Τον Κωνσταντίνο, δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, αλλά κάπου οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Κυρίως, όταν τον έβλεπα να είναι πολύ τολμηρός, πολύ προχωρημένος στις επιλογές του, πολύ άξιος στις ερμηνείες του, πολύ καταλυτικός στην ψυχή μου. Κόντρα στο ρεύμα και στην εποχή – από το 2000 που αποφοίτησε από το Εθνικό Θέατρο – ο Κωνσταντίνος έκανε τις επιλογές του, που δεν ήταν ανθοστρωμένες. Κόντρα, σαν τον σολομό. Στο ποτάμι ανάποδα, όπως πάνε οι ακριβοί και μοιραίοι.
Οι λίγοι και οι καλ(λ)οί. Υπήρξε τόσο αξιοπρέπης και τόσο βαθύς, τόσο αποφασιστικός και τόσο επαγγελματίας, που κατάφερνε να αλλάζει το βλέμμα του με τέτοια μαεστρία, ώστε να γίνει αντιπαθής, σκληρός, ευγενής, ιπποτικός.
Και θα του αφιερώσω το ποίημα που έγραψε ο Κώστας Καρυωτάκης στην Μαρία Πολυδούρη, όταν την επισκέφθηκε στο σανατόριο όπου νοσηλεύοταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής της:
«Ένα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα,
μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,
ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει».
Τελικά, η γη δεν είναι στέκι για αγγέλους.
Υγ 1ο: εδώ ο Κωνσταντίνος από τον Αστυνόμο Μπέκα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.
Υγ 2o: επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου για να πληροφορηθείτε περισσότερα για το έργο της και την οδική ασφάλεια.
Tζίνα Δαβιλά
http://www.flust.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου