Πρόταση της ΕΥΘΥΤΑ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΡΟΔΟΥ, στα πλαίσια του σχεδίου για τη Βιώσιμη Αστική Κινητικότητα (ΣΒΑΚ ) που αφορά την πόλη της Ρόδου, στα πλαίσια των δράσεων «Ελλάδα 2021»

 

Πρόταση της ΕΥΘΥΤΑ-ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΟΔΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΡΟΔΟΥ, στα πλαίσια του σχεδίου για τη Βιώσιμη  Αστική  Κινητικότητα (ΣΒΑΚ ) που αφορά την πόλη της Ρόδου, στα πλαίσια των δράσεων «Ελλάδα 2021».

ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΙ ΧΩΡΟΙ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΗ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΡΟΔΟ

Οι κοινόχρηστοι χώροι των πόλεων, διαχρονικά δημιουργούνται ή αποδομούνται ανάλογα με τις κατά καιρούς συντελούμενες κοινωνικές διεργασίες και τα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά της κάθε εποχής.

Η πόλη της Ρόδου, μια πόλη με πολλές ιδιαιτερότητες και λαμπρό ιστορικό παρελθόν, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Την οικονομική άνθιση και εξωστρέφεια της ελληνιστικής περιόδου, συμπύκνωσε πολεοδομικά η εκπληκτική εφαρμογή των κανόνων του Ιπποδάμειου συστήματος με το λαμπρό σχέδιο πόλεως που συντάχθηκε από μαθητές του Ιππόδαμου κατά την ίδρυσή της τον 4ο π.Χ. αιώνα (ή τον ίδιο τον Ιππόδαμο σύμφωνα με πρόσφατες θεωρίες). Στο σχέδιο αυτό οι κεντρικές λειτουργίες της πόλης (αγορά, διοίκηση κλπ) χωροθετούνται σε ένα μεγαλοπρεπή άξονα με κατεύθυνση ανατολή δύση που άρχιζε από το μέγα λιμένα και κατέληγε στην ακρόπολη.

Κατά τη ρωμαϊκή εποχή παραμένει εξ’ ίσου λαμπρή πόλη. Ο σεισμός του 155 μ.Χ. την καταστρέφει όμως ολοκληρωτικά και αρχίζει σταδιακά η κατηφόρα. Η πόλη συρρικνώνεται την παλαιοχριστιανική και βυζαντινή περίοδο κατά την οποία κτίζονται νέα και κατά πολύ μικρότερα από τα αντίστοιχα της ελληνιστικής περιόδου τείχη και αλλοιώνεται οι προγενέστερος πολεοδομικός ιστός.

Στη σκοτεινιά των μεσαιωνικών χρόνων η φωτεινή (και πολεοδομικά) περίοδος έρχεται το 13ο έως το 15ο αιώνα με την εγκατάσταση των Ιωαννιτών Ιπποτών. Τα τείχη επεκτείνονται, η πόλη οργανώνεται και τα ανοίγματα – πλατείες δεν λείπουν.

Η μετέπειτα περίοδος της Τουρκοκρατίας επιφέρει ριζικές αλλαγές. Εκδιώκεται ο ντόπιος πληθυσμός από την εντός των τειχών πόλη στην οποία διαμένουν πλέον μόνο Τούρκοι και Εβραίοι. Οι Έλληνες ιδρύουν μικρές συνοικίες τα λεγόμενα «μαράσια» εκτός των τειχών με κύριο πυρήνα της κοινωνικής ζωής την αντίστοιχη εκκλησία. Η μεσαιωνική εντός των τειχών πόλη «εξανατολίζεται» με διάφορες προσθήκες και «δαιδαλοποιείται» ακόμη περισσότερο. Η έννοια του συνευρίσκεσθαι και του διαβουλεύεσθαι δημόσια όπως αυτή αποτυπώνεται χωρικά στις πλατείες ή στην αγορά, εκλείπει.

Η μετέπειτα περίοδος της Ιταλοκρατίας, έμελλε να αλλάξει ριζικά το ρου της πολεοδομικής ιστορίας της πόλης. Η Ρόδος τη δεκαετία του ’20 αποκτά κτηματολόγιο (σε ισχύ μέχρι και σήμερα) επεκτείνεται εκτός των τειχών με τη μεταφορά του διοικητικού κέντρου στο «Mανδράκι» και την αντίστοιχη δημιουργία του «foroitalico», μια εμπνευσμένη από τα Ρωμαϊκά πρότυπα ευθεία με μεγαλόπρεπα κτίρια διοίκησης, ένα σύνολο φτιαγμένο για να συμβολίζει την ισχύ του καθεστώτος. Δημιουργούνται νέες υποδομές εκτός των τειχών ενώ στην τειχισμένη πόλη γίνονται παρεμβάσεις προκειμένου να αναδειχθεί ο μεσαιωνικός της χαρακτήρα.

Για πρώτη φορά μετά την αρχαία Ρόδο, η ανάπτυξη της πόλης γίνεται βάσει σχεδιασμού. Έτσι, τη δεκαετία του ‘20 θεσμοθετήθηκε το PianoRegolatoreGenerαle, το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο τόσο για την παλιά πόλη όσο και για την εκτός των τειχών πόλη. Βάσει αυτού του σχεδίου δημιουργείται η εκπληκτική πλατεία Χαρίτου (100 βαγιές), μια μακρόστενη πλατεία σαν αρχαίο ιπποδρόμιο με κατεύθυνση βορρά – νότο πάνω στο άξονα του ενυδρείου που χωροθετείται στο παραπλήσιο και βορειότερο σημείο της πόλης και του νησιού. Εξ΄ ίσου σημαντική και μεγάλης έκτασης παρέμβαση είναι και η μετατροπή σε χώρο πρασίνου των νεκροταφείων που υπήρχαν περιμετρικά της τάφρου. Ο πνεύμονας αυτός πρασίνου κάνει και τη μεγάλη πολεοδομική διαφορά από τις αντίστοιχες άλλες τειχισμένες πόλεις (βλ. Ηράκλειο κλπ) διαχωρίζοντας αισθητά και καλαίσθητα πέραν της τάφρου, την παλιά τειχισμένη από τη νέα πόλη. Πομπώδεις επομένως και συμβολικού χαρακτήρα επεμβάσεις που διαμορφώνουν και τη σύγχρονη εικόνα της πόλης, αυτής τουλάχιστο που είναι άξια αναφοράς.

Μετά την Ιταλοκρατία (1912 – 1947) και με την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα, η «μιζέρια» των νεοελληνικών πόλεων αποτυπώνεται γλαφυρά και εδώ. Η Ρόδος δεν έχει κάτι καινούργιο και καλό να επιδείξει. Η πόλις επεκτείνεται σε νέες περιοχές (Ανάληψη και Ροδίνι), με άχρωμο σχεδιασμό και κάκιστη εφαρμογή του στο έδαφος. Να «χτίσουμε» άρον  άρον. Αυτή ήταν η επικρατούσα λογική. Και βέβαια η «εποχή των ιδιωτών», η μεταπολεμική δηλαδή Ελλάδα όπου η ιδιοκτησία είναι το παν και το κοινόχρηστο δεν ενδιαφέρει κανένα, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στους κοινόχρηστους χώρους της πόλης. Έτσι, οι χώροι αυτοί στις νέες συνοικίες σχεδιάζονται παραπληρωματικά, σαν «αξεσουάρ» της οικοπεδοποίησης και όχι σαν κεντρικός σχεδιασμός, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα να μην έχουν ακόμη διαμορφωθεί στο σύνολό τους και ορισμένοι από αυτούς να λειτουργούν σαν αυτοσχέδιο παρκινγκ. Σε κάποια χρόνια, οι χώροι αυτοί δεν θα υπάρχουν ούτε στα χαρτιά διότι δεκαετίες μετά την εφαρμογή του σχεδίου πόλεως δεν έχει συντελεστεί η απαλλοτρίωσή τους.

Στη δεκαετία του ’90 αποφασίσθηκε η αναμόρφωση – ανάπλαση ορισμένων πλατειών της εκτός των τειχών πόλης, κυρίως αυτών που ήταν κεντρικά σημεία αναφοράς στα «μαράσια» που προαναφέραμε. Αντί οι παρεμβάσεις αυτές να συντείνουν στη δημιουργία ανοιχτών ελεύθερων χώρων και να αποτελέσουν τους πραγματικούς πυρήνες των ιστορικών γειτονιών και «ανάσα πρασίνου», δυστυχώς οι περισσότεροι «τσιμεντοποιήθηκαν» με αποτέλεσμα να μην μπορούν να λειτουργήσουν σαν πραγματικοί κοινόχρηστοι χώροι.

Έτσι, στην ουσία, πλατεία με την κανονική έννοια του όρου, στην εκτός των τειχών πόλη της Ρόδου, στην ουσία δεν υπάρχει. Υπάρχουν υπέροχοι χώροι πρασίνου που δημιουργήθηκαν κυρίως από τους Ιταλούς, πλατεία όμως καμία. Χρέη πλατείας εκτελεί μια μη πλατεία, δηλαδή ένα σταυροδρόμι, που είναι η «πλατεία» Κύπρου. Εκεί χτυπά η καρδιά της Ρόδου σε όλα τα επίπεδα. Στην παλιά πόλη δεν θα επεκταθούμε διότι αυτή αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο.

Τι γίνεται όμως με το foroitalico, την κεντρική σκηνή επίδειξης δύναμης αλλά και «συνευρίσκεσθαι» που είχαν δημιουργήσει οι Ιταλοί ένα αιώνα πριν; Ο χώρος αυτός, μνημειακού πλέον χαρακτήρα στο κεντρικότερο σημείο της πόλης δίπλα στη θάλασσα και στην παλιά μαρίνα που μετά την Ιταλική κατοχή και μέχρι τη δεκαετία του ’70 ήταν το κεντρικότερο σημείο αναφοράς της πόλης και που τα σαββατοκύριακα λειτουργούσε σαν «περαντζάδα» με έντονη την κοινωνικού περιεχομένου κινητικότητα, σήμερα είναι μια απέραντη «αποθήκη αυτοκινήτων».

Η πλατεία Ελευθερίας (Δημαρχείου – φωτ. 1 και η πλατεία Αντιναυάρχου Ιωαννίδη (ο χώρος πίσω από το Διοικητήριο προς τη θάλασσα  – φωτ. 2), εμβληματικότεροι χώροι της πόλης, ουδεμία βεβαίως σχέση έχουν με πλατεία, αλλά αποτελούν ένα ατέλειωτο παρκινγκ. Σε όλο το μνημειακό αυτό συγκρότημα, κίνηση και βουητό το πρωί, σκοτεινιά και νέκρα το βράδυ. Είναι κρίμα, ένα από το ομορφότερα «σκηνικά» της χώρας να έχει μια τέτοια τύχη.

Το ίδιο συμβαίνει και με την παραπλήσια πλατεία Χαρίτου (100 χουρμαδιές). Μια πλατεία αποκλεισμένη με παρτέρια και εγκαταστάσεις που δεν λειτουργούν. Μια πλατεία που δεν βιώνεται σαν τέτοια ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ζωντανό κύτταρο και σημείο αναφοράς της πόλης. 
Το 2017, για της ανάπλασή της προκηρύχθηκε μετά από πρόταση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων ο πρώτος πανελλήνιος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός που έγινε ποτέ στην πόλη, ο οποίος ολοκληρώθηκε, απονεμήθηκαν βραβεία αλλά μέχρις εκεί.

Όλο το παραλιακό μέτωπο της πόλης παρουσιάζει την ίδια εικόνα. Αποκομμένο από τη διαλεκτική του σχέση με τη θάλασσα, είναι ίσως από τα λίγα μέτωπα της χώρας, τέτοιου χαρακτήρα, που δεν έχει γίνει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια διαμόρφωσής του με μια άλλη λογική. Αυτή της απόδοσής του κατά κύριο λόγο στον πεζό και στο ποδήλατο. Μια τέτοια, (αποσπασματική μεν αλλά καλή) προσπάθεια, έγινε με την κατασκευή του ξύλινου πεζόδρομου που ενώνει το «μανδράκι» με το εμπορικό και τουριστικό λιμάνι, η οποία αγκαλιάσθηκε αμέσως από το χρήστη της πόλης και χιλιοφωτογραφήθηκε (βλ. φωτ. 3). 

Φαντασθείτε να αντιμετωπισθεί ανάλογα όλο το παραλιακό μέτωπο. Πρέπει ωστόσο να αναφερθεί ότι η επέκταση του πεζοδρόμου αυτού προβλέπεται και μέχρι τη νέα μαρίνα στην ανατολική πλευρά της πόλης όπως εξ άλλου και αναμόρφωση της αντίστοιχης περιοχής μέσα από ένα σχέδιο βιώσιμης αστικής ανάπλασης που εκπόνησε ο Δήμος δυο περίπου χρόνια πριν σε εφαρμογή αντίστοιχου χρηματοδοτικού προγράμματος.

Το 2007, το ΤΕΕ Δωδ/σου, μαζί με το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων είχαν ετοιμάσει τις προδιαγραφές για ένα πανελλήνιο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό σε επίπεδο ιδεών για την ανάπλαση όλου του παραλιακού μετώπου της πόλης για λογαριασμό του Δήμου. Ο κύριος στόχος ήταν να καθοριστούν οι βασικοί άξονες επεμβάσεων που θα αναβάθμιζαν το αστικό περιβάλλον του ιστορικού παραλιακού μετώπου της Ρόδου και την ποιότητα ζωής των κατοίκων και των επισκεπτών. Οι διαγωνιζόμενοι καλούνταν να καταθέσουν ιδέες για μια σύγχρονη Ρόδο αντάξια του παρελθόντος της.

Κύριοι άξονες ήταν:

 Η επανασύνδεση της πόλης με την θάλασσα, τόσο οπτικά όσο και λειτουργικά. Βασικό στοιχείο της αποκατάστασης αυτής της επαφής είναι η απόδοση του παραλιακού μετώπου σε πεζούς και ποδηλάτες.

 Η αισθητική αναβάθμιση του αστικού περιβάλλοντος της παράκτιας ζώνης. Περιλαμβάνονται οι προτάσεις για τον κατάλληλο νυκτερινό φωτισμό ιστορικών κτιρίων και αρχιτεκτονικών ή άλλων τοπόσημων.

 Η διατήρηση, ανάδειξη και ένταξη στη σύγχρονη ζωή των αρχαιολογικών λειψάνων και ιστορικών κτιρίων.

 Επέμβαση στο πράσινο των δημόσιων χώρων. Στόχος η αναβάθμιση του υπάρχοντος.

Δυστυχώς ο διαγωνισμός αυτός έμεινε στα χαρτιά και ουδέποτε προκηρύχθηκε.

Μερικά χρόνια πριν είχε συνταχθεί από το Δήμο Ρόδου μια μελέτη για κατασκευή ενός μικρού δικτύου ποδηλατόδρομων σε κάποια σημεία της

πόλης, προσπάθεια που προσέκρουσε σε αντιδράσεις κατοίκων και κυρίως καταστηματαρχών και ουδέποτε υλοποιήθηκε.

Το 2014, μια ομάδα φοιτητών κυρίως πολυτεχνικών σχολών, διαμόρφωσαν ένα «ανοιχτό εργαστήριο» με τίτλο «REDESIGN RHODES». Το εργαστήριο αυτό παρουσίασε δημόσια τις προτάσεις των μελών του για τις πλατείες Ελευθερίας (Δημαρχείου) και Αντιναυάρχου Ιωαννίδη (πίσω από το Διοικητήριο) που όπως προαναφέραμε δεν λειτουργούν σαν πλατείες αλλά σαν «αποθήκες» αυτοκινήτων. Στην αντίστοιχη πρόσκληση για την παρουσίαση του έργου τους αναφέρονταν: «Σε μια μεταβατική περίοδο για το νησί μας, οι φοιτητές του «Ξανασχεδιάζοντας τη Ρόδο» έρχονται να ανοίξουν έναν ουσιαστικό διάλογο μέσω της αρχιτεκτονικής. Έναν διάλογο για την σημερινή μορφή της πόλης, παραθέτοντας τις προτάσεις τους για τον δημόσιο χώρο, και τις ελπίδες τους για μια ποιοτικότερη ζωή». Παρουσιάστηκαν αρκετές προτάσεις, ορισμένες εκ των οποίων ευφάνταστες, που κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν η απόδοση των χώρων αυτών στους πολίτες και όχι στα αυτοκίνητα.

Από το Δήμο Ρόδου έχουν συνταχθεί κατά καιρούς διάφορες συγκοινωνιακές μελέτες, όμως ουδεμία έθετε σαν στόχευση ή προτεραιότητα τη λεγόμενη «βιώσιμη κινητικότητα» στην πράξη και όχι στα λόγια. Όλες περιορίστηκαν σε τεχνοκρατικού τύπου προσεγγίσεις με «ανακάτεμα» των ροών κυκλοφορίας των οχημάτων και κάποιες αποσπασματικές πεζοδρομήσεις. Οραματικού τύπου προσέγγιση ουδέποτε υπήρξε.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Μια τέτοια κατεύθυνση προβλέπεται εξ’ άλλου από τη «Διακήρυξη της Στοκχόλμης» στα πλαίσια της 3ης παγκόσμιας Υπουργικής Διάσκεψης για την Οδική ασφάλεια, 19-20 Φεβρουαρίου 2020, όπου σαν παγκόσμιος πλέον στόχος συν τοις άλλοις αναφέρεται ρητά: «Επιταχύνουμε την πορεία προς ασφαλέστερους, καθαρότερους, πιο αποδοτικούς ενεργειακά και οικονομικά προσιτούς τρόπους μεταφοράς και προωθούμε υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας όπως το περπάτημα και η ποδηλασία καθώς και το συνδυασμό αυτών των τρόπων μεταφοράς με τη χρήση των δημόσιων μέσων μεταφοράς για να πετύχουμε την βιωσιμότητα».

Στόχοι και προτάσεις

Στην  υφιστάμενη κατάσταση στην πόλη της Ρόδου συναντάμε την έλλειψη βασικών αρτηριών και ιεράρχηση του οδικού δικτύου,   τη δραματική έλλειψη κατάλληλων (και οργανωμένων) χώρων στάθμευσης, την έλλειψη υψηλής ποιότητας δικτύων δημόσιας συγκοινωνίας καθώς και την έλλειψη εναλλακτικών μέσων μεταφοράς και άθλησης.

Πληθαίνουν λοιπόν και πυκνώνουν οι φωνές για την αναγκαιότητα εφαρμογής ενός μοντέλου πραγματικής «βιώσιμης κινητικότητας» τουλάχιστο για το κέντρο της πόλης της Ρόδου με τον περιορισμό του αυτοκινήτου και την απόδοση περισσότερου χώρου στον πεζό και το ποδήλατο.

Ενώνουμε τη δική μας φωνή προτείνοντας να τεθούν άμεσοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι.

 (ΠΡΟΤΑΣΗ 1) Στους άμεσους συμπεριλαμβάνεται η ενθάρρυνση εναλλακτικών μέσων μεταφοράς – άθλησης με τη δημιουργία/επέκταση δικτύων πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων  παράλληλων προς το παραλιακό μέτωπο της πόλης, επεκτείνοντας σε δεύτερη φάση το δίκτυο και σε άλλα σημεία της αλλά και εκτός αυτής, ενώνοντας παράλληλα περιοχές ειδικού ενδιαφέροντος (όπως για παράδειγμα η λειτουργική διασύνδεση των αρχαιολογικών χώρων της πόλης με δίκτυο πεζοδρόμων και ποδηλατοδρόμων).

(ΠΡΟΤΑΣΗ 2)  Στους άμεσους συμπεριλαμβάνεται επίσης η απόδοση μέρους του υφιστάμενου οδικού δικτύου κυκλοφορίας και στάθμευσης οχημάτων στους πεζούς. Έχει καταφανώς αναδειχθεί η αναγκαιότητα αναμόρφωσης των πλατειών Ελευθερίας και Αντιναυάρχου Ιωαννίδη καταργώντας τις θέσεις στάθμευσης και δημιουργώντας πραγματικές πλατείες.

(ΠΡΟΤΑΣΗ 3)  Άμεσος στόχος είναι επίσης ο  επαναπροσδιορισμός κάτω από άλλη λογική, των μέσων μαζικής μεταφοράς και των αντίστοιχων δρομολογίων που σήμερα λειτουργούν μάλλον αποτρεπτικά προσδιορίζοντας παράλληλα περιφερειακούς χώρους στάθμευσης. Απαιτείται  η δημιουργία υψηλής ποιότητας δικτύων δημόσιας συγκοινωνίας, η εκτέλεση συνδυασμένων μετακινήσεων, η δημιουργία προσπελάσιμων σταθμών μεταβίβασης από το ιδιωτικό αυτοκίνητο στη δημόσια συγκοινωνία, η κατασκευή χώρων στάθμευσης εκτός του κέντρου της πόλης και μεταφορικά συστήματα που να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κατηγοριών των πολιτών (παιδιών, ηλικιωμένων, ατόμων με μειωμένη κινητικότητα).Η εφαρμογή ενός τέτοιου  δικτύου δημόσιας συγκοινωνίας φιλική προς το περιβάλλον θα βελτιώσει την ποιότητα της μετακίνησης των πολιτών, θα καταστήσει το περπάτημα και το ποδήλατο πιο ελκυστικό και θα αποσυμφορηθεί ο το κέντρο της πόλης.

(ΠΡΟΤΑΣΗ 4) Στους μεσοπρόθεσμους στόχους είναι η σύνταξη ενός σύγχρονου στρατηγικού περιεχομένου πολεοδομικού σχεδιασμού για την πόλη της Ρόδου που να καλύπτει τις ανάγκες της όχι με «πολεοδομικά κλισέ» αλλά με σύγχρονες προσεγγίσεις και να ενσωματώσει όλες τις επί μέρους προσπάθειες που στο μεταξύ επιβάλλεται να γίνουν με στόχευση την «βιώσιμη κινητικότητα». Η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι σε ένα ιδιαίτερα πολυσύνθετο θέμα, αυτό της επίλυσης των κυκλοφοριακών συμφορήσεων και της επίτευξης του στόχου της

αειφόρου κινητικότητας στα αστικά κέντρα, απαιτούνται ολοκληρωμένες παρεμβάσεις στις βασικές εκείνες συνιστώσες που προσδιορίζουν/ επηρεάζουν τις αστικές μετακινήσεις. 

Στις παρεμβάσεις αυτές, συμπεριλαμβάνονται όλες οι προαναφερθείσες και ενδεικτικά θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και τις παρακάτω

- Δραστικός περιορισμός ευρύτερου Ιστορικού Κέντρου από Ι.Χ. στη βάση Συγκοινωνιακής Μελέτης

-Προώθηση τοπικών παρεμβάσεων που στοχεύουν στην κυκλοφοριακή ύφεση, ως περιορισμοί της ταχύτητος, μείωση του πλάτους των δρόμων,

- Ενοποίηση χώρων ιστορικού ενδιαφέροντος

- Δραστικός περιορισμός Ι.Χ. εντός Ιστορικού Κέντρου και ευρύτερης περιοχή τους.

- Καινοτόμος χρήση αυτοκινήτου, μέσω της ανάπτυξης και ενθάρρυνσης μιας συλλογικής χρήσης του αυτοκινήτου τύπου ( Car-sharing) και άλλων μορφών δημοσίων μεταφορών.

– Λήψη μέτρων για την μείωση των τροχαίων

Απαιτείται λοιπόν η ανάληψη πρωτοβουλιών από την Τ.Α Α & Β Βαθμού με ενέργειες ενημέρωσης/πληροφόρησης για την υγεία των χρηστών κ.α.

Ανάληψη ενημερωτικών εκστρατειών για τα προβλήματα που προκαλούνται από τα

Ι.Χ. και την αλλαγή νοοτροπίας απέναντι στο ιδιωτικό αυτοκίνητο (Διακήρυξη της 3^ης  Παγκόσμιας Διάσκεψης Υπουργών για την Οδική Ασφάλεια 19-20 Φεβρουαρίου

2020 που πραγματοποιήθηκε στη Στοκχόλμη. Επαναβεβαιώνοντας τη δέσμευσή για την πλήρη εφαρμογή της Ατζέντας του 2030, αναγνωρίζοντας τις συνέργειες μεταξύ των τομέων πολιτικής των Στόχων.

Βιώσιμης Ανάπτυξης- SDG, καθώς και την ανάγκη να εργαστούμε με ολοκληρωμένο

τρόπο για αμοιβαία οφέλη. που σχετίζονται με την υγεία, με ιδιαίτερη έμφαση στην

επίτευξη παγκόσμιων στόχων οδικής ασφάλειας )

Επισυνάπτεται η Διακήρυξη της 3^ης  Παγκόσμιας Διάσκεψης Υπουργών για την Οδική Ασφάλεια 19-20 Φεβρουαρίου 2020.

Σας ενημερώνουμε ότι στα πλαίσια της 5η Παγκόσμια Εβδομάδα Οδικής Ασφάλειας του Ο.Η.Ε 6-12 Μαΐου 2019, τόσο ο Δήμαρχος κ Α. Καμπουράκης όσο και ο Περιφερειάρχης Ν. Αιγαίου κ Γ. Χατζημάρκος, είχαν υπογράψει και δεσμευτεί για την ανάπτυξη Σχεδίου Βιώσιμης Κινητικότητας. (Φωτογραφία 4 και 5). 
Απαιτούμενο σε μία αστική πολιτική βιώσιμων μετακινήσεων προϋποθέτει Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο, που συνδέεται με τις αρχές της αειφορίας.

Αξιότιμοι Κύριοι

Σε αυτή την ενέργεια των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης- SDG στην πόλη μας, τη Ρόδο

ζητούμε την υποστήριξή σας, την βοήθειά σας με όποιον τρόπο εσείς πιστεύετε

προκειμένου να έχουμε θετικά αποτελέσματα, επικεντρώνοντας τις προοπτικές για

το μέλλον, αναδεικνύοντας το πώς φανταζόμαστε και θέλουμε την Ελλάδα και την πόλη μας τη Ρόδο των  επόμενων χρόνων.

Στόχος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» και δικός μας η ανάγκη συστηματικής προσέγγισης του θέματος της οδικής ασφάλειας τον  περιορισμό των τροχαίων δυστυχημάτων γιατί τα τροχαία είναι προβλέψιμα και μπορεί να εκμηδενιστούν. (We live Vizion  Zero 0by30 FEVR) Επιπλέον και η εμπλοκή φορέων για τη Βιώσιμη Αστική Κινητικότητα(ΣΒΑΚ).

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων, πιστεύοντας και ευελπιστώντας ότι θα τύχουμε της υποστήριξής σας για να πετύχουμε  το κοινό μας στόχο.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ

1. Πλατεία Ελευθερίας (Δημαρχείου) 

2. Πλατεία Αντιναυάρχου Ιωαννίδη 

 3. Παραλιακός πεζόδρομος εμπορικού – τουριστικού λιμένα κατά τη φάση κατασκευής 2013

4. Δήμαρχος Ρόδου

5. Περιφερειάρχης Π.Ν. ΑΙΓΑΊΟΥ