Δεκάδες παιδιά στην Ελλάδα, τα οποία
σκοτώνονται κάθε χρόνο σε τροχαία ατυχήματα, θα μπορούσαν να σωθούν εάν
λαμβάνονταν μέτρα για την προστασία τους. Δυστυχώς η Ελλάδα παραμένει
μία από τις ευρωπαϊκές χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά παιδιών που πέφτουν
θύματα στον δρόμο ή μέσα στο αυτοκίνητο. Συγκεκριμένα, το 2007, την
τελευταία χρονιά που υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία ειδικά για τα παιδιά,
στην Ελλάδα σκοτώνονταν σε τροχαία 34 παιδιά ανά 1.000.000 συνομήλικά
τους, η τρίτη χειρότερη καταγραφή στο σύνολο των μελών της Ε.Ε. Η
πρόοδος από το 1997 ήταν αμελητέα: η μακάβρια στατιστική τότε έδειχνε 37
στο εκατ. Το 2007 σε επίπεδο Ε.Ε., οι θάνατοι παιδιών είχαν περιοριστεί
σε 16/εκατ. έναντι 30/εκατ. το 1997. Η Ευρώπη δηλαδή έριξε σχεδόν στο
μισό τους θανάτους, την ώρα που η Ελλάδα είχε μόλις μια ανεπαίσθητη
πρόοδο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι νεκροί στην άσφαλτο μειώθηκαν
σημαντικά στη χώρα μας, ως άμεση συνέπεια της μείωσης των τροχαίων
ατυχημάτων κατά 37% από τα έτη 2010-12. Είναι φανερό πως πρόκειται για
αποτέλεσμα της μεγάλης πτώσης της κυκλοφορίας στους δρόμους λόγω κρίσης
και όχι θέσπισης μέτρων ή αλλαγής συμπεριφοράς, εκπαίδευσης των οδηγών
κ.λπ. Ανάλογη μείωση είχαν η Πορτογαλία και η Ισπανία.
«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από το 1996-2007, 600 παιδιά μέχρι 14 ετών έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο στην Ελλάδα, γεγονός που τοποθετεί τη χώρα μας στη χειρότερη θέση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές. Δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά. Τουλάχιστον ίσος αριθμός βαριά τραυματισμένων παιδιών θα ζήσουν τη ζωή τους με σοβαρή αναπηρία», τονίζει ο κ. Γιώργος Κουβίδης από τον Πανελλήνιο Σύλλογο «SOS Τροχαία Εγκλήματα», ένας εκ των διοργανωτών της πετυχημένης εβδομάδας (4-10 Μαΐου) δράσης για την οδική ασφάλεια των παιδιών. Αλλά η προσπάθεια δεν τελειώνει, είναι διαρκής. «Το ζητούμενο δεν είναι απλά η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών και η υποχρέωση των ενηλίκων να τα προσέχουν. Ζητούμενο είναι η διεκδίκηση ζωτικού χώρου, χώρου ελευθερίας όπου τα παιδιά θα μπορούν να κυκλοφορούν, να ζουν και να παίζουν, χωρίς τον τρόμο που έχουν επιβάλει τα μηχανοκίνητα μέσα, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες», τονίζει ο κ. Κουβίδης.
«Δεν ζητάμε να υποταχθούν οι ανάγκες των παιδιών στα δεδομένα της κυκλοφορίας. Αντίθετα, ζητάμε να προσαρμοστεί η κυκλοφορία στις ανάγκες των ανθρώπων για τους οποίους δημιουργήθηκε, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά και άλλοι ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου», υπογραμμίζει ο Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα» που καταθέτει επεξεργασμένα αιτήματα: από ανάκτηση των πεζοδρομίων και εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, ιδιαίτερα γύρω από σχολεία, μέχρι ζώνες ήπιας κυκλοφορίας με όριο ταχύτητας 30 χλμ./ώρα, που ελαχιστοποιούν την πιθανότητα θανατηφόρων τροχαίων και που εφαρμόζονται σε ολοένα και περισσότερες πόλεις σήμερα.
Με ανάλογες παρεμβάσεις, οι θάνατοι ή οι σοβαροί τραυματισμοί παιδιών σε τροχαία μπορούν να μειωθούν δραστικά. Είναι ζήτημα πολιτικής. Για παράδειγμα, σήμερα ένα παιδί που κινείται στη Λιθουανία (με τους πιο επικίνδυνους δρόμους για παιδιά) έχει επτά φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί από το συνομήλικό του στη Σουηδία, την πιο ασφαλή χώρα για παιδιά στον δρόμο. Αυτό δεν έγινε αυθόρμητα, ούτε οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία ή στον πολιτισμό των Σουηδών (αν και έχουν και αυτά τη σημασία τους). Οι Σουηδοί υιοθέτησαν προ δεκαετίας την πολιτική «Οραμα Μηδέν», με στόχο να μηδενίσουν τους θανάτους παιδιών στον δρόμο! Το 2008 είχαν ήδη καταφέρει μόλις δύο παιδιά, ηλικίας 0-6 ετών, να σκοτωθούν μέσα σε αυτοκίνητα. Προφανώς γιατί τα βρέφη και τα νήπια εκεί κάθονται σε ειδικά καθισματάκια ασφαλείας και όχι στην αγκαλιά της μαμάς στο μπροστινό κάθισμα. Το πιο βασικό όμως ήταν η συνολική αλλαγή φιλοσοφίας: Δεν θα πρέπει το παιδί να προσαρμοστεί στις κυκλοφοριακές συνθήκες, αλλά οι κυκλοφοριακές συνθήκες -όσο το δυνατόν περισσότερο- στις πιο περιορισμένες δυνατότητες των παιδιών.
Με βάση ανάλογες προσεγγίσεις, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας τονίζει πως τα νεκρά παιδιά στον δρόμο μπορούν να μειωθούν στο μισό, από 1.200 τον χρόνο σε 600. Στην Ελλάδα τι στόχο έχουμε βάλει;
«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από το 1996-2007, 600 παιδιά μέχρι 14 ετών έχασαν τη ζωή τους στον δρόμο στην Ελλάδα, γεγονός που τοποθετεί τη χώρα μας στη χειρότερη θέση ανάμεσα στις ευρωπαϊκές. Δεν είναι μόνο τα νεκρά παιδιά. Τουλάχιστον ίσος αριθμός βαριά τραυματισμένων παιδιών θα ζήσουν τη ζωή τους με σοβαρή αναπηρία», τονίζει ο κ. Γιώργος Κουβίδης από τον Πανελλήνιο Σύλλογο «SOS Τροχαία Εγκλήματα», ένας εκ των διοργανωτών της πετυχημένης εβδομάδας (4-10 Μαΐου) δράσης για την οδική ασφάλεια των παιδιών. Αλλά η προσπάθεια δεν τελειώνει, είναι διαρκής. «Το ζητούμενο δεν είναι απλά η ασφαλής μετακίνηση των παιδιών και η υποχρέωση των ενηλίκων να τα προσέχουν. Ζητούμενο είναι η διεκδίκηση ζωτικού χώρου, χώρου ελευθερίας όπου τα παιδιά θα μπορούν να κυκλοφορούν, να ζουν και να παίζουν, χωρίς τον τρόμο που έχουν επιβάλει τα μηχανοκίνητα μέσα, στους δρόμους, στους πεζόδρομους, στα πεζοδρόμια, στις πλατείες», τονίζει ο κ. Κουβίδης.
«Δεν ζητάμε να υποταχθούν οι ανάγκες των παιδιών στα δεδομένα της κυκλοφορίας. Αντίθετα, ζητάμε να προσαρμοστεί η κυκλοφορία στις ανάγκες των ανθρώπων για τους οποίους δημιουργήθηκε, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τα παιδιά και άλλοι ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου», υπογραμμίζει ο Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα» που καταθέτει επεξεργασμένα αιτήματα: από ανάκτηση των πεζοδρομίων και εκτεταμένες πεζοδρομήσεις, ιδιαίτερα γύρω από σχολεία, μέχρι ζώνες ήπιας κυκλοφορίας με όριο ταχύτητας 30 χλμ./ώρα, που ελαχιστοποιούν την πιθανότητα θανατηφόρων τροχαίων και που εφαρμόζονται σε ολοένα και περισσότερες πόλεις σήμερα.
Με ανάλογες παρεμβάσεις, οι θάνατοι ή οι σοβαροί τραυματισμοί παιδιών σε τροχαία μπορούν να μειωθούν δραστικά. Είναι ζήτημα πολιτικής. Για παράδειγμα, σήμερα ένα παιδί που κινείται στη Λιθουανία (με τους πιο επικίνδυνους δρόμους για παιδιά) έχει επτά φορές περισσότερες πιθανότητες να σκοτωθεί από το συνομήλικό του στη Σουηδία, την πιο ασφαλή χώρα για παιδιά στον δρόμο. Αυτό δεν έγινε αυθόρμητα, ούτε οφείλεται στην ιδιοσυγκρασία ή στον πολιτισμό των Σουηδών (αν και έχουν και αυτά τη σημασία τους). Οι Σουηδοί υιοθέτησαν προ δεκαετίας την πολιτική «Οραμα Μηδέν», με στόχο να μηδενίσουν τους θανάτους παιδιών στον δρόμο! Το 2008 είχαν ήδη καταφέρει μόλις δύο παιδιά, ηλικίας 0-6 ετών, να σκοτωθούν μέσα σε αυτοκίνητα. Προφανώς γιατί τα βρέφη και τα νήπια εκεί κάθονται σε ειδικά καθισματάκια ασφαλείας και όχι στην αγκαλιά της μαμάς στο μπροστινό κάθισμα. Το πιο βασικό όμως ήταν η συνολική αλλαγή φιλοσοφίας: Δεν θα πρέπει το παιδί να προσαρμοστεί στις κυκλοφοριακές συνθήκες, αλλά οι κυκλοφοριακές συνθήκες -όσο το δυνατόν περισσότερο- στις πιο περιορισμένες δυνατότητες των παιδιών.
Με βάση ανάλογες προσεγγίσεις, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Οδικής Ασφάλειας τονίζει πως τα νεκρά παιδιά στον δρόμο μπορούν να μειωθούν στο μισό, από 1.200 τον χρόνο σε 600. Στην Ελλάδα τι στόχο έχουμε βάλει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου