Γράφει ο
αρχιτέκτονας μηχανικός
Aγαπητός Ξάνθης
Την άκουσα στην τηλεόραση να εκθέτει μέσα από την ψυχή της την οικογενειακή τραγωδία με το χαμό του μοναχογιού της από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Από τότε δίνει την μάχη της ευαισθητοποίησης, της εγρήγορσης, της πρόληψης, της πληροφόρησης για τέτοιου είδους λυπηρά γεγονότα. Μια μάχη χωρίς ήρωες, χωρίς υπερβολές αλλά με κοινωνική διάσταση, με σεμνότητα και αυτογνωσία.
Το πρόβλημα το έκανε εφαλτήριο δράσης και απαρχή προσφοράς. Σπάνιο για την εποχή μας. Την εποχή της μιζέριας και της εσωστρέφειας υπάρχουν ανάχωματα εθελοντισμού και υπέρβασης. Ο σεβασμός της ανθρώπινης υπόστασης περνάει και μετά το θάνατο.
Ο «εσώκλειστος» άνθρωπος φοβάται τον κοινωνικό περίγυρο και είναι καχύποπτος ότι κάποιος μπορεί να είναι δημιουργικότερος. Αδρανεί, υποχωρεί, απορρίπτει, δεν αναγνωρίζει το θάρρος, την υπέρβαση, τον εμπλουτισμό των συναισθημάτων. Αυτό τον χαρακτήρα η κ. Καρύδη τον απορρίπτει, τον κατατροπώνει με την γενναιότητα των πράξεων προβάλλοντας την προσωπικότητα που δοκιμάζει, που μπορεί, που ανατρέπει καθεστηκυίες αντιλήψεις.
Οφείλουμε να προσπαθήσουμε, να κτίσουμε ιδανικά. Οφείλουμε να πιστέψουμε, να φτιάξουμε νέες ουτοπίες. Να οραματιστούμε σε κάτι. «Κανένας νεκρός από τους τροχούς» είναι το πηγαίο σύνθημα από την κ. Καρύδη. «Όλοι μαζί διασκεδάζουμε, ο ένας δεν πίνει. Αυτός είναι ο οδηγός της παρέας», διατυπώνει με δύναμη ψυχής. Οι 1.200 νεκροί στους δρόμους είναι το «πιστοποιητικό» της αγωνίας και της θλίψης
Η οδική ασφάλεια έγινε το τρίτο παιδί της. Μέσα από την κινητικότητα της ξεπερνάει την απώλεια του παιδιού της. Η ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου γίνεται το αποκούμπι μια μάνας που θέλει να πιαστεί από κάτι. Το γεννάει, το μεγαλώνει και το παραδίδει ως καλή μάνα στην κοινωνία. Είναι το δικό της κομμάτι που το διαχέει περίτεχνα σε όλους μας. Και είναι ηθική υποχρέωση για εμάς να το ενστερνιστούμε και να το νταντέψουμε περισσότερο.
Η ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου έγινε πανελλήνια γνωστή από την ίδια σε πείσμα της εποχής των μονόπλευρών ενδιαφερόντων. Μακριά από αυτοπροβολή και επίπλαστη διαφήμιση, εργάτρια της κοινωνικής ανάτασης, προσπαθεί να περάσει μηνύματα και νοήματα που αγγίζουν τους γονείς, τα ίδια τα παιδιά, όλους μας παρακαλώντας τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια να υιοθετήσουν διάφορα σλόγκαν υπέρ της οδικής ασφάλειας.
Στην επίκληση ότι το αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπορεί να τύχει στο καθένα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει και να θερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού σε μια στροφή προς την προσεκτική οδήγηση. Το αυτοκίνητο εκτός από μέσο μπορεί να γίνει και όπλο καταστροφής και θανάτου. Ο χειρισμός του είναι η ανθρώπινη ικανότητα και πάνω σε αυτό πρέπει να υπάρξει παιδεία και «οδικός πολιτισμός». Αυτόν τον πολιτισμό απλόχερα μας τον παρέχει η κ. Καρύδη και οφείλουμε να τον υιοθετήσουμε αντικρούοντας τα «κελεύσματα» ενός μέθυσου οδηγού, ενός επιθετικού οδηγού, ενός ψευτόμαγκα…
Το τιμόνι είναι χαρά αλλά και θρήνος. Ας διαλέξουμε.
αρχιτέκτονας μηχανικός
Aγαπητός Ξάνθης
Την άκουσα στην τηλεόραση να εκθέτει μέσα από την ψυχή της την οικογενειακή τραγωδία με το χαμό του μοναχογιού της από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Από τότε δίνει την μάχη της ευαισθητοποίησης, της εγρήγορσης, της πρόληψης, της πληροφόρησης για τέτοιου είδους λυπηρά γεγονότα. Μια μάχη χωρίς ήρωες, χωρίς υπερβολές αλλά με κοινωνική διάσταση, με σεμνότητα και αυτογνωσία.
Το πρόβλημα το έκανε εφαλτήριο δράσης και απαρχή προσφοράς. Σπάνιο για την εποχή μας. Την εποχή της μιζέριας και της εσωστρέφειας υπάρχουν ανάχωματα εθελοντισμού και υπέρβασης. Ο σεβασμός της ανθρώπινης υπόστασης περνάει και μετά το θάνατο.
Ο «εσώκλειστος» άνθρωπος φοβάται τον κοινωνικό περίγυρο και είναι καχύποπτος ότι κάποιος μπορεί να είναι δημιουργικότερος. Αδρανεί, υποχωρεί, απορρίπτει, δεν αναγνωρίζει το θάρρος, την υπέρβαση, τον εμπλουτισμό των συναισθημάτων. Αυτό τον χαρακτήρα η κ. Καρύδη τον απορρίπτει, τον κατατροπώνει με την γενναιότητα των πράξεων προβάλλοντας την προσωπικότητα που δοκιμάζει, που μπορεί, που ανατρέπει καθεστηκυίες αντιλήψεις.
Οφείλουμε να προσπαθήσουμε, να κτίσουμε ιδανικά. Οφείλουμε να πιστέψουμε, να φτιάξουμε νέες ουτοπίες. Να οραματιστούμε σε κάτι. «Κανένας νεκρός από τους τροχούς» είναι το πηγαίο σύνθημα από την κ. Καρύδη. «Όλοι μαζί διασκεδάζουμε, ο ένας δεν πίνει. Αυτός είναι ο οδηγός της παρέας», διατυπώνει με δύναμη ψυχής. Οι 1.200 νεκροί στους δρόμους είναι το «πιστοποιητικό» της αγωνίας και της θλίψης
Η οδική ασφάλεια έγινε το τρίτο παιδί της. Μέσα από την κινητικότητα της ξεπερνάει την απώλεια του παιδιού της. Η ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου γίνεται το αποκούμπι μια μάνας που θέλει να πιαστεί από κάτι. Το γεννάει, το μεγαλώνει και το παραδίδει ως καλή μάνα στην κοινωνία. Είναι το δικό της κομμάτι που το διαχέει περίτεχνα σε όλους μας. Και είναι ηθική υποχρέωση για εμάς να το ενστερνιστούμε και να το νταντέψουμε περισσότερο.
Η ΕΥΘΥΤΑ Ρόδου έγινε πανελλήνια γνωστή από την ίδια σε πείσμα της εποχής των μονόπλευρών ενδιαφερόντων. Μακριά από αυτοπροβολή και επίπλαστη διαφήμιση, εργάτρια της κοινωνικής ανάτασης, προσπαθεί να περάσει μηνύματα και νοήματα που αγγίζουν τους γονείς, τα ίδια τα παιδιά, όλους μας παρακαλώντας τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια να υιοθετήσουν διάφορα σλόγκαν υπέρ της οδικής ασφάλειας.
Στην επίκληση ότι το αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπορεί να τύχει στο καθένα προσπαθεί να συνειδητοποιήσει και να θερμάνει το ενδιαφέρον του κοινού σε μια στροφή προς την προσεκτική οδήγηση. Το αυτοκίνητο εκτός από μέσο μπορεί να γίνει και όπλο καταστροφής και θανάτου. Ο χειρισμός του είναι η ανθρώπινη ικανότητα και πάνω σε αυτό πρέπει να υπάρξει παιδεία και «οδικός πολιτισμός». Αυτόν τον πολιτισμό απλόχερα μας τον παρέχει η κ. Καρύδη και οφείλουμε να τον υιοθετήσουμε αντικρούοντας τα «κελεύσματα» ενός μέθυσου οδηγού, ενός επιθετικού οδηγού, ενός ψευτόμαγκα…
Το τιμόνι είναι χαρά αλλά και θρήνος. Ας διαλέξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου