Cafe Σταθμός aka Σιδηροδρομικός Σταθμός Λουτρακίου
Μια επίσκεψη στο Λουτράκι είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανεις πως η ιστορική και όμορφη λουτρόπολη, εκτός των άλλων, διαθέτει ένα μεγάλο αριθμό από καφετέριες και ένα πολύ μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων.
Αναμφίβολα μια από τις πιο όμορφες καφετέριες είναι το café σταθμός που στεγάζεται στο κτίριο του πρώην σιδηροδρομικού σταθμού Λουτρακίου που σταμάτησε να λειτουργεί μετά το κλείσιμο της γραμμής το 2006.
Τα ίχνη του εγκλήματος παραμένουν, ακόμα και η ταμπέλα ΟΣΕ – ΕΚΔΟΤΗΡΙΑ παραμένει στη θέση της όπως και οι σημάνσεις προειδοποίησης αφύλακτης διάβασης και οι πινακίδες ΠΡΟΣΟΧΗ- ΔΙΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΑΞΟΣΤΟΙΧΙΑ.
Αλλά το τρένο δεν πρόκειται να έρθει.Οι γραμμές έχουν χορταριάσει και τα μεγαλύτερα εντός της πόλης τμήματα τους έχουν μετατραπεί σε parking ΙΧ. Μια διαδικασία ιδιοποίησης του δημόσιου χώρου έχει εμπεδωθεί αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά δίνοντας εμφατικά την εικόνα της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας: Το ιδιωτικό ενάντια στο δημόσιο, το ΙΧ ενάντια στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα τροχοφόρα ενάντια στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς.
Το
2006, όταν έκλειναν τη γραμμή προς το Λουτράκι (και όχι μόνο αυτή) η
χώρα «ζούσε τον μύθο της». Στα “παράπλευρα οφέλη” της Ολυμπιάδας (που
τελικά πολύ γρήγορα αποδείχτηκαν παράπλευρες απώλειες)
συμπεριλαμβάνονταν και οι προς πάσαν κατεύθυνσή επεκτάσεις του
Προαστιακού. Σήμερα η επέκταση του προς Λουτράκι (γραμμή Ισθμος –
Λουτράκι χωρις χρήση των παλαιών σιδηρογραμμών) τοποθετείται κάπου στο
2020.Δεκαπέντε χρόνια χωρις τρένο (για μια πόλη που το χρησιμοποιούσε πάνω από πενήντα χρόνια) δεν είναι βέβαια κάτι το σημαντικό αν λάβουμε υπ οψιν ότι η δεκαετία γυρω από 2006 ήταν ταυτόχρονα η περίοδος ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ του αριθμού των αυτοκινήτων στην χώρα.
Ο σιδηρόδρομος εκτελέστηκε εν ψυχρώ από τις πολιτικές ηγεσίες που λειτούργησαν σαν ντίλερ αυτοκινήτων, ηγεσίες που χωρις καμία σκοπιμότητα φυσικά προπαγάνδισαν και επέβαλαν κατά προτεραιότητα την κατασκευή κλειστών αυτοκινητοδρόμων, αν είναι δυνατον ακόμα και για τη διαδρομη από το σπίτι μεχρι το περίπτερο.
Μοιάζει φυσικά υπερβολή να μιλάμε για το Λουτράκι όταν πέραν του Κιατου ολη η Πελοπόνησος εχει σιδηροδρομική φραγή απο το 2007 που δεν προβλέπεται να αρθεί πριν το 2017 και ολες οι μεαφορες και μετακινήσεις ανθρώπων και εμπορευμάτων γίνονται από τους γνωστής κατάστασης δρόμους με ΙΧ και νταλίκες.
Αλλά δεν μιλάμε απλά για το Λουτράκι. Μιλάμε για αυτήν την απίστευτη κατάσταση, όπου οι προηγούμενες γενιές παρέδωσαν στις νεότερες σιδηροδρομικούς σταθμούς (στη μεγάλη τους πλειοψηφία εξαιρετικά όμορφους και ανθεκτικούς) και σιδηροδρομικές γραμμές που οι νεώτερες γενιές μετέτρεψαν σε φραπετέριες και θέσεις parking. Μιλάμε για την διαφορά ανάμεσα στο μακροπρόθεσμο/κοινωνικό σε σχέση με το στιγμιαίο/ιδιωτικό.
Οι σύγχρονες ανάγκες κωδικοποιούνται και αποτυπώνονται σε ένα καλό στέκι στιγμιαίου καφέ και μια μόνιμη θέση parking για το ΙΧ μου.
Δεν πρόκειται φυσικά για διαφορά γενεών. Μια τεράστια κίνηση της οικονομίας αποτελεί το υπέδαφος αυτών των εξελίξεων ωστόσο πάντα θα εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι δρόμοι που χαράχτηκαν πρίν την ανακάλυψη του αυτοκινήτου (πχ Πατησίων στην Αθήνα) είναι πολύ ευρύτεροι απο δρόμους που χαράχτηκαν την περίοδο που το αυτοκίνητο είχε ήδη κατακλύσει τις πόλεις.
Cafe Σταθμός aka Σιδηροδρομικός Σταθμός Λαυρίου.
Η μετατροπή των σιδηροδρομικών σταθμών σε cafe δεν είναι φαινόμενο τοπικό. Στο Λαύριο μετα το σταμάτημα της γραμμής Αθήνα -Λαύριο το 1957 ο τοπικός σταθμός είχε την ίδια τύχη. Τι θα γίνει με τις γραμμές που παραμένουν στη θέση τους είναι άγνωστο. Ενώ το Λαύριο προορίζεται για να γίνει το λιμανι σύνδεσης Αττικής – Κυκλάδων και να ξαναλειτουργήσει σιδηροδρομική σύνδεση με την Αθήνα, ταυτόχρονα διακινούνται σενάρια για κατάχωση της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής και μετατροπής της σε ποδηλατοδρόμο. Ισως σ αυτή τη χωρα το να φτιάξεις μια καινούρια σιδηροδρομική γραμμή κοστίζει λιγότερο σε χρήμα και χρονο από το να επαναλειτουργήσεις μια παλιά. Ίσως.
Αλλά η ιστορία με τα παλαιά κτίρια του ΟΣΕ και τις εγκαταλελειμμένες γραμμές δεν εχει τέλος.
Μουσείο Ρεμπέτικου Τραγουδιού aka Σιδηροδρομικός Σταθμός Πειραιά.
Στον Πειραιά το κτίριο του σταθμού στον Αγιο Διονύσιο αφου λειτουργησε για ένα αιωνα (1904-2004) και ανακαινίστηκε σαν ολυμπιακο εργο, χαρακτηριστηκε Μνημειο και αποφασίστηκε να παραχωρηθει στο Δήμο για να μετατραπεί σε “Μουσείο Ρεμπέτικου”, πράγμα πολύ περισσότερο αναγκαίο απο το να υπάρχει άμεση σιδηροδρομική σύνδεση του μεγαλύτερου λιμανιου της χωρας με το δίκτυο Αθηνας – Θεσσαλονικης-εξωτερικου ή Πελλοπονησου.
Ένα άλλο εκπληκτικό κτίριο χαρακτηρισμενο από το 1985 ως «εργο τέχνης», το κτίριο του Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Αθηνών Πελοποννήσου, κλειστο εδώ και μια δεκαετία αποφασίστηκε πέρισι από τον ΟΣΕ ότι θα λειτουργήσει ως Σιδηροδρομικό Μουσείο. Πλήθος άλλων μικρότερων σταθμών ρημάζουν ή χρησιμοποιούνται για ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Πηγή: www.soste.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου