαφρότερα, άλλοι βαρύτερα με εσωτερική αιμορραγία και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, τεράστια επιχείρηση του ΕΚΑΒ για μεταφορά τραυματιών σε τρία νοσοκομεία διαφορετικών νομών και ετοιμότητα για διακομιδές στην Αθήνα, κινητοποίηση του ιατρικού προσωπικού δυο τουλάχιστον νομών και ταυτόχρονα χειρουργεία. Κινητοποίηση της τροχαίας, της πυροσβεστικής και πολλών άλλων. ….Αδρεναλίνη…
Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις γι αυτά τα παιδιά –κάποια από αυτά παραμένουν διασωληνωμένα και σε καταστολή- και τις οικογένειες τους, σωματικές και ψυχολογικές, είναι πολύ νωρίς και μείς πολύ μακριά για να ξέρουμε. Έτσι κι αλλιώς πια ο τύπος έχει σταματήσει να μας ενημερώνει για το «μικρό» γι αυτόν θέμα με το οποίο ασχολήθηκε με μονόστηλα (!) την πρώτη ημέρα.
O οδηγός αφέθηκε ελεύθερος την επομένη κατηγορούμενος για «πρόκληση ατυχήματος από αμέλεια». Και δίπλωμα είχε και το αυτοκίνητο ήταν δικό του. Εκκρεμούν (;) ακόμα οι τοξικολογικές αλλά το μόνο που ίσως ανιχνευθεί είναι η αδρεναλίνη.
Αυτό που συνέβη στην Ιεράπετρα δεν ήταν ούτε ατύχημα, ούτε αμέλεια. Ήταν αναμενόμενο και μέσα στις εθνικές μας προδιαγραφές.
Η έκθεση του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου Ασφαλείας Μεταφορών (ETSC) ( Ιούνης 2009) κατατάσσει την Ελλάδα στις χώρες με την υψηλότερη ευρωπαϊκή θνησιμότητα παιδιών (0-14 ετών) από τροχαίες συγκρούσεις και ταυτόχρονα με την μικρότερη τάση ελάττωσης. Συνολικά σε 28 χώρες της Ευρώπης από το 1998 μέχρι το 2007 υπήρχε ένας μέσος όρος ετήσιας μείωσης 7%. Στην Ελλάδα η μείωση ήταν μόλις 4% ( 24η θέση σε 28 χώρες)
Ενώ πανευρωπαϊκά η ομάδα 0- 14 ετών συγκρινόμενη με την ομάδα μεγαλύτερων των 15 ετών , παρουσίασε μείωση των νεκρών κατά 3%, στην Ελλάδα παρουσίασε αύξηση κατά 0,5%. (26η θέση σε 27 χώρες)
Λογική συνέπεια ενώ στην Ευρώπη 10% των θανάτων παιδιών (ποσοστό καθόλου χαμηλό φυσικά) οφείλεται σε τροχαία, στην Ελλάδα το ποσοστό είναι 15%.
Στις παραπάνω περιπτώσεις πρέπει φυσικά να προστεθεί ένας μεγάλος αριθμός τραυματιών που θα ξεκινήσουν την ζωή τους πληρώνοντας τις συνέπειες των πράξεων των ενηλίκων.
Τώρα τι γνώμη νάχει άραγε ο κος Σουφλιάς με την αγωνία του να πάρουμε ακόμα περισσότερα αυτοκίνητα η ο κος Σειταριδης με την ανάγκη του για αδρεναλίνη για το στόχο που βάζει η ETSC για μείωση των θανάτων από τροχαία ειδικά σ αυτήν την ηλικιακή ομάδα κατά 60% στη δεκαετία 2010 – 2020; Ας την να λέει…
Σ αυτή τη χώρα περισσεύει η υποκρισία, παράλληλα με την μαγκιά, το αντριλίκι και τη διαφθορά.
Ο εθνικός μας ήρωας κος Σειταριδης μπορεί να νομίζει πως το όριο ταχύτητος στη χώρα είναι τα 265 km/h και πως τα 385 είναι μια ελαφρά υπέρβαση του, πως ίσως όπως οι πρόγονοι μας γκρέμιζαν τα τείχη για τους ολυμπιονίκες εμείς οι απόγονοι γκρεμίζουμε τα όρια ταχύτητας για τους τ. πρωταθλητές Ευρώπης. Αν αυτές οι ταχύτητες θαχουν ως συνέπεια θύματα, για «ατύχημα εξ αμελείας» θα πρόκειται.
Γαλουχημένη μ αυτά τα πρότυπα η «ανήσυχη νεολαία» θα επιδράμει στις ζωες των απροστάτευτων. Και έπειτα όλα θα ξεχαστούν. Είναι απίστευτο να καταλαμβάνει τόσο χώρο στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ η νέα γρίπη, ιστορία χωρίς θύμα ευτυχώς μέχρι σήμερα, ενώ για τα θύματα των τροχαίων εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες από την μέρα που εμφανίστηκε στη χώρα μας το πρώτο κρούσμα γρίπης να μην γράφεται τίποτα με εξαίρεση κάποιου μονόστηλου σε περίπτωση πολύνεκρων συγκρούσεων.
Παράξενη χώρα. Μοιάζει να έχει επιλέξει τα παιδιά της σαν ομάδα στόχο. Αφού τα κατηγορήσει σαν κακομαθημένα (από ποιούς;) θα τα στήσει κυριολεκτικά στον τοίχο.
Στην Αθήνα 30% των νεκρών από τροχαία είναι πεζοί και 45% είναι οδηγοί ποδηλάτων και δίκυκλων. Ποια είναι η λύση τελικά; Να μην αγοράζουν οι γονείς στα παιδιά τους μηχανές, λέει εκκινώντας από ειλικρινές ενδιαφέρον η κα E. Ηλιοπούλου στην Ελευθεροτυπία στις 7/8. Ούτε ποδήλατα θα έλεγε η πραγματικότητα, ούτε να τα αφήνουν να βγαίνουν στο δρόμο. Να αποσυρθούμε από την πόλη, να αφήσουμε ελεύθερους τους δρόμους, να σταματήσουμε να ενοχλούμε τον κο Γιουρκα και τους ομοϊδεάτες τους.
Εργαζόμενος σαν γιατρός πάνω από 25 χρόνια σε δημόσια νοσοκομεία είχα όλους τους λόγους να είμαι απαισιόδοξος για την έκβαση αυτής της ιστορίας, ώσπου ήρθε να προστεθεί ακόμα ένας: ένας εθισμένος στην αδρεναλίνη 18χρονος σκότωσε και το δικό μου παιδί, τον Κώστα. Στη Σταδίου στις 12.30 το βράδυ παραβιάζοντας το κόκκινο με πάνω από 100km/h. Συμφώνα με το δικαστήριο επρόκειτο για «αμέλεια» και για «ατύχημα». Τώρα εμείς πρέπει να πειστούμε για αυτό…
Είναι ανάγκη να ξεκινήσει μια συζήτηση ανάμεσα στα θύματα των τροχαίων συγκρούσεων και τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου (πεζοί, ποδηλάτες, παιδιά, ηλικιωμένοι, δικυκλιστές) για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Μόνο αυτοί μπορούν να την κάνουν ειλικρινά και σε βάθος, και να οδηγήσουν σε αποτελέσματα και αν δεν το κάνουν αυτοί δεν θα το κάνει κανένας άλλος. Θα παραμείνουμε στο επίπεδο των ευχών και θα αναμένουμε την επόμενη Ιεράπετρα παρακολουθώντας τις πάσης φύσεως εθνικές επιτυχίες: ναι νικήσαμε την Πορτογαλία στο ποδόσφαιρο, όμως η Πορτογαλία είναι η πρώτη στη μείωση της παιδικής θνησιμότητας από τροχαία με ποσοστό 15% και μείς από τους τελευταίους. Ο κάθε ένας διαλέγει το δρόμο του και μείς προφανώς διαλέξαμε το θάνατο στο δρόμο.
Γιώργος Κουβίδης
EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ /ΠΕΜΠΤΗ 13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου