Κυριακή απόγευμα, κι εγώ, είμαι ένας απ’ τους τελευταίους ψηφοφόρους σε ένα από τα εκλογικά τμήματα της Καλλιθέας. Συνδυάζω την επιστροφή μου σπίτι με χαλαρή βόλτα μέχρι το σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοσχάτο. Φτάνω στην αποβάθρα και περιμένω το στο ύψος του πρώτου βαγονιού. Το τρένο έρχεται. Επιβιβάζομαι… και δε λέει ξεκινήσει.
Δυο πόρτες πιο πέρα ακούω μια γυναίκα κι έναν άντρα να φωνάζουν στην είσοδο της πρώτης πόρτας. Βγαίνω όπως και πολλοί άλλοι να δω τι συμβαίνει. Η οδηγός του τρένου φώναζε σε έναν κύριο με ποδήλατο να αποβιβαστεί και να πάει στο τελευταίο βαγόνι, καθώς η θέση που έχει καταλάβει προορίζεται για αναπηρικά αμαξίδια, ενώ δίπλα της περίμενε ένας κύριος σε αμαξίδιο μηχανικού τύπου που περιμένει να επιβιβαστεί. Ο ποδηλάτης αρνείται να κατέβει και ο κόσμος στο βαγόνι αρχίζει να εκνευρίζεται… ΜΕ ΤΗΝ ΟΔΗΓΟ!!!
–«Δεν μπορείς να καθυστερείς ένα ολόκληρο τρένο…»
-«Θα αργήσουμε»
Με τα πολλά ο ποδηλάτης βγαίνει φωνάζοντας στην οδηγό και ο άνθρωπος στο αμαξίδιο επιτέλους επιβιβάζεται, η περιπέτειά του όμως δεν τελειώνει εκεί.
Το τρένο ξεκινά και ακούω νέα παράπονα..
-«Μα τι είναι αυτά.. φέρνετε σκυλιά εδώ μέσα?!»
-«Απαγορεύονται τα ζώα»
-«Αν κατουρίσει ο σκύλος εδώ μέσα που τον φέρατε;»
Βλέπω προς μεγάλη μου έκπληξη ότι τα 4-5 αυτά άτομα απευθύνονται στον άνθρωπο με αμαξίδιο!!!
Βλέποντας τον άνθρωπο να μην μιλάει πάω μπροστά και τους ενημερώνω: «Υπάρχει Ευρωπαϊκή οδηγία και σχετικός νόμος, που επιτρέπει σε άτομα με αναπηρία να έχουν μαζί τους σκύλο βοηθό σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς».
Για να πάρω την επική απάντηση από μια κυρία: «Δεν είναι Ευρώπη ΕΔΩ!»
«Είναι» της απαντώ.
«Κι αν εγώ ήμουν αλλεργική στα σκυλιά, τι θα γινόταν» προσθέτει με στόμφο μια κοπέλα (όχι πάνω από 23) που στεκόταν δίπλα με τις φίλες της. «Να πας σε άλλο βαγόνι αν έχεις πρόβλημα» της λέω και έχω αρχίσει πια να μην πιστεύω στα αυτιά μου… «Υπάρχει νόμος» ξαναλέω, για να συμπληρώσει ένας κύριος γύρω στα 45 «άσε μας ρε μαλάκα κι εσύ να πούμε…» .
«Όχι υπάρχει και να μιλάτε καλύτερα» του απαντάω, ενώ πια προσπαθούσα με κόπο να παραμείνω ψύχραιμος κι αρχίσω να τους φωνάζω. Νιώθω ένα ελαφρύ τράβηγμα στη μπλούζα και γυρίζω να κοιτάξω. Ήταν μια κυρία που στεκόταν δίπλα μου «ας τους αγόρι μου… μη μιλάς καλύτερα» ψιθύρισε. Αρχίζω να ψάχνω τον νόμο στο κινητό μου, οι τόνοι έπεσαν, ήταν φανερό ότι δεν ήθελαν να δώσουν συνέχεια. Φτάσαμε Μοναστηράκι όπου όλοι σχεδόν οι εμπλεκόμενοι κατέβηκαν. Βγαίνοντας είδα το μικρόσωμο σκύλο του ανθρώπου ξαπλωμένο δίπλα του φορώντας φίμωτρο, ενώ το αφεντικό του κοιτούσε αμίλητος έξω απ’ το παράθυρο.
Αυτό ήταν που μου έκανε και την μεγαλύτερη εντύπωση… η σιωπή του. Σε όλο αυτό δεν τον άκουσα να βγάζει ούτε λέξη. Δεν γύριζε καν να κοιτάξει εκείνους που του ζήτησαν το λόγο. Δεν ξέρω το γιατί…
Η στάση ωστόσο των επιβατών με βοήθησε να κάνω μια πρόβλεψη για το πιο θα είναι τελικά το «τρίτο κόμμα».
Η καταφανής συναισθηματική ανωριμότητα αυτών των 4-5 ατόμων, που τους καθιστούσε ανίκανους να σκεφτούν κάποιον πέρα από τον εαυτό τους, ή τουλάχιστον ότι δεν έχουν κάποιου είδους «συμβόλαιο» που μπορεί να εγγυηθεί τη δική τους αρτιμέλεια, σε συνδυασμό με την εγκληματική κατά τη γνώμη μου σιωπή των υπολοίπων επιβατών, ήρθαν να επιβεβαιώσουν την πρόβλεψή μου το ίδιο βράδυ.
Προς ενημέρωση όλων, σύμφωνα με το άρθρο 16, παρ. 7, εδ. α΄:  «Κάθε τυφλός ή άτομο με αναπηρία δικαιούται να συνοδεύεται από σκύλο βοηθείας κατά την επίσκεψη του σε δημόσιες εγκαταστάσεις και υπηρεσίες, την πρόσβαση και παραμονή του σε δημόσιους χώρους ή χώρους συνάθροισης κοινού και τη χρησιμοποίηση των μέσων μαζικής μεταφοράς».
 
Ένας επιβάτης: Γράμμα αναγνώστη στο left.gr 25/9/2015