Σε μια μόλις βδομάδα από τις 5 μέχρι τις 12 Ιανουαρίου τρία παιδιά έχασαν την ζωή τους σε τροχαίες συγκρούσεις στη χώρα μας, σε μια περίοδο όπου είναι σε ισχύ μέτρα για τον δραστικό περιορισμό των μετακινήσεων!
5 Ιανουαρίου στις Σέρρες, ένας δεκαεξάχρονος που οδηγούσε παπάκι έχασε τη ζωή του μετά από σύγκρουση με ΙΧ. (ΕΔΩ) Χαρακτηριστική η φωτογραφία με κατεστραμμένη την πίσω ρόδα από το μηχανάκι.
8 Ιανουαρίου στη Μαλακάσα, ένας πεντάχρονος πεζός παρασύρθηκε από φορτηγό και έχασε τη ζωή του (ΕΔΩ) μέσα στον προσφυγικό καταυλισμό.
12 Ιανουαρίου στις Μοίρες Ηρακλείου, μια τρίχρονη καθισμένη σε παιδικό κάθισμα έχασε τη ζωή της μετά από πλαγιομετωπική σύγκρουση δυο αυτοκινήτων. Στο ίδιο συμβάν σκοτώθηκε και η μητέρα της, οδηγός του ενός αυτοκινήτου.(ΕΔΩ)
Πολλά είναι τις ίδιες ημέρες τα περιστατικά με σοβαρούς ή ελαφρούς τραυματισμούς παιδιών. (Ενδεικτικά: ΕΔΩ)
Πέραν της συγκίνησης μέχρι δακρύων που έχει καταλάβει τις τηλεπερσόνες κανένας κρατικός παράγοντας δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Προφανώς γιατί κανείς δεν νιώθει «αρμόδιος» γι αυτό. Γιατί τα τροχαία είναι αναπόφευκτα, γιατί οι τρεις θάνατοι παιδιών είναι απλά μια σύμπτωση που θα διαλυθεί στατιστικά μέσα στα ετήσια αποτελέσματα, γιατί το να γίνουν και στη χώρα μας οι τροχαίες συγκρούσεις το πρώτο αίτιο θανάτου για παιδιά από την ηλικία των 5 ετών αποτελεί απλά μια εναρμόνιση προς την παγκόσμια «κανονικότητα».
Στην Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε πολιτική που να στοχεύει συγκεκριμένα στην προστασία και τα δικαιώματα των παιδιών στην κυκλοφορία. Οι πιο ευάλωτοι από τους ευάλωτους, με την γιγάντωση της μηχανοκίνησης έμελλε να είναι αυτοί που υπέστησαν και υφίστανται τους μεγαλύτερους περιορισμούς των δικαιωμάτων τους και που βιώνουν ολοένα αυξανόμενους κινδύνους στη μετακίνηση.
Η σύγχρονη πόλη, ιδιαίτερα η ελληνική, είναι αβίωτη για τα παιδιά ιδιαίτερα τα πιο μικρά. Όσο μικρότερο είναι ένα παιδί τόσο το χειρότερο γι αυτό. Η ελληνική πολιτεία δεν κάνει τίποτα για να τα προφυλάξει και εκ των πραγμάτων θεωρεί ότι δεν έχουν δικαίωμα κυκλοφορίας.
Όλη η πολιτική προστασίας των παιδιών στην Ελλάδα, συρρικνώθηκε σε ένα πράγμα, στο παιδικό κάθισμα. Απόλυτα αναγκαίο, αλλά πολύ μικρό μέρος της λύσης του συνολικού προβλήματος.
Αντίθετα τα μέτρα που εκθέτουν τα παιδιά σε ολοένα αυξανόμενους κινδύνους αναπτύχθηκαν σ ένα τεράστιο φάσμα.
Πρώτα απ όλα η γιγάντωση της χρήσης των μηχανοκίνητων μέσων κυκλοφορίας: από τα 2.000.000 περίπου μηχανοκίνητα που κυκλοφορούσαν στη χώρα το 1985 φτάσαμε στα 5.000.000 περίπου το 2000 και πάνω από τα 8.000.000 το 2018. Δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μη πανηγυρίσει αυτή την αύξηση θεωρώντας την ένδειξη προόδου (οικονομικής και όχι μόνο).
Το αυτοκίνητο κατέλαβε το δημόσιο χώρο, όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις αλλά ακόμα και στα χωριά. Θάνατοι από τροχαία συμβαίνουν παντού, ακόμα και φόνοι για μια θέση parking ή για την προτεραιότητα. Οι δρόμοι δεν χωράνε πλέον και τα αυτοκίνητα εκτόπισαν τους ανθρώπους και κατέλαβαν και τα πεζοδρόμια, τις πλατείες και τους πεζοδρόμους.
Κι πολιτεία σε ρόλο ληξίαρχου καταγράφει με ικανοποίηση την αύξηση των πωλήσεων μηχανοκινήτων και με «λύπη» τους επαναλαμβανόμενους θανάτους και σοβαρούς τραυματισμούς στους δρόμους. Κι οι σύγχρονες τραγωδοί στα πρωινάδικα μοιράζουν πόνο παρουσιάζοντας κάθε μέρα μια «νέα τραγωδία».
Προχωράμε με αισιοδοξία προς το μέλλον, επιτέλους βρήκαμε την ισορροπία μας, ο COVID 19 εξοντώνει τους μεγαλύτερους και τα τροχαία τους μικρότερους.
Τέλος στο χάσμα των γενεών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο θάνατο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου