Καταθέτοντας σαν μάρτυρας στη δίκη για το φόνο του γιου μου,
επιβάτη ΙΧ από παραβάτη του κόκκινου και του ορίου ταχύτητος στο κέντρο
της Αθήνας πριν μερικά χρόνια, η πρόεδρος του Τριμελούς
Πλημμελειοδικείου Αθηνών, με ρώτησε με ποια ιδιότητα καταθέτω.
Απάντησα πως είμαι ο πατέρας του Κώστα.
Ησασταν, επεχείρησε να με «διορθώσει».
Είμαι επανέλαβα εγώ. Και η διαδικασία κόλησε κανα πεντάλεπτο γιατι έπρεπε να πειστώ και να ομολογήσω πως ήμουν και δεν είμαι πλέον.
Εξήγησα στη θλιβερή φιγούρα πως η γονεική σχέση ΕΙΝΑΙ στο διηνεκές από την στιγμή που δημιουργήθηκε.
Αδύνατον να το αντιληφθεί.
Είπα να φύγω (και κακώς δεν έφυγα) μια και δεν υπήρχαν περιθώρια συννενόησης. Είκοσι λεπτά αργοτερα – μετά την κατάθεση μου- άκουσα από το στόμα της ίδιας το «απίστευτο»: «Α ώστε ο γιος σας δεν ήταν οδηγός…». Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά υποψιασμένο για την φύση της δικαιοσύνης αλλά η εκδοχή να εκδικάζουν θανατηφόρο τροχαίο στο κέντρο της Αθήνας με θύμα άνθρωπο 30 χρονών και να μην έχουν ανοίξει τη δικογραφία με ξεπερνούσε. Δυστυχώς η επαφή μου στη συνέχεια με πλήθος ανθρώπων με παρόμοιο με το δικό μας βίωμα απέδειξε πως το συμβάν δεν ήταν καθόλου μα καθόλου προσωπικό ή μεμονωμένο.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά.
Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας.
Βλέπω, ακούω και διαβάζω αφιερώματα για την μάνα σε όλες τις πιθανές εκδοχές. Μπορεί να λείπουν και κάποιες άλλες εκδοχές, όμως για μια περίπτωση δεν γίνετε σίγουρα καμία κουβέντα.
Για τις μάνες πού έχασαν τα παιδιά τους στους δρόμους του κόσμου από τροχαίες συγκρούσεις. Βίαια, αιφνιδιαστικά ανατρεπτικά για την όποια προσωπική και οικογενειακή ισορροπία.
Μόνο στην Ελλάδα από το 1990 μέχρι σήμερα σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές είναι πάνω από 45.000. Και αφού δεν γίνετε καμία κουβέντα γι αυτές, πώς να γίνει κουβέντα για μερικές χιλιάδες παιδιά που την ίδια περίοδο έχασαν στο ίδιο πεδίο την μάνα τους και ότι αυτό σημαίνει.
Ήσασταν…
Τελικά ο λόγος της κας προέδρου Πλημμελειοδικών δεν ήταν καθόλου προσωπικός. ΕΙΝΑΙ η κοινωνική εκφορά της λαϊκής «σοφίας» που αντανακλά αυθεντικά την κυρίαρχη ιδεολογία: οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους.
Σήμερα αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά η Ισμήνη, η Φιλιώ, η Χρυσούλα, η Χριστίνα, η Χρύσα, η Σίσυ, η Ντιάνα, η Βαρβάρα, η Σοφία, η Φαίδρα στην Πάτρα, η Ελένη στην Ροδο, η Αννα και η Ιζαμπέλα στα Χανιά, η Πόπη και η Θάλεια στην Ικαρία, η Καίτη στην Αλεξανδρούπολη και τόσες μα τόσες άλλες που ξεχνώ ή δεν ξέρω θα δέχονταν ένα λουλούδι, ένα φιλί, μια ευχή.
Αλλά τα πράγματα ηρθαν διαφορετικά.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το «Ησασταν» και την τοποθέτηση κάτω από το χαλί υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ολες οι μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους ξέρουν πως σήμερα γιορτάζουν κι αυτές απλώς οι άλλοι δεν το θυμούνται, η απλά φοβούνται. Και βασικά δεν υποψιάζονται η θέλουν να απωθήσουν πως ο άλλος είμαστε εμείς.
Είμαστε. Δεν Ήμασταν.
Απάντησα πως είμαι ο πατέρας του Κώστα.
Ησασταν, επεχείρησε να με «διορθώσει».
Είμαι επανέλαβα εγώ. Και η διαδικασία κόλησε κανα πεντάλεπτο γιατι έπρεπε να πειστώ και να ομολογήσω πως ήμουν και δεν είμαι πλέον.
Εξήγησα στη θλιβερή φιγούρα πως η γονεική σχέση ΕΙΝΑΙ στο διηνεκές από την στιγμή που δημιουργήθηκε.
Αδύνατον να το αντιληφθεί.
Είπα να φύγω (και κακώς δεν έφυγα) μια και δεν υπήρχαν περιθώρια συννενόησης. Είκοσι λεπτά αργοτερα – μετά την κατάθεση μου- άκουσα από το στόμα της ίδιας το «απίστευτο»: «Α ώστε ο γιος σας δεν ήταν οδηγός…». Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά υποψιασμένο για την φύση της δικαιοσύνης αλλά η εκδοχή να εκδικάζουν θανατηφόρο τροχαίο στο κέντρο της Αθήνας με θύμα άνθρωπο 30 χρονών και να μην έχουν ανοίξει τη δικογραφία με ξεπερνούσε. Δυστυχώς η επαφή μου στη συνέχεια με πλήθος ανθρώπων με παρόμοιο με το δικό μας βίωμα απέδειξε πως το συμβάν δεν ήταν καθόλου μα καθόλου προσωπικό ή μεμονωμένο.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά.
Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας.
Βλέπω, ακούω και διαβάζω αφιερώματα για την μάνα σε όλες τις πιθανές εκδοχές. Μπορεί να λείπουν και κάποιες άλλες εκδοχές, όμως για μια περίπτωση δεν γίνετε σίγουρα καμία κουβέντα.
Για τις μάνες πού έχασαν τα παιδιά τους στους δρόμους του κόσμου από τροχαίες συγκρούσεις. Βίαια, αιφνιδιαστικά ανατρεπτικά για την όποια προσωπική και οικογενειακή ισορροπία.
Μόνο στην Ελλάδα από το 1990 μέχρι σήμερα σύμφωνα με τις επίσημες καταγραφές είναι πάνω από 45.000. Και αφού δεν γίνετε καμία κουβέντα γι αυτές, πώς να γίνει κουβέντα για μερικές χιλιάδες παιδιά που την ίδια περίοδο έχασαν στο ίδιο πεδίο την μάνα τους και ότι αυτό σημαίνει.
Ήσασταν…
Τελικά ο λόγος της κας προέδρου Πλημμελειοδικών δεν ήταν καθόλου προσωπικός. ΕΙΝΑΙ η κοινωνική εκφορά της λαϊκής «σοφίας» που αντανακλά αυθεντικά την κυρίαρχη ιδεολογία: οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους.
Σήμερα αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά η Ισμήνη, η Φιλιώ, η Χρυσούλα, η Χριστίνα, η Χρύσα, η Σίσυ, η Ντιάνα, η Βαρβάρα, η Σοφία, η Φαίδρα στην Πάτρα, η Ελένη στην Ροδο, η Αννα και η Ιζαμπέλα στα Χανιά, η Πόπη και η Θάλεια στην Ικαρία, η Καίτη στην Αλεξανδρούπολη και τόσες μα τόσες άλλες που ξεχνώ ή δεν ξέρω θα δέχονταν ένα λουλούδι, ένα φιλί, μια ευχή.
Αλλά τα πράγματα ηρθαν διαφορετικά.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το «Ησασταν» και την τοποθέτηση κάτω από το χαλί υπάρχει μεγάλη απόσταση. Ολες οι μητέρες που έχουν χάσει τα παιδιά τους ξέρουν πως σήμερα γιορτάζουν κι αυτές απλώς οι άλλοι δεν το θυμούνται, η απλά φοβούνται. Και βασικά δεν υποψιάζονται η θέλουν να απωθήσουν πως ο άλλος είμαστε εμείς.
Είμαστε. Δεν Ήμασταν.
Γιώργος Κουβίδης
Mark Chagall, μητρότητα,1913.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου