Στις 19 Μαρτίου 2013 ο κ. Siim Kallas, Επίτροπος αρμόδιος για τις μεταφορές, δήλωσε: «το 2012 ήταν έτος σταθμός για την ευρωπαϊκή οδική ασφάλεια, με τον χαμηλότερο αριθμό θανάτων από τροχαία ατυχήματα που σημειώθηκε ποτέ. Το ποσοστό μείωσης 9 % σημαίνει ότι σώθηκαν 3.000 ζωές το προηγούμενο έτος. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να διαπιστώνει κανείς τέτοια αποτελέσματα. Ωστόσο, 75 άτομα χάνουν τη ζωή τους καθημερινά στους δρόμους της Ευρώπης και, ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν περιθώρια εφησυχασμού. Φιλοδοξούμε να μειώσουμε στο ήμισυ τους θανάτους από τροχαία ατυχήματα στην ΕΕ έως το 2020 και πρέπει να διατηρήσουμε αυτή τη δυναμική για την επίτευξη του στόχου αυτού». (Αναλυτικά η άποψη της Ευρωπαικής Επιτροπής: ΕΔΩ).
Μετά από μια απογοητευτική χρονιά όπως το 2011 όπου πανευρωπαικά η μείωση των θανάτων από τροχαία ήταν μόλις 2%, το 2012 αποτελεί πράγματι μια θετική εξέλιξη. Ωστόσο χωρίς μια ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν σ αυτήν την μείωση θα παραμένει άγνωστο αν αυτό προδιαγράφει μια μόνιμη τάση ή αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί για την μονιμότητα αυτής της τάσης μείωσης γιατί η ίδια η λογική που επέλεξε η Ευρωπαική Επιτροπή (το να θέτει κάθε 10ετία σαν στόχο την μείωση κατά 50% του αριθμού θανάτων απο τροχαία) δεν αποτελεί δημιουργικό πλαίσιο για την προώθηση της οδικής ασφάλειας (όπως σε αντίθεση αποτελεί το “Όραμα Μηδέν” με βάση το οποίο χαράσσουν την πολιτική τους ορισμένες χώρες, όπως η Σουηδία-αναλυτικά ΕΔΩ). Δεν είναι συμπτωματικό που ένα πολύ σημαντικό κείμενο με “103 μέτρα για την κατά το ήμισυ μείωση των θανάτων από τροχαία” (ολόκληρο: ΕΔΩ) που εγκρίθηκε από το Ευρωπαικό κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011 δεν είναι υποχρεωτικό για κανέναν και αποτελεί απλά μια ευχή ή μια υπόθεση εργασίας για το πως θα μπορούσαν να μειωθούν οι τροχαίες συγκρούσεις. Συνέπεια αυτής της λογικής είναι το να μην επιτυγχάνονται οι στόχοι που τέθηκαν, όπως έγινε το 2001-2010.
Ελλάδα: Καλά (;) Νέα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν η Ελλάδα εμφάνισε μείωση κατά 10% σε σχέση με το 2011 ξεπερνώντας έστω και ελαφρά το μέσο Ευρωπαικό όρο του 9%. Το γεγονός παρουσιάστηκε με θετικό τρόπο από τα ΜΜΕ ενω τα αρμόδια υπουργεία σίγησαν είτε λόγω αμηχανίας είτε γιατί ούτε καν διαβάζουν τις σχετικές ανακοινώσεις στα πλαίσια της παντελούς αδιαφορίας τους για το θέμα. Πράγματι πως να ερμηνεύσεις το γεγονός πως σε μια χώρα που δεν υιοθετείται καμιά πολιτική για την οδική ασφάλεια μειώνονται τα τροχαία; Πριν προσχωρήσουμε στα “Θεϊκά θελήματα” να θυμίσουμε απλώς πως τα έργα των ανθρώπων οδήγησαν σε σημαντική μείωση του αριθμού κυκλοφορούντων ΙΧ (κατάρρευση της αγοράς & κατάθεση πινακίδων) και σε μεγάλη ελάττωση των διανυομένων χιλιομέτρων τόσο μέσα στις πόλεις όσο και στις εθνικές οδούς. Αναρίθμητα άρθρα με στοιχεία στο διαδίκτυο αναφέρουν μειώσεις στην κυκλοφορία της τάξεως 25-30% στις πόλεις και 10-30% στις εθνικές οδούς.
Η εξίσωση “ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ = ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΖΩΗ” αποτελεί την μόνη ερμηνευτική δυνατότητα του φαινομένου. Αλλά και πάλι δεν μας δίνει καμιά βάση αισιοδοξίας. Γιατί το μείγμα λιγότερων μεν αλλά κακοσυντηρημένων αυτοκινήτων με εγκαταλειμένους δρόμους, αφηρημένους και νευρικούς οδηγούς και ανύπαρκτους τροχονόμους που γεμίζει σήμερα τους ελληνικούς δρόμους είναι εν δυνάμει εκρηκτικό. Ελπίζουμε το μέλλον να μας διαψεύσει. Αλλά αν δεν διαβάζουμε επιλεκτικά τα στοιχεία θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα και όχι την αισιοδοξία ενός απο τους στατιστικούς δείκτες: Η Ελλάδα και το 2012 είναι μία από τις πέντε χειρότερες χώρες σε αριθμό θανάτων από τροχαία στην Ευρώπη. Με 92 θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκων όταν ο μέσος Ευρωπαικός όρος είναι 55. Το να κυκλοφορείς στην Ελλάδα σήμαινε (2012) τριπλάσια ή και πάρα πάνω πιθανότητα θανάτου σε σχέση με όσους κυκλοφορούσαν στην Μάλτα, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Σουηδία και σχεδόν διπλάσια από τον μέσο ευρωπαικό όρο. Καλά νέα….
Οι αγνοούμενοι της ασφάλτου. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική. Υποστηρίζουμε μια πολιτική που να αποβλέπει στο να μη χαθεί ούτε ένα Πρόσωπο από τροχαίο σαν τον μόνο δρόμο για την διαρκή μείωση των τροχαίων συγκρούσεων. Η στατιστική απ την φύση της βασίζεται σε αριθμούς και όχι σε Πρόσωπα. Αν και υποστηρίζουμε την ακριβώς αντίθετη οπτική, το Πρόσωπα, όχι αριθμοί, στην προσέγγιση μας για το ζήτημα των τροχαίων εγκλημάτων, είναι προφανές πώς αυτό δεν έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της ως επιστήμης. Βέβαια ούτε τα “Greek Statistics”, ούτε η “δημιουργική λογιστική” αποτελούν επιστήμη. Δυστυχώς οι στατιστικές στο ζήτημα των θυμάτων των τροχαίων “πάσχουν” παγκόσμια. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως σαν θύματα τροχαίου άλλες χώρες καταγράφουν μόνο όσους χάσουν την ζωή τους στον τόπο του συμβάντος, άλλες μέχρι δυο ή επτά μέρες μετά, άλλες μέχρι ένα μήνα και ελάχιστες ανεξάρτητα από τον χρόνο που θα επέλθει ο θάνατος…Είναι και η απίστευτη διαφορά που παρουσιάζουν διαφορετικές πηγές της ίδιας χώρας. Το 2005 για την ιδια χώρα, το Μπάγκλα Ντες η Αστυνομία ανέφερε στον Π.Ο.Υγείας 3.000 περίπου θύματα ενώ το Υπουργείο Υγείας 12.000 περίπου. Είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ακόμα κατηγορία. Τους αγνοούμενους της ασφάλτου. Αυτούς που χάθηκαν στον δρόμο αλλά αγνοούνται από τις στατιστικές. Θα προ(σ)καλούσαμε το Υπουργείο Υγείας να καταθέσει τα δικά του στοιχεία για τους θανάτους από τροχαία μήπως βρεθούν αυτοί που λείπουν.
Ως τότε, και για πάντα, έχουμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να καταγγέλουμε την πλασματικότητα και την πλάνη των στατιστικών όταν μόνο απο μια πρόχειρη αναζήτηση στα αρχεία της τροχαίας που αφορούσε σε μέλη του συλλόγου μας βλέπουμε να απουσιάζει τόσο ο Σόλων Καρυδάκης θύμα τροχαίου εγκλήματος το 2009 (ο κατάλογος της Τροχαίας ΕΔΩ) όσο και ο Σπύρος Παπαγιάννης θύμα τροχαίου εγκλήματος το 2012 (ΕΔΩ). -Αγνοούμενοι; Δεν θα μπορείτε να τους αγνοείται για πολύ.
Σπύρος Παπαγιάννης, 34 ετών: 10/3/2012 χτυπήθηκε από ΙΧ που παραβίασε το κόκκινο. Έζησε στην εντατική 34 ημέρες, μέχρι τις 14/4/2012. Σόλων Καρυδάκης, ετών 15: 4/12/2009,πεζός, χτυπήθηκε από ΙΧ και εγκαταλείφτηκε, έζησε στην εντατική 5 ημέρες μέχρι τις 9/12/2009.
Πηγή: soste.gr
Μετά από μια απογοητευτική χρονιά όπως το 2011 όπου πανευρωπαικά η μείωση των θανάτων από τροχαία ήταν μόλις 2%, το 2012 αποτελεί πράγματι μια θετική εξέλιξη. Ωστόσο χωρίς μια ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν σ αυτήν την μείωση θα παραμένει άγνωστο αν αυτό προδιαγράφει μια μόνιμη τάση ή αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί για την μονιμότητα αυτής της τάσης μείωσης γιατί η ίδια η λογική που επέλεξε η Ευρωπαική Επιτροπή (το να θέτει κάθε 10ετία σαν στόχο την μείωση κατά 50% του αριθμού θανάτων απο τροχαία) δεν αποτελεί δημιουργικό πλαίσιο για την προώθηση της οδικής ασφάλειας (όπως σε αντίθεση αποτελεί το “Όραμα Μηδέν” με βάση το οποίο χαράσσουν την πολιτική τους ορισμένες χώρες, όπως η Σουηδία-αναλυτικά ΕΔΩ). Δεν είναι συμπτωματικό που ένα πολύ σημαντικό κείμενο με “103 μέτρα για την κατά το ήμισυ μείωση των θανάτων από τροχαία” (ολόκληρο: ΕΔΩ) που εγκρίθηκε από το Ευρωπαικό κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2011 δεν είναι υποχρεωτικό για κανέναν και αποτελεί απλά μια ευχή ή μια υπόθεση εργασίας για το πως θα μπορούσαν να μειωθούν οι τροχαίες συγκρούσεις. Συνέπεια αυτής της λογικής είναι το να μην επιτυγχάνονται οι στόχοι που τέθηκαν, όπως έγινε το 2001-2010.
Ελλάδα: Καλά (;) Νέα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν η Ελλάδα εμφάνισε μείωση κατά 10% σε σχέση με το 2011 ξεπερνώντας έστω και ελαφρά το μέσο Ευρωπαικό όρο του 9%. Το γεγονός παρουσιάστηκε με θετικό τρόπο από τα ΜΜΕ ενω τα αρμόδια υπουργεία σίγησαν είτε λόγω αμηχανίας είτε γιατί ούτε καν διαβάζουν τις σχετικές ανακοινώσεις στα πλαίσια της παντελούς αδιαφορίας τους για το θέμα. Πράγματι πως να ερμηνεύσεις το γεγονός πως σε μια χώρα που δεν υιοθετείται καμιά πολιτική για την οδική ασφάλεια μειώνονται τα τροχαία; Πριν προσχωρήσουμε στα “Θεϊκά θελήματα” να θυμίσουμε απλώς πως τα έργα των ανθρώπων οδήγησαν σε σημαντική μείωση του αριθμού κυκλοφορούντων ΙΧ (κατάρρευση της αγοράς & κατάθεση πινακίδων) και σε μεγάλη ελάττωση των διανυομένων χιλιομέτρων τόσο μέσα στις πόλεις όσο και στις εθνικές οδούς. Αναρίθμητα άρθρα με στοιχεία στο διαδίκτυο αναφέρουν μειώσεις στην κυκλοφορία της τάξεως 25-30% στις πόλεις και 10-30% στις εθνικές οδούς.
Η εξίσωση “ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ = ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΖΩΗ” αποτελεί την μόνη ερμηνευτική δυνατότητα του φαινομένου. Αλλά και πάλι δεν μας δίνει καμιά βάση αισιοδοξίας. Γιατί το μείγμα λιγότερων μεν αλλά κακοσυντηρημένων αυτοκινήτων με εγκαταλειμένους δρόμους, αφηρημένους και νευρικούς οδηγούς και ανύπαρκτους τροχονόμους που γεμίζει σήμερα τους ελληνικούς δρόμους είναι εν δυνάμει εκρηκτικό. Ελπίζουμε το μέλλον να μας διαψεύσει. Αλλά αν δεν διαβάζουμε επιλεκτικά τα στοιχεία θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα και όχι την αισιοδοξία ενός απο τους στατιστικούς δείκτες: Η Ελλάδα και το 2012 είναι μία από τις πέντε χειρότερες χώρες σε αριθμό θανάτων από τροχαία στην Ευρώπη. Με 92 θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκων όταν ο μέσος Ευρωπαικός όρος είναι 55. Το να κυκλοφορείς στην Ελλάδα σήμαινε (2012) τριπλάσια ή και πάρα πάνω πιθανότητα θανάτου σε σχέση με όσους κυκλοφορούσαν στην Μάλτα, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Σουηδία και σχεδόν διπλάσια από τον μέσο ευρωπαικό όρο. Καλά νέα….
Οι αγνοούμενοι της ασφάλτου. Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική. Υποστηρίζουμε μια πολιτική που να αποβλέπει στο να μη χαθεί ούτε ένα Πρόσωπο από τροχαίο σαν τον μόνο δρόμο για την διαρκή μείωση των τροχαίων συγκρούσεων. Η στατιστική απ την φύση της βασίζεται σε αριθμούς και όχι σε Πρόσωπα. Αν και υποστηρίζουμε την ακριβώς αντίθετη οπτική, το Πρόσωπα, όχι αριθμοί, στην προσέγγιση μας για το ζήτημα των τροχαίων εγκλημάτων, είναι προφανές πώς αυτό δεν έχει να κάνει με την αμφισβήτηση της ως επιστήμης. Βέβαια ούτε τα “Greek Statistics”, ούτε η “δημιουργική λογιστική” αποτελούν επιστήμη. Δυστυχώς οι στατιστικές στο ζήτημα των θυμάτων των τροχαίων “πάσχουν” παγκόσμια. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως σαν θύματα τροχαίου άλλες χώρες καταγράφουν μόνο όσους χάσουν την ζωή τους στον τόπο του συμβάντος, άλλες μέχρι δυο ή επτά μέρες μετά, άλλες μέχρι ένα μήνα και ελάχιστες ανεξάρτητα από τον χρόνο που θα επέλθει ο θάνατος…Είναι και η απίστευτη διαφορά που παρουσιάζουν διαφορετικές πηγές της ίδιας χώρας. Το 2005 για την ιδια χώρα, το Μπάγκλα Ντες η Αστυνομία ανέφερε στον Π.Ο.Υγείας 3.000 περίπου θύματα ενώ το Υπουργείο Υγείας 12.000 περίπου. Είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ακόμα κατηγορία. Τους αγνοούμενους της ασφάλτου. Αυτούς που χάθηκαν στον δρόμο αλλά αγνοούνται από τις στατιστικές. Θα προ(σ)καλούσαμε το Υπουργείο Υγείας να καταθέσει τα δικά του στοιχεία για τους θανάτους από τροχαία μήπως βρεθούν αυτοί που λείπουν.
Ως τότε, και για πάντα, έχουμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να καταγγέλουμε την πλασματικότητα και την πλάνη των στατιστικών όταν μόνο απο μια πρόχειρη αναζήτηση στα αρχεία της τροχαίας που αφορούσε σε μέλη του συλλόγου μας βλέπουμε να απουσιάζει τόσο ο Σόλων Καρυδάκης θύμα τροχαίου εγκλήματος το 2009 (ο κατάλογος της Τροχαίας ΕΔΩ) όσο και ο Σπύρος Παπαγιάννης θύμα τροχαίου εγκλήματος το 2012 (ΕΔΩ). -Αγνοούμενοι; Δεν θα μπορείτε να τους αγνοείται για πολύ.
Σπύρος Παπαγιάννης, 34 ετών: 10/3/2012 χτυπήθηκε από ΙΧ που παραβίασε το κόκκινο. Έζησε στην εντατική 34 ημέρες, μέχρι τις 14/4/2012. Σόλων Καρυδάκης, ετών 15: 4/12/2009,πεζός, χτυπήθηκε από ΙΧ και εγκαταλείφτηκε, έζησε στην εντατική 5 ημέρες μέχρι τις 9/12/2009.
Πηγή: soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου