Με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω (2)

Στις 27 και 28 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα διημερίδα για τις πολιτικές Δημόσιας Υγείας που συνδιοργανώθηκε από την Γενική Γραμματεία Δημόσιας Υγείας (του Ελληνικού υπουργείου Υγείας) και το Ευρωπαϊκό γραφείο του Π.Ο.Υγείας. (ΕΔΩ)

Διαβάζοντας κανείς τη θεματολογία και τις εισηγήσεις θα μείνει με την απορία: είναι οι τροχαίες συγκρούσεις, οι θάνατοι και οι τραυματισμοί απ αυτές πρόβλημα Δημόσιας Υγείας για την Ελλάδα (και για την Ευρώπη) ή όχι. Στο κλείσιμο της εισήγησης του Υπουργού Υγείας Α. Ξανθού τα τροχαία δυστυχήματα αποτέλεσαν ένα από τα ζητήματα για τα οποία ζήτησε «να θέσουμε μετρήσιμους στόχους και με διατομεακές δράσεις, να αντιστρέψουμε τους αρνητικούς δείκτες«. (ΕΔΩ)

Ωστόσο στην εισήγηση του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Υγείας, Γ. Μπασκόζου με τίτλο Η Δημόσια Υγεία στην Ελλάδα: Ευκαιρίες και προκλήσεις για την εφαρμογή του «Υγεία 2020» και των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΕΔΩ) καμία αναφορά δεν υπάρχει στο θέμα. Στεκόμαστε σ αυτήν γιατί, ο καθ ύλην αρμόδιος, σκιαγραφεί ιεραρχώντας τις προτεραιότητες για την ερχόμενη περίοδο με ορίζοντα το 2030…

Πόση υποκρισία εμπεριέχει η έκφραση ικανοποίησης (όχι από τον πυρπολημένο μέσο τηλεθεατή αλλά απο τον Γενικό Γραμματέα Δημόσιας Υγείας τη χώρας) για τoν επιτυχή έλεγχο της εξάπλωσης του HIV όταν η πιθανότητα θανάτου από τροχαίο στην Ελλάδα την δεκαετία 2001 -2010 ήταν σαράντα (40) φορές πολλαπλάσια απ ότι από AIDS; Και μιλάμε μόνο για τους θανάτους μαζί με τους οποίους αθροίζονται την ίδια χρονική περίοδο ισάριθμες τουλάχιστον βαριές αναπηρίες.         

Αποτελούν λοιπόν οι τροχαίες συγκρούσεις ζήτημα Δημόσιας Υγείας ή όχι.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επιμένει σ αυτό επισημαίνοντας την αυξητική τους τάση γεγονός που προδιαγράφει πως στο τέλος της δεκαετίας του 2020 θα αποτελούν το 5ο αίτιο θανάτου παγκόσμια αν δεν ληφθούν στο μεταξύ ριζικά μέτρα. Από τους 1.250.000 νεκρούς του 2015 θα φτάσουμε στους 2.400.000 το 2030. Ιδιαίτερα σημαντικό βέβαια είναι πως στην συντριπτική τους πλειοψηφία μιλάμε για θανάτους νέων. Ακόμα σημαντικότερη (και  φυσικά ειδικής σημασίας για τη χώρα μας) είναι η πρόβλεψη πως αυτή η αύξηση των θυμάτων θα πραγματοποιηθεί κατά 85% στις φτωχές και χαμηλού εισοδήματος χώρες.

Είναι γνωστό πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί τα Υπουργεία Υγείας, όπως και τον Επίτροπο Υγείας ως αναρμόδιους για το ζήτημα. Στους επτά πυλώνες για την Δημόσια Υγεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση (2013 – 2017) το ζήτημα των τροχαίων δεν περιλαμβάνονταν παρά το γεγονός πως αποτελεί το κύριο αίτιο αποδεκατισμού και αναπηριών της νέας γενιάς πανευρωπαϊκά. Το ζήτημα απασχολεί… τα Υπουργεία Μεταφορών και τους επιτρόπους Μεταφορών και Βιομηχανίας. Είναι το μόνο αίτιο θανάτου με το οποίο δεν ασχολούνται τα υπουργεία Υγείας.

Ακόμα και η καταγραφή θανόντων και τραυματιών σ όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν γίνεται από τις υπηρεσίες Υγείας, αλλά από την Αστυνομία. Στο δε ζήτημα αυτό έχει θεσπιστεί η μοναδική για αίτιο θανάτου πρωτοτυπία να μη καταγράφονται ως νεκροί από τροχαία όσοι  επιζούν τριάντα ημέρες της σύγκρουσης και πεθαίνουν στη συνέχεια…
(Ανάλογη απαγόρευση ενασχόλησης υπάρχει και με το θέμα της ρύπανσης της ατμόσφαιρας από το αυτοκίνητο με ενδεικτική την περίπτωση του «σκανδάλου VW» το οποίο συρρικνώθηκε (υπό την αποκλειστική εποπτεία της επιτρόπου Βιομηχανίας) σε ζήτημα αποζημιώσεων και δεν αντιμετωπίστηκε σαν ζήτημα Δημόσιας Υγείας και προστασίας του περιβάλλοντος).

31.385 άνθρωποι σύμφωνα με τα επίσημα ελληνικά στοιχεία, στοιχεία προφανώς κατώτερα των πραγματικών, έχασαν την ζωή τους στους ελληνικού δρόμους τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μπορεί να υπάρξει πολιτική Δημόσια Υγείας αφήνοντας στην άκρη αυτό το (συνεχιζόμενο) γεγονός.

Για να μη παίζουμε με τις λέξεις: υπάρχει μήπως στο Υπουργείο Υγείας αρμόδια Διεύθυνση  για το ζήτημα του τροχαίου τραύματος; Υπάρχει αρχείο καταγραφής θανόντων; Υπάρχει αρχείο καταγραφής τραυματιών και αναπήρων; Υπάρχει ανάλυση των αιτίων και των τύπων των τροχαίων συγκρούσεων και του είδους των προκαλουμένων τραυμάτων; Υπάρχει κάποια δημόσια δομή ψυχολογικής στήριξης των θυμάτων;

Πόσα χρήματα δαπάνησε το Υπουργείο Υγείας της τελευταίες δεκαετίες για να πραγματοποιήσει δράσεις πρόληψης για τον περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων;

Αν θεωρήσουμε  ότι οι δράσεις για την μη εξάπλωση  του HIV έχουν τόσο σημαντικά αποτελέσματα γιατί να μην αποδεχτούμε πως οι μη δράσεις για το θέμα των Τροχαίων συνιστούν εγκληματικές παραλείψεις;

Να τελειώνουμε (μέρες που είναι).

Η εξεταστική επιτροπή για τα σκάνδαλα στο χώρο της Υγείας μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσει εξετάζοντας αυτό το πολύ σημαντικότερο από όλα τα οικονομικά σκάνδαλα φαινόμενο: την αλαλία και την απραξία των υπουργών  Υγείας μπροστά στα φέρετρα και στα αναπηρικά αμαξίδια που συνόδευσαν την θητεία τους σαν συνέπεια των τροχαίων εγκλημάτων;