Δυόμιση χρόνια με αναστολή….

Δυόμιση χρόνια με αναστολή….
Για το Νεφελάκι το μονάκριβο…..την μονάκριβη μοναχοκόρη….
Κι όμως ειναι λίγες μόνο μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα ….με την Porsche…..και την ανεξέλεγκτη πορεία του….και τόσα τόσα άλλα…καθημερινά τραγικά δυστυχήματα….που δεν αφορούν τα δικά μας παιδιά….
Τα δικά μας παιδιά….τα δικά μας παιδιά…..
Λένε πως σκοπός της ποινής ο παραδειγματισμός…..
Ποιος παραδειγματισμός ;;;;
Ποια αμέλεια;;;
Τρία μηχανάκια από τρεις πιτσιρικάδες ….χωρίς διπλώματα οδήγησης ….κι ακούγονταν στο δικαστήριο σα να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου…σαν να ήταν αυτό το φυσιολογικό κι ο χαμός της Νεφέλης αντίστοιχα φυσιολογικός κι επόμενος…κι αφύσικος μαζί…και χωρίς κανένα πρόβλημα….no woman no cry…κάτι τέτοιο…
Νεφελάκι με την άδεια της Σοφίας και του Γιώργου…νομίζω πως μου σιγοψιθυρίζεις ενα τραγούδι του αγαπημένου μου Θηβαίου….απ τον «μεγάλο θυμό»….εκείνο που λέει…..
Ποια θάλασσα….
Αφιερωμένο σε «σας «….σ όλους «εσάς»..και τα δικά σας παιδιά….τους δικούς σας πόνους τα δικά σας σπίτια….τα δικά σας λεφτά….τις δικές σας….λύπες ….τα δικά σας αυτοκίνητα…..τα δικά σας …..τα δικά σας …..τα δικά σας …….σ όλους εσάς που έχετε μόνο δικά σας…..στα «δικά σας αθεράπευτα αρρωστημένα εγώ σας….»
Συγγνώμη που ζούμε στον «δικός σας κόσμο»….

Κώστας Τζαβάρας

Ποια θάλασσα

Νάνος Βαλαωρίτης

Πες μου που πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς

Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά

Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό

Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα ‘ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;

Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά

Πηγή:www.soste.gr