Η αρρωστημένη νοοτροπία της ταχύτητας

Γιώργος Σταματόπουλος, απο την Εφημερίδα τωνΣυντακτών, 1/3/2017
Γνωστοί, φίλοι και εδώ κι εκεί συναγελαζόμενοι έχουν εκφράσει τον «έρωτά» τους για την ταχύτητα, πόσο όμορφα νιώθουν όταν οδηγούν και συναντιούνται με τον ίλιγγο, βιώνουν πρωτόγνωρα -λένε- συναισθήματα, ψυχανεμίζονται -ισχυρίζονται- το άγνωστο, θωπεύονται από συμπαντικά κύματα και πολλά άλλα που δικαιολογούν τάχα τη μανία τους να τρέχουν δαιμονισμένα στους εθνικούς δρόμους της πατρίδας.
Πολλές φορές αντιδρώ, αλλά γρήγορα αντιλαμβάνομαι ότι το παιχνίδι είναι χαμένο – είναι τέτοια η πίστη τους στον πυρετό της ταχύτητας ώστε είναι ανίκανοι να ακούσουν τη διαφορετική, σαφώς πιο σώφρονα, άποψη.
Όλοι αυτοί δεν είναι πλουσιόπαιδα ή κακομαθημένοι νεαροί˙ πρόκειται κυρίως για μεσαία και χαμηλά στρώματα και μεστωμένους στην ηλικία, για να μην πω αρκούντως ηλικιωμένους – μάλιστα, κάτοχοι, συνήθως, μεσαίου κυβισμού αυτοκινήτων
Το παιχνίδι βέβαια είναι προ πολλού χαμένο, από την παιδική ακόμη ηλικία, τότε που διαμορφώνονται αντιλήψεις, τότε που η παιδαγωγική όφειλε να παίζει κυριαρχικό ρόλο στους κανόνες συμπεριφοράς. Ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας απουσιάζει από την ελληνική εκπαίδευση και αυτό δεν τιμά την ελληνική παιδεία, μήτε τον πολιτισμό, μήτε ασφαλώς τον άνθρωπο που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα.
Η χώρα διατηρεί το θλιβερό πρωτείο των θανάτων από τροχαίες συγκρούσεις, οφειλόμενες είτε στην ελλιπή εκμάθηση οδήγησης είτε στη μέθη είτε κυρίως στην υπερβολική ταχύτητα. Είναι εγκληματική η «οδηγητική» νοοτροπία που διέπει πολλούς από τους εν Ελλάδι εποχούμενους.
Λέγαμε παλιότερα (εμείς οι επικριτές), αρκετές δεκαετίες πριν, τότε που η αυτοκινητομανία ήταν στο φόρτε της, ότι αρκετοί άρρενες έβλεπαν το αυτοκίνητο σαν προέκταση του πέους τους (ή μήπως υποκατάστατο;)˙ αργότερα μετριάσαμε την κριτική όταν έγινε και σε μας απαραίτητο – εξακολουθούσαμε όμως να το βλέπουμε σαν μέσο και όχι σαν σκοπό – χαμηλές ταχύτητες, απόλαυση της θέας περισσότερο για τους συνεπιβαίνοντες και αίσθημα ασφάλειας για όλους. Ηταν το ταξίδι γιορτή.
Βλέπαμε ακόμη τους παραβάτες και όσοι πιστεύαμε κάναμε τον σταυρό μας – μην πέσουν επάνω μας, μη μας βρει το κακό. Έχουμε σταθεί τυχεροί ως τώρα αλλά ποιος οίδε  τι τέξεται η επιούσα στους δρόμους της χώρας τη στιγμή που η νοοτροπία της ταχύτητας παραμένει δημοφιλής και αμετακίνητη.
Είναι βαθύ το πρόβλημα με τους ΄Ελληνες οδηγούς όσο βαθύ είναι το πρόβλημα της χώρας [απολίτιστη εν πολλοίς, ψυχόρμητη, πάντα παραπονεμένη και πάντα αδικημένη, «ξεχωριστή» δήθεν, πρωτοπόρα (τρομάρα της), λουσμένη στο μεσογειακό φως και άλλα οχληρά].
Τα βαριά πρόστιμα θα ανέστελλαν ίσως τη λύσσα μερικών να αναπτύσσουν διεστραμμένες ταχύτητες – ταξιδεύουν ζωές στον δρόμο, δεν χωρούν εκεί παρεκκλίσεις και ανυπακοές˙ ο κάθε οδηγός είναι υποχρεωμένος να σέβεται τον κώδικα κυκλοφορίας – τι δεν καταλαβαίνουμε;