ΖΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Βλέπω να αναπτύσσεται το δίκτυο ποδηλατοδρόμων στο Χαλάνδρι και στα Βριλήσσια, όπου μετακινούμαι σχεδόν καθημερινά και με πιάνει... κρύος ιδρώτας. Ένα πέρα για πέρα αναγκαίο μέτρο, το οποίο έχει ανακουφίσει πολλές πόλεις του πλανήτη μας και εξαπλώνεται με ταχύτητα, ενδέχεται να εξελιχθεί στην ελληνική εκδοχή του σε καρικατούρα και- στη χειρότερη περίπτωση- σε εφιάλτη. Κανένας από τους συμμετέχοντες στην κυκλοφοριακή αλυσίδα στη χώρα μας δεν έχει μάθει να συμβιώνει με το ποδήλατο, δεν έχει εκπαιδευθεί στους κανόνες προτεραιότητας και δεν αντιλαμβάνεται τις ιδιαιτερότητες αυτού του μέσου, κυρίως μέσα στις πόλεις. Οι εικόνες των νέων ποδηλατοδρόμων αποτυπώνουν εύγλωττα αυτή την κατάσταση. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα- είτε επί ώρες είτε για να... πεταχτεί ο οδηγός μέχρι το περίπτερο-, πεζοί που χρησιμοποιούν τους ποδηλατόδρομους ως πεζοδρόμια, πινακίδες με σήμανση που καλούμαστε να αποκρυπτογραφήσουμε, αφού δεν τις έχουμε διδαχθεί σε καμία σχολή οδήγησης, οχήματα που στρίβουν χωρίς να υπολογίζουν τα ποδήλατα και την προτεραιότητά τους, αποτελούν μερικά από τα προβλήματα πoυ αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση ο Έλληνας ποδηλάτης. Βεβαίως και ο ίδιος δεν είναι εξοικειωμένος στην αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, γι΄ αυτό και είναι υποχρεωμένος να συμπεριφέρεται άκρως αμυντικά, να υπολογίζει και να προβλέπει το... απρόβλεπτο. Ακόμη όμως κι έτσι, ζει επικίνδυνα! Πολύ περισσότερο, αφού οι πιο πολλοί ποδηλατόδρομοι καλύπτουν μόνο μικρές αποστάσεις και δεν οδηγούν πουθενά. Δεν μπορείς δηλαδή να ξεκινήσεις από το σπίτι σου με το ποδήλατο και να φτάσεις στη δουλειά σου ή στην κεντρική πλατεία π.χ. για κάποια αγορά, αφού ο ποδηλατόδρομος ολοκληρώνεται έπειτα από μερικές εκατοντάδες μέτρα και αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις κανονικά τον δρόμο μαζί με τα μηχανοκίνητα οχήματα. Το είχα γράψει στο παρελθόν και επιμένω. Ναι στο ποδήλατο, ναι στους ποδηλατόδρομους, αλλά με όσο γίνεται μεγαλύτερη ασφάλεια. Οι χαοτικές συνθήκες κυκλοφορίας στους ελληνικούς δρόμους αποτρέπουν τους περισσότερους συμπολίτες μας από τη χρήση του ποδηλάτου, γι΄ αυτό εξάλλου και βλέπουμε ελάχιστους ποδηλάτες να χρησιμοποιούν τους ποδηλατόδρομους. Αν θέλουμε να προωθήσουμε το ποδήλατο, ας μετατρέψουμε ορισμένους ήδη υπάρχοντες δρόμους σε ποδηλατόδρομους αποκλείοντας τα υπόλοιπα οχήματα και δημιουργώντας έτσι ένα πραγματικό δίκτυο, που θα ενώνει μεταξύ τους κομβικά σημεία σε διάφορους δήμους (π.χ. το δημαρχείο, την κεντρική αγορά, τα σχολεία, τους χώρους άθλησης, κ.λπ.). Να γίνουν καμπάνιες ενημέρωσης των οδηγών και των πεζών, και να καθιερωθεί το μάθημα της Κυκλοφοριακής Αγωγής στα σχολεία, όπου θα εκπαιδεύονται οι μαθητές στο ποδήλατο. Έτσι θα αποκτήσουν οι ποδηλατόδρομοι πραγματικό νόημα και δεν θα φτιάχνονται απλά και μόνο για να εξαντλήσουμε τα προβλεπόμενα κοινοτικά κονδύλια.
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΙΤΣΙΝΗ email:ppitsinis@dolnet.gr